Νικίτα Ηλιοπούλου: Η εγγονή του Ηλιόπουλου ακολουθεί τα βήματά του - Είναι μια κούκλα!
Ένα ρητό λέει «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» και αυτό ισχύει για την Νικίτα Ηλιοπούλου – Γεωρβασάκη.
Η νεαρή είναι κόρη της δασκάλας χορού και yoga trainer Εβίτας Ηλιοπούλου και εγγονή του αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου, σπούδασε στο Θέατρο Τεχνης Καρολου Κουν και έχει ξεχωρίσει για τις ερμηνείες της σε θεατρικούς ρόλους.
Φέτος, η Νικίτα Ηλιοπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση, «O Λούκυ Λουκ κι ο Λευκός Ιππότης» και αποδεικνύει πως ήρθε για να μείνει. Η ίδια παραχώρησε μια εφ΄ολης της ύλης συνέντευξη στην Κουλτουρόσουπα και μίλησε για όλους και για όλα.
Ξεκινώντας τη συνέντευξη θα θέλαμε να μας πεις κάποια πράγματα για σένα, για να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Προτερήματα – ελαττώματα, καθημερινές συνήθειες, φίλους, χόμπι, αγαπημένα στέκια, ταξίδια, ελεύθερο χρόνο κλπ;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στο Χαλάνδρι αλλά η καταγωγή μου είναι μισή από την Κρήτη και μισή από την Αυστρία. Την καθημερινότητα μου την βρίσκω πάντα γεμάτη ομορφιά. Από το πρωί βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στους δρόμους της Αθήνας, να κάνω μικρές στάσεις για υποχρεώσεις, δουλειές, να συναντάω τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να παρατηρώ τα χρώματα της πόλης. Ο χρόνος μου είναι πάντοτε περιορισμένος λόγω δουλειάς, όμως κάθε μέρα μια νέα επιθυμία θα τρυπώσει στο μυαλό μου και θα την κάνω πραγματικότητα. Οι φίλοι, τα όνειρα, η μουσική, τα χαμόγελα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την υποκριτική; Ήταν παιδικό όνειρο ή προέκυψε μεγαλώνοντας;
Η αλήθεια είναι, πως από μικρό παιδί λάτρευα να γίνομαι η κούκλα που κρατούσα στα χέρια μου κι έπαιζα. Θεωρώ πως ήρθε στην ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία, σίγουρα όμως το κατάλαβα μεγαλώνοντας. Συγκεκριμένα λίγο πριν το γυμνάσιο. Ήταν η πρώτη προσωπική μου απόφαση. Θυμάμαι γύριζα σπίτι και ανακοίνωσα στην μαμά μου πως θέλω να πάω σε ένα σχολείο που κάνουν θέατρο. Και έτσι έγινε. Τελείωσα το Καλλιτεχνικό Σχολείο και είχα κιόλας προλάβει να ερωτευτώ αυτό που κατά προσέγγιση γνώριζα πως είναι το θέατρο.
Τι σημαίνει θέατρο για σένα;
Το θέατρο είναι το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά. Έχει το συναίσθημα μιας όμορφης έκπληξης. Είναι ένα επάγγελμα που μένεις παιδί για πάντα. Γνωρίζεις ανθρώπους καθημερινά και παρατηρείς την ζωή, την εποχή, τις δυσκολίες, τον έρωτα, μέσα από τα θεατρικά κείμενα και μέσα από τους συνεργάτες.
Είσαι μια νέα ηθοποιός. Ακούγοντας όλα αυτά τα περιστατικά που έγιναν στο χώρο του θεάτρου σε άλλες συναδέλφους, όταν ήταν εκείνες πρωτοεμφανιζόμενες ποια είναι τα συναισθήματά σου; Είναι περισσότερος ο σεβασμός στους νέους ηθοποιούς τώρα πια; Πιστεύεις ότι έκανε καλό αυτό το κύμα αποκαλύψεων στον θεατρικό χώρο;
Ερχόμενη από μια Καλλιτεχνική οικογένεια, έχουμε μοιραστεί εμπειρίες και συμβάντα μεταξύ μας. Εμπειρίες και συμβάντα μια παλαιότερης γενιάς. Η εποχή έχει αλλάξει φανερά και αυτό είναι για εμένα πολύ απελευθερωτική διαδρομή. Είμαστε στον δρόμο μιας διαδικασίας που μέσα μας αρχίζουμε να αισθανόμαστε ασφάλεια. Ανήκουμε σε μια νέα γενιά και έχουμε την γνώση της εμπειρίας όλων των προηγούμενων χρόνων. Γυναίκες και άντρες δεν καταλαβαίνουμε πλέον μόνο, αλλά κατανοούμε. Προσωπικά χαίρομαι που δεν φοβάμαι να υπάρχω μέσα στον χώρο και πιστεύω πως όλοι μας νιώθουμε ασφάλεια που μπορούμε να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον, να ακούμε και να μιλάμε.
