Ο Γιάννης Απέργης στο gossip-tv: «Είμαι οργισμένος. Είναι κολαστήριο, ζούγκλα…»

Με πηγαίο ταλέντο, χιούμορ σε μορφή δημιουργικής ανακάλυψης, καθόλου σικέ δηλαδή, ιδανικός συνομιλητής για συζητήσεις μεγάλου μήκους και σε καμία περίπτωση από εκείνους που αφήνουν «επιδερμικά» αποτυπώματα μετά το τέλος κάθε φράσης του.

Γιατί κάθε του φράση έχει νόημα, δεν είναι κλισέ και σίγουρα χωρίς ψήγμα εντυπωσιασμού. Αν και θα μπορούσε, γιατί ο Γιάννης Απέργης ανήκει στη γενιά των πιο ταλαντούχων ηθοποιών της γενιάς του και το ξέρει.

Άντεξε μέσα στην κρίση, αφουγκράστηκε τις ανάγκες του κοινού, αποκωδικοποίησε τη δική του ανάγκη για Τέχνη, ασπάστηκε με σεβασμό τα δικά του «θέλω» δίχως να κάνει «εκπτώσεις» και σήμερα πρωταγωνιστεί σε μια από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές παραγωγές, «κρατώντας» ρόλο «κλειδί» ενώ παράλληλα συνεχίζει να κάνει τεράστια επιτυχία στο «Σεσουάρ για δολοφόνους» στο θέατρο Λαμπέτη.

Με υποδέχτηκε στο καμαρίνι του, ζεστός, χαμογελαστός και έτοιμος να ξετυλίξει το «κουβάρι» της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια. Δεν ήταν εύκολα, ήταν όμως γεμάτα αγάπη και θαλπωρή με δυο γονείς που εκτίμησαν την ανάγκη του να δημιουργήσει.

Σήμερα, όντας ο ίδιος μπαμπάς, έχει τις δικές του αγωνίες και τα δικά του άγχη για την κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνει ο γιος του.

Έχει όμως δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια με τη σύζυγό του Κατερίνα και μαζί πορεύονται με αγάπη, σεβασμό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου και φυσικά με αξίες που θέλουν ο γιος τους να υιοθετήσει στη ζωή.

Πώς ξεκίνησε για σένα το όνειρο της υποκριτικής;

«Υπάρχουν δυο στάδια. Το πρώτο ήταν στο Λύκειο, όπου εκεί ανακάλυψα τη σκηνή. Υπάρχει ένα πανέμορφο θέατρο στο 1ο ΕΠΑΛ Δάφνης και η Λίτσα Τσολάκου (σ.σ. σκηνοθέτις), αφού με είδε στην πρεμιέρα όπου κάτι είχα αυτοσχεδιάσει και είχα κάνει το κοινό να ξεκαρδιστεί στα γέλια, έρχεται, με φιλάει στο μέτωπο και μου λέει «Εσένα αγόρι μου, η δουλειά σου είναι αυτή» και όταν έφτασε η ώρα να δώσω Πανελλήνιες – έδωσα και πέρασα στη Χίο αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να πάω. Μου λέει: «να πας, να την τελειώσεις τη σχολή αλλά θα είσαι δυστυχισμένος, εσύ πρέπει να πας σε δραματική σχολή». Κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι».

Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν με την απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική;

«Οι γονείς μου πιστεύουν πολύ σε εμένα και στον αδερφό μου. Το θέμα είναι ότι αυτή η κατάσταση στη χώρα μας και στα Βαλκάνια γενικά, γεννά μια αβεβαιότητα, οπότε σου λένε «τράβα αγόρι μου να βρεις μια κανονική δουλειά». Ήξεραν ότι το πάλευα δέκα χρόνια και πίστευαν ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω από αυτό. Μετά μπόρεσα να τους αποδείξω ότι θα τα καταφέρω και νομίζω ότι μέχρι τώρα τους έχω κάνει περήφανους. Ελπίζω αυτή η δουλειά να μου αποφέρει τα έσοδα που θέλω για να μπορώ να τους παρέχω τα πάντα και μια φορά στη ζωή τους κι αυτοί να ζήσουν όπως τους αξίζει. Κι έχω αρχίσει και το καταφέρνω».

