Λαέρτης Μαλκότσης: «Απορώ ποιος σχεδίασε αυτή την Αθήνα»
Ο Λαέρτης Μαλκότσης είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς της γενιάς του και μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές μέσα από τις συμμετοχές του σε διάφορες σειρές και ταινίες.
Ο ηθοποιός έδωσε πρόσφατα συνέντευξη και μεταξύ άλλων μίλησε για τον ρόλο της στη σειρά της ΕΡΤ, «Τα καλύτερά μας χρόνια» αλλά και για την δεκαετία που έζησε εκείνος ως παιδί.
Τον Ιανουάριο θα σας δούμε να μπαίνετε στη σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια», στο ρόλο του Ελληνοαυστραλού Γκρεγκ Αποστολόπουλου. Πείτε μας δύο λόγια για αυτό το ρόλο σας…
Οι Αντωνόπουλοι, εξαιτίας του χρέους που έχουν στην τράπεζα, πουλούν το σπίτι τους και έρχομαι εγώ, σαν από μηχανής θεός, να το αγοράσω! Βεβαίως, υπάρχει και άλλος λόγος που έρχομαι στην Ελλάδα... Έχει συμβεί κάτι στην Αυστραλία που με αναγκάζει να εξαφανιστώ. Ας πούμε ότι δεν είμαι αυτό που λέμε αγγελούδι! Βρίσκω λοιπόν διάφορες δικαιολογίες για να παραμένω στου Γκύζη. Και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα. Μεγάλωσα στην Αθήνα, στα ίδια μέρη, αλλά όταν ήμουν παιδί ακόμη φύγαμε οικογενειακός για την Αυστραλία. Πλέον έχω γυναίκα και κόρη, που έρχονται μαζί μου και είναι λίγο πιο ατίθασες.
Τι τύπος είναι ο Γκρεγκ Αποστολόπουλος;
Είναι υπερκινητικός, έξω καρδιά, δεν φοβάται τίποτα και ξέρει πώς να κουμαντάρει τις καταστάσεις. Επίσης, αγαπά τη γυναίκα του και της είναι πιστός!
Συνδέεται στην πορεία με την οικογένεια των Αντωνόπουλων των οποίων αγοράζει το σπίτι τους;
Στα πρώτα επεισόδια, που γυρίζονται · τώρα, βλέπουμε τον Γκρεγκ έξω καρδιά, να γλεντά στο καφενείο και να προσπαθεί να έρθει κοντά με όλους τους κατοίκους της γειτονιάς. Ακόμη, βέβαια, δεν γνωρίζω πολλά. Πηγαίνω στο γύρισμα και μου λένε προφορικά τι έχει συμβεί. Έχω πολύτιμη βοήθεια από τον σπουδαίο Σπύρο Ρασιδάκη, το σκηνοθέτη μας.
Μπαίνετε στη σειρά όταν η ιστορία έχει φτάσει στο 1981, μέχρι να ολοκληρωθεί στο τέλος της σεζόν, το 1987 πλέον. Είναι δηλαδή η δεκαετία που εσείς ζήσατε ως παιδί. Τι αναμνήσεις έχετε από αυτή την εποχή;
Τι να απαριθμήσω; Ήταν χρόνια που τα ζήσαμε έντονα, παίζοντας έξω. Ούρλιαζαν από τα μπαλκόνια οι μανάδες μας για να μας φωνάζουν να μαζευτούμε στα σπίτια μας. Εγώ μεγάλωσα στην περιοχή του Χολαργού, οπότε άκουγα μια... τρελή που φώναζε αρχαία ονόματα -το δικό μου και του αδελφού μου. Ήμασταν ανέμελοι! Όλη μέρα κάναμε ποδήλατο και παίζαμε μπάσκετ σε κασόνια. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, στα πάρκα, στις πλατείες. Τότε υπήρχαν παντού αλάνες. Θυμάμαι τη Μεσογείων να πηγαίνει μέχρι κάτω στην Αθήνα, πριν δημιουργηθεί αυτό το έκτρωμα στη Φειδιππίδου, που προκαλεί μεγάλο πρόβλημα. Θυμάμαι ότι ήταν μεγάλη έξοδος το να πάμε στο Μοναστηράκι το Σαββατοκύριακο, τότε που η Διονυσίου Αεροπαγίτου ήταν ακόμη δρόμος. Πήγαινα αρχικά με το ποδήλατο και στη συνέχεια με το μηχανάκι. Προτιμούσα την Αθήνα όπως ήταν. Την Ομόνοια όπως ήταν. Τη συγκρίνω πολύ συχνά με το δήθεν εκσυγχρονισμό που ζούμε τώρα. Απορώ ποιος σχεδίασε αυτή την Αθήνα, ποιον εξυπηρετεί. Ήταν τόσο διαφορετικά τότε τα πράγματα. Δεν τα είχαμε όλα στο πιάτο όπως σήμερα. Δεν υπήρχε τόση υπερβολή σε προϊόντα και αγαθά. Δεν υπήρχαν αυτά τα διαόλια, τα κινητά. Τα καταφέρναμε και με το σταθερό τηλέφωνο. Είχαμε μάθει να περιμένουμε. Διαπιστώνω ότι τα σημερινά παιδιά δεν μπορούν να περιμένουν. Δεν έχουν υπομονή.
Πηγή: 7 μερες tv
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=23x6kMqskp-3A0xdT8aVcg)
