Φίλιππος Σοφιανός: Το «Κόκκινο Ποτάμι», το ελληνικό #MeToo και οι καταγγελίες!

Φέτος είστε ο Δημήτρης Γαλάνης στο «Κόκκινο ποτάμι». Είναι η πρώτη φορά που δουλεύετε με τον Μανούσο Μανουσάκη μετά το «Τμήμα Ηθών»;

Ναι, είχαμε δουλέψει σε πολλά επεισόδια του «Τμήματος Ηθών», τα οποία έγιναν στη συνέχεια τηλεταινίες. Ο Μανουσάκης είναι επίσης ένας ανθρωποκεντρικός σκηνοθέτης. Δεν τον ενδιαφέρουν πολύ τα γύρω γύρω, τον ενδιαφέρουν οι ηθοποιοί και σε αυτούς επικεντρώνεται. Τα άλλα τα αναλαμβάνουν οι διευθυντές φωτογραφίας, οι οπερατέρ, συνεργάτες του. Ο Μανούσος έχει να κάνει με τους ηθοποιούς, τους οποίους και αγαπάει πραγματικά. Η συνάντησή μας στο «Κόκκινο ποτάμι» είναι ένα σπουδαίο γεγονός για μένα. Μου προξένησε τεράστια χαρά η επάνοδος στην τηλεόραση με τον Μανουσάκη.

Υποδύεστε έναν γιατρό, ο οποίος έχει αναλάβει, μεταξύ άλλων, την υποδοχή και την τακτοποίηση των προσφύγων από τον Πόντο. Βρίσκετε κοινές αναφορές με το σήμερα;

Μα, δεν είναι φοβερό ότι η Ιστορία κάνει κύκλους; Βλέπεις να ξετυλίγεται μπροστά σου η ιστορία της σειράς και συνειδητοποιείς ότι δεν έχουμε κουνθεί ούτε πόντο από το παρελθόν. Συμβαίνουν τα ίδια πράγματα και τώρα στο συγκεκριμένο ζήτημα οι ίδιες παρεκτροπές, ίντριγκες, λαμογιές από ανθρώπους αλλά και οργανισμούς… Οι λεγόμενες ΜΚΟ που υπάρχουν, οι οποίες ελέγχονται πάρα πολύ, ποινικά σχεδόν, για το τι έχουν κάνει και αν έχουν πάρει έναν σκασμό λεφτά στο όνομα των προσφύγων, τα οποία έχουν εξαφανιστεί σε off shore εταιρίες.

Το #MeToo θίγεται κατά μία έννοια μέσω της «Ολεάννας», του έργου του Ντέιβιντ Μάμετ, που ανεβάζετε για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Ανεσις. Ενας καθηγητής, μια φοιτήτρια και μια σεξουαλική παρενόχληση. Θελήσατε να κάνετε μια δήλωση μέσα από αυτό;

Για να μην εκφράζουμε υποκειμενικές απόψεις, οι οποίες ελέγχονται ως προς την εγκυρότητα και την επάρκειά τους, προτίμησα να μιλήσει ο Ντέιβιντ Μάμετ για μένα, χωρίς να καταδείξει κάτι, αλλά να θέσει ένα πλαίσιο μιας πολύ σοβαρής κουβέντας, που πρέπει να γίνει για το #MeToo. Συμβολικά εμείς παίρνουμε έναν χώρο που είναι πανεπιστημιακός, ένας καθηγητής και μια φοιτήτρια, αλλά η παρενόχληση και η παραβίαση της προσωπικότητας κυκλοφορεί παντού, όπου υπάρχει προϊστάμενος και υφιστάμενος. Μην κοιτάς που αυτά δεν βγαίνουν στη δημοσιότητα. Προφανώς και στον δημοσιογραφικό χώρο υπάρχει, και στις τράπεζες και στα εργοστάσια και παντού. Είναι ένα θέμα πια, έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, πρέπει να σταματήσει αυτό το βιολί. Εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού με τη διαιώνισή του και γεννάει γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία, έχει πολλές παραφυάδες, που οφείλονται στην αντίληψη του «έλα, μωρέ, δεν έγινε και τίποτα»…

Πιστεύετε πως ανάμεσα στις καταγγελίες που έχουν γίνει υπάρχουν και κάποιες χωρίς αντίκρισμα, δηλαδή με εκδικητικό χαρακτήρα;

Αυτό είναι ένα άλλο πολύ σοβαρό θέμα, το οποίο έχει να κάνει με τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διότι μια καταγγελία μπορεί να μην ελεγχθεί, μπορεί να είναι όντως εκδικητική ή ανυπόστατη. Ομως, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, διότι ακόμη και μια καταγγελία με υπόσταση μπορεί να εκπέσει κατευθείαν μέσα από μια ολόκληρη νοοτροπία και ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο καταδικάζει το θύμα a priori με συνοπτικές διαδικασίες.