Πώς ήρθε ο ρόλος που ουσιαστικά σε καθιέρωσε, στη σειρά Παρουσιάστε;

«Φτάνω στην οντισιόν για το Παρουσιάστε, με είχαν δει από τα βιντεάκια που έκανα. Ο κύριος Μπέζος ήθελε ηθοποιούς οπότε είχα ένα συν γιατί είχα τελειώσει δραματική σχολή. Είχα ας πούμε το πακέτο που ήθελαν στη σειρά. Κατάλαβα από τα πρώτα λεπτά ότι θα με διαλέξουν. Ήταν τυχαίο γιατί με πήρε ένας φίλος και μου είπε για την οντισιόν. Πάω, με βλέπουν και αυτό ήταν… Δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση αλλά ήταν τόσο ωραίο το κλίμα, τόσο ωραίος ο Γιάννης Μπέζος που σε όλο αυτό έδωσε μια γραμμή. Ήταν λες και είχα κάνει τηλεόραση δέκα χρόνια. Μας έκανε όλους να κινούμαστε με ελευθερία, να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι αν θέλουμε να πούμε μια ατάκα. Να αυτοσχεδιάζουμε, να του λέμε πού θέλει αλλαγή το κείμενο. Μια προστασία φοβερή. Ήταν υπέροχο και ήταν ευλογία να ξεκινήσω έτσι».

Τον συμβουλεύτηκες όταν σου έγινε η πρόταση για το «Αυτή η νύχτα μένει»;

«Και όχι μόνο για αυτό. Τον συμβουλεύτηκα και για το Σεσουάρ για δολοφόνους. Τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω: «Πολύ εμπορική παράσταση, δεν θέλω να βάζω ταμπέλες, τι να κάνω;» και μου είπε: «Είσαι κωμικός, θα τα κάνεις όλα». Εγώ βέβαια το είχα μέσα μου, τρελαίνομαι για παραστάσεις διαδραστικές με τον κόσμο. Τον ρώτησα ακόμη και για το τι χρήματα να ζητήσω. Μου εξήγησε τα πάντα. Μου συμπλήρωσε ένα παζλ. Και φυσικά και για τη σειρά τον πήρα και μου είπε να το κάνω οπωσδήποτε γιατί πρέπει να δείξω και το άλλο κομμάτι που δεν ξέρει ο κόσμος».

Και στα Νεοκλασικά όμως είχες κάνει κάτι διαφορετικό;

«Ναι κι εκεί. Δεν ήθελα να μοιάσω στον Νίκο Ρίζο, ήθελα να βάλω κάτι δικό μου και ελπίζω να το κατάφερα. Όσο περνάνε τα χρόνια μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι, όχι μόνο ως επαγγελματίες αλλά και ως άνθρωποι στη ζωή μας.

Τα Νεοκλασικά ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιδέα αλλά αν με ρωτάς, θα ήθελα να είχαν δουλευτεί καλύτερα σε όλα τα επίπεδα γιατί έγιναν με ταχύτητα. Όχι πως δεν ήταν καλό το αποτέλεσμα. Για αυτό και βλέποντας όλα αυτά, λέω πως οι Έλληνες ηθοποιοί είναι ήρωες. Καλούνται να κάνουν πράγματα σε δευτερόλεπτα. Όπως κι έχω κάνει σκηνές ξύλου – και τώρα έχω και στη σειρά- και καλείσαι αυτά να τα κάνεις σε ελάχιστο χρόνο. Αν οι Έλληνες ηθοποιοί έπαιζαν έξω με την «προπόνηση» που έχουν κάνει εδώ, θα έκαναν θαύματα. Είναι βέβαια άλλη η αγορά έξω».

