Τάσος Λέκκας: «Σαγηνεύτηκα και συγκλονίστηκα μαζί»

«Η υποκριτική έχει μια ιδιαιτερότητα. Ως ηθοποιός, είσαι εσύ ο ίδιος το εργαλείο σου, οφείλεις να είσαι ένα διαρκώς ενσυνείδητο σώμα που ό, τι ερμηνεύεις δεν το σκέφτεται ακριβώς αλλά καλείσαι να το βιώσεις πλήρως» τόνισε.

Ο Τάσος Λέκκας αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εχει προλάβει να βρεθεί πλάι στον Δημήτρη Καταλειφό (Ο θάνατος του εμποράκου, 2019) και να συνεργαστεί με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (Το τρίτο στεφάνι, 2020-2021). Γεννήθηκε στην Περιβόλα της Πάτρας και μεγάλωσε στη φύση, «παίζοντας όλη μέρα στο χώμα, μες στα δέντρα, κάτι ανεκτίμητο που το φέρω ακόμη και τώρα που ζω στην Αθήνα».

Σε ηλικία 3 ετών, μαζί με την αγαπημένη του μητέρα («την Τζόρτζια», όπως την αποκαλεί) πήγαν να παρακολουθήσουν την ταινία «Ο μεγάλος δικτάτωρ» του Τσάρλι Τσάπλιν. Ήταν μια εμπειρία που τον σημάδεψε (με την κάλλιστη έννοια).

«Σαγηνεύτηκα και συγκλονίστηκα μαζί. Κατόπιν κατάλαβα ότι αυτή είναι και η πρώτη μου ανάμνηση. Δεν νομίζω ότι μπορώ να το περιγράφω αρκετά καλά. Θα μου πείτε, τι συνείδηση μπορεί να έχει ένας πιτσιρικάς; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έκτοτε αυτό, το ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, δεν το αμφισβήτησα ποτέ μέσα μου. Η θέλησή μου έγινε ο τρόπος της ζωής μου, η φύση μου. Δεν αναφέρομαι σε κάτι θεωρητικό ή πνευματικό. Η υποκριτική έχει και μια καθαρά πρακτική πλευρά. Υποθέτω ότι με τον ίδιο τρόπο θα απαντούσε και ένα αγόρι που ήθελε πολύ να γίνει ποδοσφαιριστής και τα κατάφερε. Αυτό κάνω, εν πάση περιπτώσει. Και ό,τι κάνω προσπαθώ να το κάνω ολόκληρο. Δεν διανοήθηκα ποτέ κάτι άλλο...» εξήγησε ο Τάσος Λέκκας που έχει καταπιαστεί συστηματικά με τον χορό και τα ομαδικά αθλήματα.

Τον αποφορτίζουν η ζωγραφική και τα βιντεοπαιχνίδια. Στο δεξί του χέρι έχει έναν τατουάζ, τη-φράση «προτιμώ να πεθάνω όρθιος, παρά να ζω γονατιστός» του μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Σαπάτα.

«Το έχω από την εφηβεία μου. Όταν διάβασα αυτά τα λόγια κάτι μετακινήθηκε μέσα μου. Και με εκφράζουν ακόμα, ως , αντίληψη ζωής: συνεχής εγρήγορση και ακαταπόνητη προσπάθεια».