Γιώργος Καραμίχος: «Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή πολύ βαθιάς κατάθλιψης»

Ο Μανόλης, ο ήρωας που υποδύεσαι στη σειρά της ΕΡΤ1, παλεύει με το σκοτάδι του και φοβάται να βγει στο φως.

Χτίζεται πολύ καλά ο ρόλος. Σαν κάτι να του συμβαίνει από τις μικρές εκλάμψεις και, όσο προχωρά, αρχίζει να τυφλώνεται από το φως, μέχρι να φτάσει στο φως.

Είναι δύσκολο να αποδεχθούμε τη χαρά;

Πολύ δύσκολο. Έχουμε μάθει να μην ξέρουμε. Αυτό μας λένε οι γονείς, αυτό μας λένε οι δάσκαλοι, ότι «δεν ξέρεις εσύ», αντί να μας πουν «ούτε εγώ ξέρω». Αντί να μας βάλουν στη διαδικασία της συνειδητοποίησης του ότι δεν ξέρουμε -και, άρα, να μπούμε στη διαδικασία του να μάθουμε-, μας εγκλωβίζουν σε μια συνθήκη εξετάσεων, ότι κάποιοι ξέρουν και ελέγχουν εμένα που δεν ξέρω. Σε ό,τι αφορά τη σειρά, είχα στα χέρια μου ένα εξαιρετικό σενάριο του Παναγιώτη Χριστόπουλου, κάτι που είναι σπάνιο. Είναι αδιαπραγμάτευτο. Αυτό εκτίμησα, ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αρέσει, προσκαλεί τον κόσμο σε μια ατμόσφαιρα. Το σενάριο αυτό το πήρε η Ζωή Σγουρού -αυτό το μαγικό πλάσμα που είχα την τύχη να έρθει στο δρόμο μου- και το απογείωσε με τη βοήθεια ενός εξαιρετικού διευθυντή φωτογραφίας. Επίσης πίσω υπάρχει μια παραγωγή που υποστήριξε όλες αυτές τις επιλογές. Κακά τα ψέματα, όταν έχεις μια παραγωγή που είναι είτε απούσα είτε πολύ πιεστική, δεν είναι δυνατόν να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Στη σχέση σου πώς είσαι;

Νομίζω και εύχομαι να είμαι δοτικός. Κάποιες φορές είμαι και ενοχικός.

Στις ερωτικές σου σχέσεις βαδίζεις συνειδητά;

Σε ορισμένες μπορεί και τυχαία, αν μιλάμε για το παρελθόν. Στο τώρα είμαι αλλιώς. Νομίζω και εύχομαι πάλι να είμαι δοτικός και ανοιχτός να συζητήσω τα πάντα.

Ο Μανώλης, ο τηλεοπτικός σου ήρωας, επιμένει να μένει στην πληγή του. Είναι τόσο επώδυνο να αφήσουμε την πληγή;

Είναι εθιστικό το τραύμα. Οι κόχες, όταν έχουν μια πληγή στη φτερούγα, αρχίζουν να την τσιμπούν και πίνουν το αίμα τους, τρέφονται από αυτό. Για να καταφέρεις να θεραπεύσεις την πληγή, ώστε να μην έχεις απώλεια ενέργειας και να γίνει το τραύμα ουλή, δηλαδή να υπάρχει το μάθημα χωρίς τον πόνο του, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη. Δυστυχώς, όμως, ζούμε σε μια εποχή πολύ βαθιάς κατάθλιψης. Οι περισσότεροι αρνούμαστε την ευθύνη, μας αρέσει να πετάμε το μπαλάκι αλλού, να κατηγορούμε τους άλλους για αυτό που μας συμβαίνει. Όταν μπεις στη διαδικασία να αναλάβεις την ευθύνη των επιλογών σου, τότε πολύ απλά θα καταλάβεις ότι αυτή την πληγή δεν την έχεις ανάγκη.

Εσύ πώς διαχειρίστηκες τις πληγές στη ζωή σου;

Ακόμη τις διαχειρίζομαι και συνειδητοποιώ ότι κάποιες από αυτές δεν έχουν επουλωθεί πλήρως. Τις αντιμετωπίζω με την ψυχανάλυση, με όποια θεραπεία κάνω, με μια βόλτα με το σκύλο μου, με το να δίνω εκεί όπου έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν δεν φαίνομαι, με το να είμαι ανοιχτός στους ανθρώπους όλων των διαφορετικών επιλογών.

Πηγή: Hello