Ένα ακόμη μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σου που θαρρώ σε βοηθάει πολύ να βγάζεις προς τα έξω όλη αυτή τη λάμψη και την ενέργεια, είναι η δημιουργία της οικογένειάς σου με μια υπέροχη γυναίκα και φυσικά ο ερχομός του γιου σου. Τι άλλαξε στη ζωή σου η πατρότητα; Ξέρω ότι η ερώτηση είναι κλισέ αλλά για κάθε γονιό η απάντηση είναι διαφορετική...

«Θα σου πω… όλοι έλεγαν πως το παιδί φέρνει τύχη. Εγώ δεν πιστεύω ούτε σε τύχες, ούτε σε τίποτα… Πιστεύω στη ζωή και τον χρόνο που κυλά και που σίγουρα εκτός από καλές στιγμές θα σου φέρει και εμπόδια. Το παιδί μού έφερε θέληση για δουλειά, δεν κουράζομαι ποτέ. Είμαι πάνω στη σκηνή, μπορεί να μιλάω κι εκείνη τη στιγμή να σκέφτομαι πως είμαι πάνω στη σκηνή και κάνω τη δουλειά που αγαπάω και μπορώ και βγάζω χρήματα και αγοράζω πράγματα στον γιο μου, στη γυναίκα μου και κάνω στον σταυρό μου».

Πιστεύεις;

«Με τις θρησκείες δεν τα πάω καλά αλλά πιστεύω στην εικόνα της Παναγίας και σε όλη αυτή τη μορφή της μητέρας με το παιδί. Για μένα η μητέρα που έχει το θαύμα μέσα της και το παιδί είναι η ίδια η ζωή. Τώρα με τις θρησκείες… εντάξει. Είναι πολλά αυτά που πιστεύω, κλίνω προς τον Χριστιανισμό. Όπως και είμαι φίλαθλος, δεν υπήρξα ποτέ οπαδός. Όπως και είμαι φίλαθλος της ίδιας της ζωής, της γυναίκας, της Παναγίας. Αυτή η εικόνα δηλαδή μπορεί να με γονατίσει και γι' αυτό κι έχω μόνο αυτή την εικόνα παντού».

Ο μικρός σε παρακολουθεί στην τηλεόραση;

«Τη σειρά τη βλέπουμε στο web γιατί λείπω όλη μέρα και η γυναίκα μου θέλει να τη βλέπουμε όλοι μαζί. Ο μικρός όταν με βλέπει στην οθόνη φωνάζει «μπαμπά, μπαμπά», μετά γυρνάει και με βλέπει και δίπλα του και κάπως του φαίνεται… Το έχει συνηθίσει τώρα αλλά ακόμη δεν καταλαβαίνει. Το είχα απορία πώς αντιδρούν τα παιδιά των ανθρώπων που δουλεύουν στην τηλεόραση. Το βλέπω τώρα με τον γιο μου και νομίζω ότι θα του γίνει συνήθεια».

Νομίζω τη διαφορά θα την καταλάβεις όταν θα είστε μαζί στο δρόμο και θα σε σταματάνε…

«Πάνω σε αυτό που λες, έχω αρχίσει και σκέφτομαι πώς θα αντιδρά στο σχολείο. Πώς πρέπει να του εξηγήσω πώς να φέρεται και να το κάνει να φαίνεται ασήμαντο και φυσιολογικό; Δεν θέλω πολλά από τον γιο μου. Να είναι ένας καλός άνθρωπος στην κοινωνία θέλω. Αν υποθέσουμε πως αυτή είναι η φύση μας, έκανα αυτό που λέει η φύση μας. Από εκεί και πέρα θέλω να αντιμετωπίζει όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν είναι, ισάξια».

Ποια είναι η συμβουλή που έχεις κρατήσει εσύ από τους γονείς σου και θέλεις να τη μεταφέρεις και στον γιο σου; Ο κόσμος βέβαια αλλάζει αλλά νομίζω πως υπάρχουν κάποιες σταθερές που αξίζει να ακολουθούνται από γενιά σε γενιά...

