Γιώργος Καραμίχος: «Κλείνομαι στον εαυτό μου. Έρχονται μαύρα σκοτάδια και μπαίνω σε αναμονή»

Πρωταγωνιστείτε στη σειρά της ΕΡΤ1 «Μια νύχτα του Αυγούστου». Τι αγαπάτε στον ήρωά σας, τον Μανόλη;

«Τον Μανόλη τον αγάπησα ολόκληρο! (γέλια) Αγάπησα τα σκοτάδια του και τη βαθιά μοναξιά του. Είναι ένα κομμάτι του με το οποίο ταυτιζόμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι. Στη σύγχρονη εποχή, έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε λίγο πιο βαθιά και να το αντιμετωπίσουμε, διότι παλαιότερα, σε κλειστές κοινωνίες, όπως αυτή της δεκαετίας του ’60 όπου έζησε ο Μανόλης, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν ενδοσκόπηση. Ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία δεν υπήρχαν, τουλάχιστον όχι για τους ανθρώπους της τάξης του Μανόλη. Αυτή η μοναξιά είναι που μας τυραννάει όλους, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο να αφεθούμε και να εμπιστευτούμε. Ο Μανόλης, έχοντας αφεθεί σε μια ελαφριά ζωή, είναι σε άρνηση της δικής του. Αυτό του συμβαίνει πριν ακόμη ξεκινήσει η σειρά μας. Η αφετηρία ήταν ένα έγκλημα που έχει συμβεί και το οποίο έχει χρεωθεί. Πιστεύει ότι φταίει εκείνος για το φόνο της Άννας, γιατί ακόμα κι αν δεν είναι ο δράστης, είναι μέρος της δράσης. Επίσης, ζει και με τη βαθύτερη ενοχή, αυτή της προδοσίας. Έχει προδώσει τον ξάδερφό του και καλύτερό του φίλο, τον Ανδρέα. Και ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει ελαφριά και να βρίσκει εύκολες λύσεις καταφεύγει στις καταχρήσεις. Εκεί πέφτει. Είναι ένα κομμάτι που εγώ, ως Γιώργος, δεν το έχω. Έχω άλλου είδους σκοτεινά καταφύγια».

Πού κρύβεστε;

«Κλείνομαι αρκετά στον εαυτό μου όταν είμαι στο σκοτάδι. Παλιότερα έμπαινα σε μια επικριτική λογική, ότι φταίνε οι άλλοι. Τώρα, όποτε έρχονται τα μαύρα σκοτάδια, μπαίνω σε μια αναμονή. Περιμένω να συμβεί κάτι... εξωτερικά. Πέφτω σε μια δειλία».

Πότε αποδεχτήκατε τη μοναξιά σας;

«Ακόμη τη διαχειρίζομαι. Είναι κάτι που επανέρχεται. Την κουβαλάμε από τα παιδικά μας χρόνια. Μεγαλώσαμε -οι περισσότεροι τουλάχιστον- σε σπίτια όπου δεν υπήρχε ειλικρίνεια. «Τα εν οίκω μη εν δήμω», μας έλεγαν. Αυτή η διαδεδομένη λογική δημιουργεί μια αποξένωση. Κάποιοι τη συνειδητοποιούν πιο νωρίς. Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη γυμνασίου το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν <Ό ξένος» του Καμί. Προέρχομαι από ένα σπίτι όπου υπήρχε πολλή αγάπη, πολλή φροντίδα, αλλά και δύσκολες συνθήκες, καθώς ήταν μια γεωργοκτηνοτροφική οικογένεια. Ευτυχώς, είχα καταφύγιο τα βιβλία και τα ταξίδια, του μυαλού αρχικά και στη συνέχεια τα αληθινά. Στην πραγματικότητα, αστό που με έχει σώσει από τη μοναξιά είναι η αντικειμενική ευθύνη, καθώς έγινα από πολύ μικρός πατέρας. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος, ότι οφείλω να είμαι καλά για να παρέχω στα παιδιά μου - και δεν μιλάω μόνο υλικά, μιλάω και ουσιαστικά. Να ξέρουν ότι είναι εκεί ο μπαμπάς ακόμα και αν ταξιδεύει. Ανά πάσα στιγμή, στις δύσκολες συνθήκες, ήμουν εκεί. Και στις πολύ όμορφες βεβαίως. Όταν έχεις παιδιά και τα έχεις αποκτήσει συνειδητά, έχεις κάποιο έρμα, και νομίζω ότι αυτό ήταν που με έσωσε».

Πρέπει να μπούμε στο σκοτάδι για να ξαναβγούμε στο φως;

«Ναι, και να ξαναμπούμε στο σκοτάδι και να ξαναβγούμε στο φως. Έτσι λειτουργεί και το σύμπαν. Αυτό διαχειρίστηκαν και οι φιλόσοφοι και οι θρησκείες που προσπαθούσαν να βασιστούν σε μια φιλοσοφία πιο εύκολη για τον κόσμο. Την εναλλαγή του φωτός με το σκοτάδι. Οι σύγχρονες φιλοσοφίες και θρησκείες λειτουργούν πολύ με τη δυαδικότητα, με την αντίθεση καλού-κακού, κόλασης- παράδεισου. Στο σύμπαν δεν υπάρχει αυτό. Στο σύμπαν τα πάντα ρει, που λέει ο Ηράκλειτος. Αν κάνεις υπομονή, όταν είσαι στα σκοτάδια σου και έρχεται ο μαύρος σκύλος έξω από την πόρτα σου και γαβγίζει, μπορείς απλώς να του ανοίξεις την πόρτα, να τον ταΐσεις και να περιμένεις να φύγει. Αυτό ισχύει και όταν έρχεται αρρώστια... με οποιαδήποτε μορφή έρχεται. Ακόμα και στην ψυχική αρρώστια, που δεν εκδηλώνεται, που είναι πιο δυσδιάκριτη, προτιμώ τη φιλοσοφία των Ινδιάνων, οι οποίοι έλεγαν ότι η αρρώστια είναι σαν καλεσμένος, πρέπει να τον υποδεχτείς. Αλλά ο καλεσμένος, όπως και το ψάρι, στις τρεις μέρες βρομάνε. Πρέπει, λοιπόν, να βάλεις το όριο να πεις τράφηκες, έφυγες», λέει ο ηθοποιός στο 7 μέρες tv