Ελένη Ράντου: «Δεν εντάχθηκα ποτέ στο σινάφι μου, νιώθω ξένη»

Σας προβλημάτισε τι θα ανεβάσετε μετά την πανδημία;

«Πάρα πολύ... Φλέρταρα και με τη σκέψη να μην επιστρέφω και ποτέ. Γιατί όταν είδα τι ξέσκισμα κάνω στην ψυχή μου και ον εαυτό μου για να υπάρχει αυτή η θεατρική παρουσία, άρχισα να αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο κι αν έχω τα κουράγια να το συνεχίσω. Γιατί από απόσταση συνειδητοποίησα ότι το οικονομικό ρίσκο που παίρνω και η οδύνη για κάθε δουλειά είναι σαν μια μετωπική σύγκρουση».

Διεκδικείτε πάντα την καλλιτεχνική σας ελευθερία. Με κόστος;

«Ναι. Δεν έκανα πίσω γιατί μάλλον είναι ζωτικός χώρος για μένα και μάλλον έκανα καλά που την επιδίωξα. Σαν να μην μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς. Κέρδισα μια ελευθερία με τόσο κόπο, μόχθο, μοναξιά... Το να έχεις μια στέγη δεν είναι κάτι απλό. Διεκδίκησα να διαφυλάξω την ψυχή μου σε σχέση με το οικονομικό. Για την ελευθερία μου, για να έχω αρκετό οξυγόνο».

Νιώθετε ανένταχτη;

«Δεν εντάχθηκα ποτέ στο σινάφι μου, νιώθω ξένη. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ καλά με το σινάφι μου ενώ μπορώ να συνεννοηθώ τόσο καλά με τον κόσμο. Με κρατάει σε μια απόσταση. Δεν μπορώ την ανευθυνότητα του σιναφιού του. Η ωραία δημιουργική ανισορροπία μου αρέσει πάνω στη σκηνή αλλά κάτω από τη σκηνή δεν μπορώ να την ακολουθήσω».

Σαν να σας παραδέχονται και να μη σας παραδέχονται συγχρόνως;

«Είναι και λίγο ζήλια όλο αυτό. Δεν θα ξεχάσω τι μπούλινγκ είχα φάει όταν είχα γίνει τηλεοπτικό είδωλο, ότι είμαι τηλεοπτική ηθοποιός. Τώρα είναι όλοι τηλεοπτικός ηθοποιοί. Ας σκεφτούν λίγο ότι μπορεί να ήταν υπερβολική η κριτική για άνθρωπο που κάνει τώρα τηλεοπτική επιτυχία».

Μήπως έπαιζε ρόλο το ότι είστε γυναίκα;

«Αυτό πάντα έπαιζε ρόλο. Απλώς την εποχή που ξεκίνησα στο θέατρο υπήρχε ένας δρόμος από άλλες γυναικείες περσόνες. Οι άνδρες μας άφηναν να παίζουμε με αυτό - θα μαγειρεύεις, θα κάνεις κι έναν θίασο... Είναι και λίγο γυναικωτό πράγμα το θέατρο, αυτή ήταν η αντίληψη. Είναι και λίγο μέσα στον μικροαστισμό μας, ότι το θέατρο είναι θέμα κυριών. Τα τελευταία χρόνια, μετά την κρίση, ο ανταγωνισμός με τους άνδρες είναι τεράστιος. Πόσες γυναίκες θιασαρχίνες έχουν γίνει και πόσοι άνδρες... Πρέπει να είμαι η τελευταία. Και νομίζω ότι έχει να κάνει με μια ανδρική διάθεση ότι αυτόν τον χώρο τον αφήσαμε πολύ ελεύθερο στα κοριτσάκια, τώρα κάντε και λίγο παραπέρα».

Η κοινωνία δεν έχει προοδεύσει;

«Εγώ δεν το χάβω το παιχνίδι. Οι ανοιχτές καταγγελίες ρίχνουν στάχτη στα μάτια ότι υπάρχουν περισσότερα δικαιώματα. Ο νεοσυντηρητισμός μας έχει κάνει τη θέση της γυναίκας πολύ περισσότερο πολίτη β’ κατηγορίας απ’ ό,τι πριν από είκοσι χρόνια. Η τελευταία δεκαετία, μετά την κρίση, στα χρόνια που εγώ δραστηριοποιούμαι στη δουλειά είναι πιο συντηρητικά από ποτέ. Κι έχω φάει τον περισσότερο πόλεμο ως θιασάρχης από ποτέ. Τρώω τα περισσότερα όχι από συναδέλφους που τους λέω να δουλέψουμε και είναι άνδρες. Βλέπω στα μάτια τους ότι υπάρχει ένας ανταγωνισμός τού ποια είναι αυτή μπροστά - δεν υπήρχε παλαιότερα».

Αλλάξαμε μετά την πανδημία;

«Μαζί με την καραντίνα, αυτό που βλέπω είναι ένας αποσυντονισμός στα πάντα. Βγήκαμε από το τρένο που έτρεχε με 500 και πάμε να ξαναμπούμε αλλά μας ζαλίζει η ταχύτητα. Βλέπω αποσυντόνιση. Κανείς δεν δεσμεύεται για τίποτα πια σήμερα. Σαν να βγήκαμε από μια ρέγουλα και δεν ξέρουμε πώς να μπούμε στην καινούργια. Εχουμε χάσει λίγο τον πυρήνα μας. Ζούμε στην εποχή του απόλυτου ελέγχου - από την κρίση, με το πορτοφόλι, πέρασε σε έναν έλεγχο της απόλυτης ανάσας σου, της σκέψης σου. Ύπουλη εποχή», λέει στο Βήμα.