«Η μάνα μου μας μιλούσε ασταμάτητα για όλα τα προβλήματα που τυχόν θα αντιμετωπίσουμε και γι' αυτά που ζούμε σήμερα αλλά ακόμη και για την κλασική ατάκα των μανάδων «μην πάρεις καραμέλες από ξένους». Για όλα μας μιλούσε ανοιχτά και γι' αυτό δεν είχαμε και ποτέ προβλήματα. Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ. Δεν φερθήκαμε ποτέ άσχημα, συγκινούμαστε με ανθρώπους που είναι σε αδυναμία. Με έχω πιάσει να μιλάω με ανθρώπους που είναι στα φανάρια και κάθομαι και ακούω τις ιστορίες του. Τις προάλλες μιλούσα με έναν άνθρωπο στα φανάρια και τον έπιασαν τα κλάματα… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ένιωθα ένα μηδέν. Εγώ στο αμάξι μου, στη ζέστη μου κι αυτός μέσα στην ψύχρα να καθαρίζει τζάμια. Πρέπει κάπως να συμπάσχουμε. Δεν περνάω καλά με αυτό», είπε ο Ιωάννης Απέργης εμφανώς συγκινημένος και το ξέσπασμά του δεν άργησε:

«Πριν έρθω εδώ έβλεπα στην τηλεόραση ένα περιστατικό με βρεφοκόμο που ξυλοκοπούσε παιδιά και τον φυλάκισαν για τρία χρόνια και εννιά μήνες. Ε... όχι, δεν περνάω καλά. Δεν ξέρω… Αυτοί οι άνθρωποι που ψηφίζουν τους νόμους δεν έχουν παιδιά; Η κοινωνία μας ναι μεν καθαρίζει, είναι αυτή η φούσκα που σκάει αλλά σιγά σιγά… Κάτι πρέπει να γίνει».

Αυτή η νύχτα μένει. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το «ναι» σε αυτή την τόσο ξεχωριστή παραγωγή και δίπλα σε μεγάλους πρωταγωνιστές;

«Όταν με πήραν από την παραγωγή, εγώ είχα ήδη κλείσει οντισιόν με τον κύριο Καραντινάκη για τα «Νούμερα». Ήταν οι ίδιοι παραγωγοί κι εγώ δεν το ήξερα. Μου λένε λοιπόν πως με θέλουν για τη σειρά του Alpha γιατί ήθελαν να με δουν σε κάτι άλλο. Με πίστεψαν. Κι εκεί σηκώθηκα και τους έδωσα το χέρι και τους ευχαρίστησα. Μου έδωσαν τη δυνατότητα για έναν ρόλο διαφορετικό και το λέω και το τονίζω γιατί όταν τελείωσε το Παρουσιάστε με πήραν πάρα πολλά τηλέφωνα για να κάνω τον ίδιο ρόλο, το ίδιο πράγμα. Και τους είπα ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο. Τους είπα «ρε παιδιά γιατί θέλετε να με κάψετε; Γιατί να κάνουμε κάτι που έγραψε κάποιος άλλος;».

Μου είπαν λοιπόν για τον ρόλο, ο οποίος είναι ο ισορροπιστής του έργου, ο οποίος γίνεται στην πορεία πολύ δραματικός, έρχονται σκηνές βίας και πάρα πολύ δυνατές ψυχολογικά και ερωτικές βέβαια. Ερωτεύεται πάρα πολύ και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει με τη Μυρτώ. Πιστεύω όμως ότι ο επιμένων νικά. Αυτός ο ρόλος είναι 80% Γιάννης. Δηλαδή ο Γιάννης Απέργης είναι αυτό το πράγμα. Ερωτεύεται, κυνηγάει, κόβει χέρια, πόδια για τους άλλους, δίνει την καρδιά του στα χέρια τους. Έτσι είμαι».

