Σπύρος Παπαδόπουλος: «Mε τη Ρένια είμαστε ακόμα τα παιδιά των Απαράδεκτων»

Παίζετε και σκηνοθετείτε για δεύτερη χρονιά το «Sexy Laundry».

«To «Sexy Laundry» μπορεί να πάει όσες χρονιές θέλει κανείς. Γιατί αφορά όλο τον κόσμο από 18 ετών και πάνω στον πλανήτη. Ασχέτως φύλου, ηλικίας, γλώσσας, εθνικότητας. Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπαίνει σε μία σχέση και μετά από λίγο βλέπει π παθαίνει μόνο και μόνο επειδή η συνήθεια κάνει τα δικά της, βρίσκει τον εαυτό του σε αυτό το έργο. Χτυπάει το κεντρικό νεύρο των σχέσεων. Έχει συγκίνηση κι έχει και πολύ γέλιο, όχι επειδή η συγγραφέας γράφει ωραία αστεία, αλλά γιατί βλέπεις τον εαυτό σου. Και λες «ωχ».

Θυμίζει δηλαδή οικεία κακά.

«Ακριβώς. Από την άλλη σε πιάνει νευρικό γέλιο».

Επιλέξατε εσείς το συγκεκριμένο έργο;

«Να πω την αλήθεια μου το έφερε η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, η οποία το μετέφρασε κιόλας. Οσο το διάβαζα τόσο έβρισκα αρετές μέσα του. Μου έκανε εντύπωση πώς μια γυναίκα έχει διαβάσει τόσο καλά τον άνδρα. Είναι ένα έργο για το διαφορετικό λογισμικό των δύο φύλων που προσπαθούν να συνυπάρχουν. Γράφω στο πρόγραμμα ότι αυτοί οι δύο ήρωες είναι αξιολάτρευτοι και ταυτόχρονα αξιοθρήνητοι, προσπαθώντας να βρουν π τους συνέβη και μετά από 25 χρόνια, ενώ γύρω τους όλα αντικειμενικά είναι καλά, οι ίδιοι νιώθουν κάπως κουρασμένοι, ότι όλα έχουν ατονήσει»

Είμαστε καταδικασμένοι να βαριόμαστε ο ένας τον άλλον;

«Αυτό πιστεύω. Ο χρόνος κάνει αυτό που είναι να κάνει. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που επειδή αντιλαμβάνονται αλλιώς, επειδή η ψυχή τους είναι αλλιώς, επειδή το μυαλό τους είναι αλλιώς, η συνήθεια τους κρατάει και τους τρέφει. Γιατί βάζουν πάνω απ’ όλα την ασφάλεια. Οι γυναίκες συνήθως δεν βάζουν πάνω απ’ όλα την ασφάλεια, θέλουν να ζήσουν, ψάχνουν λίγο παραπέρα από τους άνδρες κι έρχεται η στιγμή που σου λένε ότι θέλουν να αφορούν. Κι εκεί αρχίζουν τα πρωτοβρόχια»

Πιο αποφασιστικές οι γυναίκες;

«Ναι, πιο αποφασιστικές και καλώς πιο απαιτητικές. Του άντρα συνήθως του φτάνει το «έλα, μια χαρά είμαστε». Η γυναίκα θέλει παραπάνω. Και καλώς το θέλει. Ο άντρας συμβιβάζεται με τη ρόδα που λέγεται χρόνος».

Με τη Ρένια Λουιζίδου πώς είναι η συνεργασία σας;

«Είμαστε ακόμα τα παιδιά των «Απαράδεκτων». Από τότε όσοι μπλεχτήκαμε σε αυτή την υπέροχη ιστορία είμαστε σαν συγγενείς. Είναι τέλεια η συνεργασία. Και στη σκηνή και εκτός αυτής».

Σίγουρα, ξυπνά αγαπημένες αναφορές σε όλους η συνύπαρξή σας.

«Επειδή έχουμε να βρεθούμε χρόνια, μας αρέσει πολύ. Γιατί βλέπουμε ότι υποκριτικά έχουμε ωριμάσει πολύ. Κι εγώ βλέπω καινούρια πράγματα στη Ρένια και το ίδιο αυτή σε μένα. Βλέπουμε τον ίδιο άνθρωπο, αλλά πολύ πιο προχωρημένο ηθοποιό».

Συζητάτε καθόλου τα παλιά;

«Ε, φυσικά. Θέλοντας και μη λέμε διάφορες βλακείες που κάναμε τότε. Γελάμε», εξομολογείται στο Gala.