Ιουλία Καλλιμάνη: «Δεν μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα στη ζωή»

Η νεαρή τραγουδίστρια, αποκαλύπτει τα πάντα για τον τρόπο που κατάφερε να ασχοληθεί με αυτό που αγαπάει περισσότερο, το τραγούδι, όμως παραδέχεται ότι ο δρόμος δεν υπήρξε πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα.

Ήταν όνειρό σου να ασχοληθείς με το τραγούδι;

Το ήξερα από πάντα. Το τραγούδι ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Το έλεγα από μικρό παιδί. Βρήκα πρόσφατα κάποια ημερολόγια μιας φίλης μου που μεγαλώσαμε μαζί στο Αγρίνιο, και έγραφα μέσα: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω τραγουδίστρια». Το τραγούδι, πέρα από το γεγονός ότι λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία, ήταν και η μεγαλύτερη άσκηση αυτοπεποίθησης για μένα. Ακόμη και όταν έπρεπε να πω το ποίημα στο σχολείο, σκέψου ότι έκλαιγα και έφευγα. Εκεί στα 17-18 που ξεκίνησα να τραγουδάω, ήμουν ακόμη ένα πολύ ντροπαλό παιδί.

Θυμάμαι ότι ένιωθα τρομερό άγχος. Και πώς δεν λειτούργησε ως εμπόδιο;

Ίσως επειδή αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και, φυσικά, με τα χρόνια κάπως το ξεπέρασα. Έλεγα στον εαυτό μου «αυτό είναι που θες να κάνεις, εκτίθεσαι σε κόσμο, πάρε μια βαθιά ανάσα και βγες». Τα πρώτα χρόνια που έβγαινα στην πίστα έτρεμαν τα πόδια μου, αλλά πήγαινε πάντα καλά και όταν ολοκληρωνόταν η εμφάνισή μου, έλεγα «αυτό ήταν!». Καμιά φορά ακόμη αισθάνομαι συστολή αλλά και χαρά όταν με σταματάει ο κόσμος στον δρόμο και μου μιλάει.

Υπήρχαν ερμηνεύτριες που άκουγες και θαύμαζες μεγαλώνοντας;

Φυσικά, άκουγα πολύ τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, της Ελένης Βιτάλη, της Γλυκερίας και πολλών άλλων. Αυτά ήταν τα ακούσματά μου από παιδί που επηρέασαν κι εμένα για το ρεπερτόριο που ήθελα να ερμηνεύσω. Αν δεν είχα λαϊκά ακούσματα και δεν έπαιζε στο σπίτι μου ο Νταλάρας και ο Μητροπάνος, δεν νομίζω να ακολουθούσα αυτό τον δρόμο. Ακόμη και η τοποθέτηση και η τεχνική ενός τραγουδιστή βασίζεται στα ακούσματά του.

Φέτος τον χειμώνα εμφανίζεσαι στο Tokyo Theater. Πώς αισθάνεσαι;

Μαγικά. Είναι πολύ ωραίο το κλίμα, είναι πολύ ωραίοι οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, οπότε είναι όλα ιδανικά. Ήταν στοίχημα για εμένα η φετινή σεζόν. Ανταγωνίζομαι μεγαθήρια του καλλιτεχνικού χώρου. Νιώθω τεράστια ευλογία που ο Θεός το τελευταίο διάστημα μου δίνει συνέχεια δώρα. Βέβαια έχω δουλέψει πολύ για να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα.

Για κάποια χρόνια εμφανιζόσουν και σε μαγαζιά της επαρχίας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Ο κόσμος στην επαρχία είναι πιο άμεσος. Στη βόρεια Ελλάδα, ας πούμε, ο κόσμος διασκεδάζει με την ψυχή του. Μπορεί να μην είσαι φίρμα αλλά αν διασκεδάζουν μαζί σου, σε κάνουν να αισθάνεσαι σταρ και ας μην είσαι. Μου έχει συμβεί αυτό. Στην Αθήνα είναι διαφορετικό το κοινό, η πρωτεύουσα έχει άλλη ενέργεια. Προσπαθώ να περνάω καλά, όμως, όπου και αν εργάζομαι. Το καλοκαίρι για παράδειγμα, που πήγαμε περιοδεία σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και στη Γερμανία, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τη χαρά που πήρα. Όπου και αν πήγαινα έβλεπα από κάτω τον κόσμο να τραγουδάει μαζί μου και εκεί συνειδητoποιούσα ότι ξέρει απέξω τα τραγούδια μου. Αισθάνομαι πως δεν είναι τα πράγματα όπως ήταν πριν, είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζω.

