Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: H μεγάλη αλλαγή στην εμφάνισή της για τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη

«Την ταινία σκηνοθετεί η Εύα Νάθενα και είναι ένα πρότζεκτ που το δουλεύει δέκα χρόνια ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος κάνοντας φοβερά λεπτομερή δουλειά, συλλέγοντας απίστευτες γνώσεις και δίνοντας τεράστια σημασία στη λεπτομέρεια. Συνέβαλε και στο σενάριο της Κατερίνας Μπέη, που είναι διασκευή, δεν πρόκειται για ακριβή απόδοση της νουβέλας.

Με αφορμή το κείμενο του Παπαδιαμάντη δίνεται μια άλλη διάσταση στα πράγματα και στους χαρακτήρες, σε κάτι που ήταν κοινό μυστικό στις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας: στις τάξεις των πάμφτωχων ανθρώπων, όπου ο θεσμός της προίκας ήταν σαν θηλιά πάνω από το λαιμό τους, υπήρχε ο ρόλος του πνίχτη που θανάτωνε το θηλυκό μωρό προτού σαραντίσει με τη συγκατάθεση του πατέρα. Ηταν επάγγελμα που το έκαναν και τα δύο φύλλα.

Μάλιστα, έχουμε την πληροφορία ότι το 1938 η Δημογεροντία της Σκιάθου έκανε διάβημα στο υπουργείο Δικαιοσύνης να σταματήσει ο θεσμός της προίκας γιατί συνδεόταν με έναν τεράστιο, ανεξήγητο αριθμό θανάτων θηλυκών βρεφών. Η ταινία ξεκινά με την αποδοχή ότι η Φραγκογιαννού το κάνει αυτό κατ’ επάγγελμα, κληρονομώντας τη δουλειά της μητέρας της. Είναι μαία, γνώστρια των βοτάνων των φαρμάκων, μια θεραπεύτρια της εποχής που είναι ταυτόχρονα φορέας ζωής αλλά και θανάτου, όχι από επιλογή αλλά από ανάθεση.

Αυτό που κάνει θεωρείται κοινωνικό έργο ανακούφισης των πάμφτωχων οικογενειών που δεν μπορούσαν να δώσουν προίκα ούτε καν στο πρώτο κορίτσι της οικογένειας. Ομως, βιώνοντας τρομερές κακουχίες και μέσα από τη σκληρή βίωση της φτώχειας και του πρέπει, κάπου «ψηλώνει ο νους της», όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, και υιοθετεί αυτή την εγκληματική συμπεριφορά προς μεγαλύτερα παιδιά με αρκετά χρόνια ύπαρξης στον κόσμο. Με αυτό που κάνει πιστεύει ότι όχι μόνο γλιτώνεις τις πάμφτωχες οικογένειες από την ανάγκη να ταΐσουν ακόμη ενα στόμα και να προικίσουν ακόμη ένα κορίτσι, αλλά και ότι σώζει και τα ίδια τα κορίτσια από μια ζωή βαναυσότητας και δυστυχίας.

Η Φραγκογιαννού γλιτώνει τα κορίτσια από τη σκληρή τους μοίρα, αυτή της κακοποίησης, του βιασμού, της ενδοοικογενειακής βίας, από τη μοίρα του φύλου τους. Υπάρχει μία τέτοια παράλληλη ιστορία στην ταινία...

Η Φραγκογιαννού θεωρεί ότι κάνει το θέλημα του Θεού, ότι είναι ο άγγελός του επί της Γης. Είναι πολύ δύσκολο για μένα να υποδυθώ αυτή τη γυναίκα, με συγκλονίζει αυτό που κάνει, δεν μπορώ να το αντιληφθώ, με απωθεί, τείνω να φέρω στην επιφάνεια τον αποτροπιασμό της πράξης, ενώ θα μου ζητηθεί να έχω και την αγαλλίαση, τη γαλήνη της αναγκαιότητάς της. Είναι ένας από τους δυσκολότερους ρόλους που έχω κληθεί να παίξω στη ζωή μου», λέει στο Marie Claire.