Μαρία Ιωαννίδου: «Τώρα με βαραίνουν πράγματα. Με βαραίνει η ηλικία μου»

Το βιβλίο της με τίτλο «Ανω τελεία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

«Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό στο θέατρο. Είμαστε στο θέατρο "Μινώα" σε μια παράσταση με τον Χρόνη Εξαρχάκο. Είναι στη σκηνή και λέει τα δικά του, κάνει τον μάγειρα και βάζει στη σούπα βατραχάκια, φιδάκια, εμείς πίσω από τη σκηνή έχουμε τρελαθεί από τα γέλια! Βγαίνουμε επόμενο νούμερο για ένα χορευτικό με ακροβατικά και εξακολουθούμε να γελάμε με τον Βαγγέλη Σειληνό τόσο πολύ, που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε και του πέφτω κάτω από τα χέρια. Θυμάμαι ότι δεν ολοκληρώσαμε ποτέ το χορευτικό», περιγράφει η Μαρία Ιωαννίδου στη Realnews, δίνοντας μια γεύση από το περιεχόμενο του νέου, δεύτερου κατά σειρά, βιβλίου της.

«Σε κορυφαίες στιγμές της ζωής μου γράφω. Το πρώτο βιβλίο "Σουίτα 1610" ήταν ένας αποχαιρετισμός στον Φρέντυ. Τώρα με βαραίνουν πράγματα, με βαραίνει η ηλικία μου συναισθηματικά και καλλιτεχνικά, ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο στιγμές της ζωής μου. Είχα δίπλα μου έναν Φρέντυ Γερμανό που έλεγε "γράφε, γράφε, αλλά να μην έχεις θέατρο ή κινηματογράφο". Και αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στα δύο πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου, στη μητέρα μου και στον Φρέντυ».

Η Μαρία βρέφος η Μαρία χορεύτρια, η Μαρία ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, π Μαρία του Φρέντυ Γερμανού - όλες οι εκδοχές της καταγράφονται και παρουσιάζονται μέσα από ένα σπάνιο ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.

«Πρόκειται για άγνωστες στιγμές της ζωής μου, τις οποίες παρουσιάζω για πρώτη φορά χωρίς φόβο και πάθος. Για πρώτη φορά μιλάω για τον χωρισμό μου. Αναφέρομαι για πρώτη φορά στις αμβλώσεις που είχα κάνει όταν ήμουν με τον Βαγγέλη Σειληνό, που μου στέρησαν τη δυνατότητα απόκτησης παιδιού. Με τον Φρέντυ Γερμανό η ζωή μου ήταν σαν παραμύθι! Με πήρε από το χέρι και με πήγε στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αμερική. Μου κανόνισε μαθήματα με τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν, βρέθηκα στον Λευκό Οίκο, γνωρίσαμε εξαιρετικές προσωπικότητες», τονίζει μεταξύ άλλων.

«Αναφέρομαι, όμως και σε δύσκολες στιγμές μου. Όταν έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο στην ηλικία των 50, παρέλυσα. Στα 22 μου ήμουν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο για έναν χρόνο και ο Φρέντυ με είχε πάει στη Βιέννη για να γίνω καλά. "Η παράλυτη χορεύτρια" έλεγαν τότε. Μιλάω όμως και για την προσωπική μου μάχη με τον καρκίνο», λέει