Σου έχει συμβεί να σε κρίνουν με βάση την εντυπωσιακή σου εμφάνιση;

Φυσικά, ποιος δεν το έχει ζήσει; Και εγώ έχει τύχει να έχω μια άλλη εικόνα για ανθρώπους που δεν γνώριζα από κοντά. Το κατανοώ όμως, είναι όλα ανθρώπινα. Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ κάποια ακραία συμπεριφορά. Δεν μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα στη ζωή, αλλά δεν μου ήρθαν και στραβά. Πάλεψα πάρα πολύ. Τραγουδάω 15 χρόνια. Ξεκίνησα από μικρή να τραγουδάω στη νύχτα χωρίς να έχω ανθρώπους που να με συμβουλεύουν. Όλοι αυτοί ήρθαν αργότερα. Τώρα πια ζω μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου.

Αισθάνθηκες κάποια στιγμή να «την ψωνίζεις»;

Αν νομίζει ένας καλλιτέχνης πως μπορεί να τα καταφέρει μόνος του και έχει έπαρση, τότε τελείωσαν όλα για αυτόν. Εγώ δεν το έχω νιώσει ποτέ αυτό. Έχω αισθανθεί κατά καιρούς πολύ όμορφα με όλο αυτό που ζω αλλά δεν είμαι έτσι ως άνθρωπος. Δεν έχω έπαρση. Αυτό οφείλεται στον τρόπο που μεγάλωσα. Η μάνα μου με μεγάλωσε με ιδανικά και αξίες που πάντα υπενθυμίζω στο εαυτό μου ότι αυτό που κάνω, το κάνω γιατί με χαροποιεί. Δεν το κάνω για να φανώ. Tο τραγούδι είναι η ζωή μου. Θέλω να ξεχωρίζω, μου αρέσει, αλλά δεν έχω έπαρση. Εμπιστεύομαι πολύ την κρίση του κόσμου, είναι ο καλύτερος κριτής. Ο καιρός θα δείξει, όμως, την πορεία του κάθε ανθρώπου.

Ήσουν πολύ μικρή όταν έχασες τον μπαμπά σου. Πώς διαχειρίστηκες αυτήν την απώλεια μεγαλώνοντας;

Να σου πω την αλήθεια, δεν το ξεπέρασα γιατί ποτέ δεν το κατάλαβα. Ήμουν 2 ετών και ευτυχώς ίσως δεν μπορούσα να αντιληφθώ την απώλεια. Κανείς όμως δεν με έκανε ποτέ να αισθανθώ άβολα σχετικά με αυτό. Η μαμά μου ήταν πάντα βράχος. Μεγάλωσε εμένα και τον αδελφό μου σαν μαμά και μπαμπάς μαζί. Δεν γνώρισα ποτέ αυτό που λέμε πατρική φιγούρα. Θυμάμαι στο σχολείο με ρωτούσαν καμιά φορά για τον μπαμπά μου και δεν μπορούσα να δια – νοηθώ ποια είναι η σημασία της λέξης αυτής. Δεν γνώρισα επί της ουσίας ποτέ τον πατέρα μου. Αυτό που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι πως κάποια στιγμή, εκεί γύρω στην εφηβεία, είχα κάποια ξεσπάσματα, όπως όλα τα παιδιά, μη φανταστείς. Τότε η μαμά μου πέρασε δύσκολα και σκεφτόμουν «τώρα θα τον χρειαζόμουν», αλλά ήταν στιγμές αυτές. Πιστεύω, θα ήταν περήφανος για μένα και για όσα έχω καταφέρει.

Πηγή: ΟΚ