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι εξαιρετικά επισφαλές ως προς τις οικονομικές απολαβές. Περνάει από το μυαλό σου ότι υπάρχει περίπτωση να έρθει στιγμή που δε θα μπορείς να βιοποριστείς από αυτό;
Σίγουρα είναι πολύ ισχυρή σκέψη. Δεν με εμποδίζει από το να το κάνω σε καμία περίπτωση. Όταν επιθυμείς κάτι, πάντα θα ανακαλύψεις τον τρόπο για να το κάνεις. Φροντίζω να προβλέπω ένα βήμα μπροστά ώστε να είμαι πάντα καλά. Τα προβλήματα προκύπτουν για να τα λύνουμε.
Πώς νομίζεις ότι θα αντιδρούσες σε μια ενδεχόμενη αρνητική κριτική;
Οι αρνητικές κρητικές είναι οι πιο χρήσιμες. Υπάρχουν για να εξελισσόμαστε. Όταν το αντιμετωπίζεις έτσι, οι αρνητικές κρητικές γίνονται «δώρα». Είναι το κίνητρο για να δουλέψεις ακόμα πιο σκληρά την επόμενη ημέρα και να πετύχεις τους στόχους σου.
Δε θα μπορούσαμε να μη σε ρωτήσουμε για τον πολύ πολύ σπουδαίο παππού σου, τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Τι θυμάσαι από αυτόν;
Είναι τιμή για εμένα που είμαι η εγγονή του παππού μου. Η σκέψη του μου δημιουργεί χαμόγελο. Οι αναμνήσεις μου είναι ελάχιστες, δυστυχώς. Έχω «ζωγραφίσει» όμως αναμνήσεις μαζί του, από ιστορίες που μου έχουν μεταφέρει.
Πώς νιώθεις παρακολουθώντας τις ταινίες του;
Όταν τον παρακολουθώ, τον παρατηρώ ως ηθοποιό, όπως κάνω με όλους. Θεωρώ πως από όλους έχουμε να μάθουμε. Είναι συγκινητικό και ταυτόχρονα ένα μάθημα.
Πολλά παιδιά διάσημων γονέων, παππούδων που αποφασίζουν ν ασχοληθούν με την ίδια τέχνη αλλάζουν μέχρι και το επίθετο τους για να αποφύγουν την ταύτιση και τη σύγκριση. Εσύ έχεις μπει στη διαδικασία να σκεφτείς πως μπορεί κάποιοι να σε περιμένουν στη γωνία, συγκρίνοντάς σε με τον παππού σου;
Για εμάς είναι συγγενής και όχι άνθρωπος της καλλιτεχνικής ιστορίας του τόπου. Χαίρομαι τόσο που έχει μοιράσει απλόχερα χαρά στον κόσμο. Ως Νικίτα ο προσωπικός μου στόχος είναι ο ίδιος, ανεξαρτήτως από το κοινό όνομα και την αγάπη που μας ενώνει.
Το γεγονός πώς είχες παππού τον συγκεκριμένο άνθρωπο, πιστεύεις ότι επηρέασε την απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός;
Σίγουρα το γεγονός ότι είμαστε μια καλλιτεχνική οικογένεια μπορεί να επηρέασε την πορεία μου ασυνείδητα, ωστόσο είχα πάντα την περιέργεια και την ανυπομονησία να ασχοληθώ με το θέατρο.
Πώς αντέδρασε η μητέρα σου, η Εβίτα Ηλιοπούλου, στην απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;
Το Θέατρο είναι ένα επάγγελμα που χρειάζεται να περάσει χρόνος για να το αγκαλιάσεις. Όταν ήρθε για εμένα εκείνη η στιγμή, η μαμά μου θυμάμαι να μου χαμογελάει με όλη της την καρδιά. Είναι μεγάλο στήριγμα για εμένα.
Διαβάστε επίσης: