Χρύσα Παπά: «H τηλεόραση είναι το ίδιο δύσκολη με το θέατρο»

«Το θεατρικό αυτό είναι εντελώς άλλο πράγμα κι άλλη η εικόνα μου. Ευτυχώς, γιατί αυτό είναι πάντα το ζητούμενό μου. Δεν συμβαίνει όλες τις φορές, αλλά είμαι πολύ τυχερή που μου συμβαίνει τώρα εκεί. Η «Σέρρα» είναι ένας μονόλογος βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου. Πρόκειται για μια ερωτική και οικογενειακή ιστορία που ξεκινάει το 1915 και ολοκληρώνεται το 1962. Εγώ μέσα σε αυτό συστήνομαι στο κοινό ως η Λεμονιά, η κόρη του πατέρα της ιστορίας, και για να αφηγηθώ όσα έζησε υποδύομαι 12 διαφορετικούς ρόλους, άντρες, γυναίκες ; και παιδιά, ξένους και Ελληνες. Είναι πάρα πολύ συγκινητική, αγαπησιάρικη και τρυφερή ιστορία. Βλέπουμε τη ζωή των ανθρώπων και πώς την επηρεάζει ο έρωτας που δεν αλλάζει ποτέ, σε εκείνα τα χρόνια που είναι πολύ δύσκολα ιστορικά. Γιατί έχουμε σφαγή των Αρμενίων, γενοκτονία των Ποντίων και τα βασανιστήρια των Ποντίων στη Σοβιετική Ενωση.

Είναι μια παράσταση-εμπειρία και για μένα την ίδια και για τους θεατές. Και το λέω όχι εγωιστικά ή εγωκεντρικά. Το λέω γιατί ο κόσμος μού το αναφέρει. Είναι εξαιρετικό αυτό που συμβαίνει. Και επειδή έρχομαι σε άμεση επαφή με το κοινό, γιατί σαν αφηγήτρια περνάω από τον έναν ρόλο στον άλλον συνεχώς με το ίδιο κοστούμι, απευθύνομαι στον κόσμο και βλέπω πως είναι μαζί μου αυτή τη μιάμιση ώρα της παράστασης και πως κάναμε μαζί αυτό το ταξίδι. Αυτή η παράσταση γιορτάζει το μεγαλείο της ζωής, της συγχώρεσης και της ανθρωπιάς ενώ μιλάει και για την απανθρωπιά»

Σε μια εποχή που η απανθρωπιά κυριαρχεί δυστυχώς.

«Ναι, δυστυχώς. Ηταν και η δική μου αίσθηση όταν μελετούσα το έργο και όταν έκανα τις πρώτες μου παραστάσεις. Θα ευχόμουν αυτό το έργο να αφορούσε πράγματα που έχουν μείνει στο παρελθόν και να μη μιλάμε ακόμα για πολέμους, για διακρίσεις των ανθρώπων ή οτιδήποτε τέτοιο, εκατό χρόνια μετά. Οπως λέω και στο θέατρο, «θα σας διηγηθώ την ιστορία του πατέρα μου γιατί θαρρώ πως θα ωφεληθούν πολλοί από τα πάθη και τα παθήματά του». Και επειδή το θέατρο κάνει πολύ καλό στις ψυχές των ανθρώπων, αυτό που συμβαίνει και εύχομαι να συνεχίσει να συμβαίνει είναι να τους συνκινεί συναισθηματικά. Να τους συγκινεί και να τους προβληματίσει»

Εσένα τι καλό σού έχει κάνει το θέατρο;

«Πρώτα απ’ όλα, μου έκανε καλό γιατί ασχολούμαι με αυτό και πραγματοποίησα ένα όνειρό μου. Για μένα είναι σπουδαίο να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας, ό,τι κι αν είναι αυτά. Ακόμα, άνοιξε πολύ τους ορίζοντες στη ζωή μου, μέσα μου και έξω μου. Και είτε δουλεύω στο θέατρο είτε βλέπω θέατρο, με έχω βρει μέσα από τη διαδικασία αυτής της τέχνης σαν άνθρωπο».

Και η τηλεόραση τι καλό σού έχει κάνε πια;

«Η τηλεόραση 100% με έχει βοηθήσει να εξελίξω τα τεχνικά μου μέσα. Στην τηλεόραση, που πολύς κόσμος νομίζει ότι είναι πιο εύκολη αλλά για μένα είναι το ίδιο δύσκολη με το θέατρο, όταν έχεις μια μεγάλη σκηνή, πρέπει να είναι όλα μέσα σου συντονισμένα εκείνα τα δευτερόλεπτα ή τα λεπτά. Σίγουρα με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ σαν ηθοποιός, με έχει βοηθήσει προφανώς στο να γίνω αναγνωρίσιμη, προφανώς στο να μπορέσω να βιοποριστώ καλύτερα στα χρόνια μου αυτά σαν ηθοποιός. Μου έχει μάθει και την κάμερα, είτε είναι στο σινεμά είτε στην τηλεόραση. Η κάμερα είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο και πάρα πολύ δύσκολο», λέει στα Νέα.