Ελένη Ρουσσινού: Η σχέση με τον επί 13 χρόνια σκηνοθέτη σύντροφό της και η συνεργασία με τον Kάρει
Η Ελένη Ρουσσινού σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της μιλά για τη σχέση ζωής της με τον καταξιωμένο σκηνοθέτη Αλέξανδρο Αβρανά, τη γνωριμία με το Μπερτολούτσι, την συνεργασία με τον Τζιμ Κάρεϊ, αλλά και οι ακλόνητες αρχές της, που δεν παραβαίνει ποτέ.
Η ταινία «Miss Violence» κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα, δηλαδή, το βραβείο σκηνοθεσίας στο 70ο Φεστιβάλ Βενετίας...
«Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, που ήταν τότε πρόεδρος της επιτροπής, ήθελε να δώσει στην ταινία τρία βραβεία, γεγονός που δεν επιτρεπόταν τότε. Μετά το «Miss Violence» άλλαξε αυτό. Ο Μπερτολούτσι επέμενε όπ ο Αλέξανδρος έπρεπε να πάρει το Χρυσό Λέοντα. Τον εκτιμούσε πολύ»
Τι άνθρωπος ήταν ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι;
«Σου έδινε την αίσθηση ενός αδύναμου ανθρώπου. Ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά το βλέμμα του μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ήταν τόσο κοφτερό! Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες. Εκτίμησε αμέσως τον Αλέξανδρο. Δεν ήταν εκδηλωτικός. Ήταν ζεστός μόνο με τους ανθρώπους που εκτιμούσε»
Στην επόμενη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, με τον τίτλο «True crimes», συνεργαστήκατε και με τον Τζιμ Κάρεϊ, αν και η κοινή σας σκηνή δεν παίχτηκε τελικά. Παρ’ όλα αυτά, τι εντύπωση σχηματίσατε για εκείνον;
«Ήταν η πρώτη μου επαφή με το αμερικανικό σύστημα! Ουσιαστικά εκείνη την περίοδο η ομάδα του σχεδίαζε ένα ποιοτικό , «comeback» για τον ηθοποιό, οπότε βρήκαν ένα διανοούμενο Ευρωπαίο σκηνοθέτη, για να επαναλανσάρουν τον Κάρεϊ με μια ταινία που θα έβγαινε στα φεστιβάλ. Ήταν, κατά μία έννοια, «μπάσταρδο» αυτό που συνέβαινε... Ο Αλέξανδρος μπορεί να μην ήθελε μουσική κάτω από τα πλάνα ή να προτιμούσε να παίζει μουσική φυσικά, από ένα ραδιόφωνο ή μια τηλεόραση. Εκείνοι όμως ζητούσαν στις σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής φιλάει την πρωταγωνίστρια να ακούγεται «από κάτω» μουσικούλα. Για εμένα ήταν λίγο περίεργη αυτή η φάση. Την έζησα κυρίως ως σύντροφος του Αλέξανδρου. Η ταινία είχε ευρωπαϊκές προδιαγραφές και την ευρωπαϊκή μάτια του σκηνοθέτη. Αν τη δείτε, θα διαπιστώσετε ότι έχει κάδρα ευρωπαϊκά, όμως το μοντάζ έγινε από Αμερικανούς και εκεί θα διαπιστώσετε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχει ταυτότητα. Οπότε και για εμένα όλο αυτό δεν ήταν μια ωραία εμπειρία. Από την άλλη, η δουλειά με τον Τζιμ Κάρεϊ σε καθημερινά γυρίσματα είχε πολύ ενδιαφέρον - αν εξαιρέσουμε το άγχος που είχα»
Ήταν ανταγωνιστικός όμως απέναντι σας... «Αυτό πάλι; Ένας καλλιτέχνης που καλείται να παίξει με έναν «ευρωπαϊκό» τρόπο, με σιωπές, με βλέμματα και όχι με την εξωστρέφεια που είχε συνηθίσει... Προφανώς και για εκείνον ήταν στοίχημα. Οπότε γι’ αυτό και μου είχε φανεί λίγο περίεργος. Προσπαθούσε και εκείνος να καταλάβει πού χωράει μέσα σε όλο αυτό»
Με τον Αλέξανδρο είστε μαζί 13 χρόνια. Τι αγαπάτε σε εκείνον; Τι είναι αυτό που σας έφερε κοντά;
«Στην αρχή, το ταλέντο του. Είναι πραγματικά ιδιοφυής και πολυτάλαντος. Γνωρίζοντάς τον, όμως, αγάπησα το πόσο\ καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι. Μπορεί να είναι αυστηρός, αλλά είναι και εξαιρετικά καλός. Θέλει πάντα να βοηθάει τους άλλους, είναι φιλότιμος», εξομολογείται στο 7 μέρες Tv.