Ο Πόντικας θα φέρει την ανατροπή;

«Ναι, ο Πόντικας θα φέρει την ανατροπή. Θα ακούσετε και το πραγματικό όνομα του ήρωα στα επόμενα επεισόδια και θα δείτε και το παρελθόν του, το οποίο για την ώρα είναι κρυφό. Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι σεναριογράφοι γιατί αφουγκράζονται και τον κόσμο και δουλεύουμε αγόγγυστα μέρα-νύχτα. Είναι ένα πάρα πολύ καλό κείμενο. Έχει και αποσπάσματα πιο ποιητικά. Ο Πόντικας, ας πούμε, έχει ένα σημείο που κάθεται και μιλάει στη Μυρτώ και της λέει τι νιώθει, θα το δείτε και είναι ποιητικό. Είναι ένα πάρα πολύ καλό ξεκίνημα, δουλεύω με μεγάλους ηθοποιούς, όπως η Άννα Μάσχα και ο Γιάννης Τσορτέκης. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπέρτατοι. Κάθομαι και παίρνω μαθήματα. Είμαι «σφουγγάρι» γιατί αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι, είναι κινητές σχολές και εγκυκλοπαίδειες».

Ανάμεσα σε αυτές τις συνεργασίες όμως είναι και το Σεσουάρ...

«Είναι δώρο Θεού αυτή η παράσταση. Δεύτερη σεζόν. Πουλάει από μόνος του ο τίτλος, αλλά ναι ήρθε ο Νικορέστης Χανιωτάκης να ενορχηστρώσει μια παράσταση με νέα παιδιά, να την κάνει ακόμη πιο γρήγορη, ακόμη πιο διαδραστική. Να κόψουμε παλιά σημεία από το χιούμορ του 1999 που εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου. Είχε κάποια σεξιστικά μέσα τα οποία πλέον δεν είναι απαραίτητα. Είναι η σάτιρα στο DNA του Έλληνα αλλά πρέπει κάπως να την προσαρμόσουμε. Εμείς προσπαθούμε να το προστατέψουμε. Η παράσταση αυτή είναι μαγεία. Είναι μαγεία να την καθοδηγεί ο κόσμος γιατί από ένα σημείο και μετά αυτό συμβαίνει. Πάει όπου την πάει ο κόσμος. Αυτή η παράσταση μου έχει χαρίσει και στιγμές γέλιου πάνω στη σκηνή. Έχουμε σταματήσει την παράσταση επειδή μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο και το κοινό γέλαγε μαζί μας και δεν ξέραμε τον λόγο. Ε, αυτό δεν το ξεχνάς».

Και την παράσταση αυτή την έχετε ζήσει και με κοινό που φόραγε μάσκες την περασμένη σεζόν… Δύσκολο να μην μπορείς να αντιληφθείς το αίσθημα του κοινού...

«Αυτό ήταν δύσκολο. Και πρόσεχε, είχαμε σκεφτεί να φοράμε κι εμείς μάσκα πάνω στη σκηνή αλλά αν αυτό γινόταν, θα ήταν εξωπραγματικό. Πού φτάσαμε; Φέτος είναι αλλιώς, κάνει τη διαφορά. Δεν είναι κακό σε κάποιες περιπτώσεις να φοράνε μάσκα, θέλει προσοχή».

Θέλω το σχόλιό σου για το #metoo. Ο ασκός άνοιξε… Πιστεύεις πως πλέον κάνουν δεύτερες σκέψεις οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να ασκήσουν εξουσία;

«Νομίζω ότι φοβούνται πια αυτοί που θέλουν να έχουν μια ηγετική συμπεριφορά. Θα σου πω αυτό ακριβώς που λέω και με την παρέα μου. Το κάστρο τους έπεσε από μέσα, από τους ίδιους. Ευχαριστώ πολύ τη Σοφία Μπεκατώρου, πάρα πολύ και το εννοώ. Θα την ευχαριστώ για πάντα που πλέον μπορώ και μπαίνω στη δουλειά και το λέω και συγκινούμαι, γιατί όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, το 2016, ήταν ένας τρόμος. Τότε δεν μπορούσε ένας νέος ηθοποιός να μιλήσει και να απαιτήσει. Και την ευχαριστώ πολύ. Φυσικά και τη Ζέτα Δούκα και όλους. Πραγματικά τους ευχαριστώ γιατί εγώ αυτή τη στιγμή μπορώ να μιλήσω ίσα με έναν πρωταγωνιστή. Να έχω και να λέω την άποψή μου ανοιχτά. Να μη φοβάμαι. Κοίτα όμως τώρα να δεις… Είμαστε και λίγο των άκρων.

Δεν ξέρουμε να κρατάμε την ισορροπία αλλά αφού το καταφέραμε αυτό, ας κάνουμε κάτι να το κρατήσουμε. Μην παρεξηγηθώ… Όταν κακοποιείται μια γυναίκα, μια μάνα… που συντηρεί το παιδί της από αυτό και πάει και ζητάει βοήθεια και δεν τη βοηθάνε, εκεί ναι, και θα φωνάξω και θα σταματήσω και τη δουλειά μου αν χρειαστεί. Μην είμαστε των άκρων. Ας κάνουν τη δουλειά τους αυτοί που πρέπει κι αν δεν την κάνουν, εδώ είμαστε να γίνουμε των άκρων, αλλά μια ισορροπία δεν βλάπτει. Είναι ευκαιρία να αφήσουν ένα θέατρο κι ένα θέαμα πολύ καλύτερο και για τις νέες γενιές και για τα παιδιά μας που μπορεί να γίνουν καλλιτέχνες. Και θα το ξαναπώ… Το κάστρο τους έπεσε πανηγυρικά.

Δεν γίνεται πρωταγωνιστής, τον οποίο είχα και δάσκαλο, να πηγαίνει σε κεντρικό θέατρο και να ζητάει ένα υπέρογκο ποσό και να λέει «εγώ θέλω τόσα, για τους άλλους δεν με ενδιαφέρει». Το έχω ζήσει αυτό κι έχω ζήσει και πασίγνωστο πρωταγωνιστή να λέει: «Καλώς σας βρήκα παιδιά στη σχολή, έχετε μπροστά σας έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του» και τον άκουγα κι έλεγα «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Λυπάμαι πολύ και ευχαριστώ που τα έζησα αυτά για να μπορώ να λέω ότι δεν θα γίνω σαν αυτόν και νομίζω αυτό που με βοήθησε είναι ότι μπήκα μεγάλος στην υποκριτική. Σε αυτή τη δουλειά ή είσαι ή δεν είσαι. Ή θα είσαι δηλαδή καλλιτέχνης με ό, τι αυτό συνεπάγεται ή καθόλου. Έχω δυο σκέψεις στη ζωή μου. Το ίδιο χώμα θα μας σκεπάσει όλους, για αυτό και δεν θέλω να το «παίζω» κάποιος και το δεύτερο είναι ότι πρέπει να είμαστε καλλιτέχνες, αλλιώς είμαστε ένα σκουπίδι»...

Γάμος και βάφτιση μαζί με κουμπάρα την Τάνια Τρύπη

«Γίνανε πάρα πολλά. Χάσαμε τον πεθερό μου και ακυρώσαμε τον γάμο. Έχουμε παντρευτεί βέβαια με πολιτικό και πριν είχαμε κάνει και σύμφωνο συμβίωσης. Θα κάνουμε και τον θρησκευτικό, όμως, γιατί ήθελε πολύ ο μπαμπάς της Κατερίνας και θέλω κι εγώ να τη δω με νυφικό. Θα τον κάνουμε μαζί με τη βάφτιση του παιδιού και κουμπάρα θα είναι η Τάνια Τρύπη. Τη βάφτιση θα την κάνει η Αναστασία Μαυροπούλου, συνάδελφος».

Σχετικά με όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την υπόθεση του Κολωνού και της Κιβωτού του κόσμου, ο Γιάννης Απέργης είναι «χείμαρρος».

«Ό, τι έχει να κάνει με παιδιά, γίνομαι «φασίστας» με αυτούς. Χημικούς ευνουχισμούς τώρα! Να τα βλέπουν και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα, για να μην σου πω κρέμασμα στο Σύνταγμα».