Λουδάρος: Τα 7 αδέλφια, η απώλεια της μητέρας του σε τρυφερή ηλικία και ο πρώτος ρόλος στο θέατρο

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Άντρες με τα όλα τους», που «σπάει ταμεία» στο θέατρο «Βέμπο», και παράλληλα παίζει στο σίριαλ «Αόρατοι» του Cosmote TV. Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλάει στον Ηλία Μαραβέγια και την Espresso για όλες τις άγνωστες πτυχές της ζωής του.

Είναι αλήθεια ότι γεννήθηκες τόσο μεγάλο μωρό που έγινες θέμα στις ειδήσεις;

Αλήθεια είναι – γεννήθηκα έξι κιλά περίπου! Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου μού είχε πει ότι μεταδόθηκε ως είδηση στο ραδιόφωνο της εποχής.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις σε πολύτεκνη οικογένεια με επτά παιδιά κι εσύ να είσαι ο μικρότερος;

Ωραίο, γιατί ένιωθα πάντα ότι είχα την προσοχή τους. Τα αδέλφια μου με φρόντιζαν κι εγώ τα θαύμαζα. Γενικά έχω πολύ όμορφες εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια μαζί τους.

Πώς διαχειρίστηκες την απώλεια της μητέρας σου πριν ακόμη μπεις στην εφηβεία;

Όταν «έφυγε» η μητέρα μου πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου. Τα δυο τρία πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, με πολλές αλλαγές, μεταξύ των οποίων και κατοικίας. Ωστόσο, επειδή πήρα πολλή αγάπη και ενδιαφέρον από τους γύρω μου, όλο αυτό «λείανε» με τον καιρό και έγινε πιο εύκολο. Μου έδωσαν πολλή προσοχή και τρυφερότητα τα αδέλφια μου και η θεία μου, η οποία και με ανέλαβε τελικά, γιατί ήταν ανύπαντρη. Πήγα σπίτι της και, όταν ενηλικιώθηκα, με υιοθέτησε κιόλας. Ήταν κάτι που αποφασίσαμε μαζί στα 18 μου χρόνια.

Στο καλλιτεχνικό μονοπάτι ποιος σε έβαλε;

Ο εαυτός μου. Ήταν ένας τρόπος διαφυγής για μένα τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ξεκίνησε στο σχολείο όλο αυτό, με τις γιορτές, τα ποιήματα, τα σκετς. Αργότερα φτιάχτηκε μια θεατρική ομάδα στο λύκειο, και εκεί πια, πέρα από τους καθηγητές μου, που μου έλεγαν να ασχοληθώ, ένιωσα κι εγώ τη φυσική μου κλίση να μου «μιλάει». Ήταν μονόδρομος να δώσω εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού και να περάσω.

Δεν είναι εύκολο να μπεις στο Εθνικό. Τι θυμάσαι από τη μέρα που έδωσες εξετάσεις;

Μια συμβουλή ενός φίλου ηθοποιού που με είχε βοηθήσει λίγο με τα κείμενα. Μου είχε πει πως πρέπει να έχεις γερό στομάχι γι’ αυτή τη δουλειά, κι εγώ είχα συμπεράνει τότε ότι, OK, είναι μια δουλειά με δυσκολίες. Σήμερα, έπειτα από 35 χρόνια, καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοούσε: Πρέπει να έχεις ατσάλινο χαρακτήρα, να μπορείς να χειρίζεσαι πράγματα με δύναμη ψυχής, από μικρότητες μέχρι επιτυχίες. Δεν είναι εύκολος χώρος, έχει πολλές χαρές, αλλά και πάρα πολλές στενοχώριες. Ουσιαστικά πρέπει να «πουλήσεις» τον εαυτό σου, κι αυτό είναι δύσκολο. Επίσης, είναι πολύ κουραστικό να αποδεικνύεις συνέχεια ότι σωστά είσαι σε αυτή τη δουλειά.

Ο πρώτος σου ρόλος στο θέατρο ποιος ήταν;

Στην «Οπερα της Πεντάρας» του Ζυλ Ντασσέν, στο θέατρο «Αθήναιον», με ένα συγκλονιστικό επιτελείο πρωταγωνιστών: Λαζόπουλος, Καραμπέτη, Κώστας Καζάκος. Εγώ μόλις είχα τελειώσει τη σχολή και με επέλεξαν με οντισιόν. Εκεί με είδε ο Κώστας Τσιάνος και με πήρε -πάλι με οντισιόν- στους «Φοιτητές» που έκανε για το Θεσσαλικό Θέατρο. Η επόμενη πρόταση ήρθε πάλι από το Θεσσαλικό Θέατρο, να κάνουμε τη «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ, μια παράσταση που έκανε τεράστια επιτυχία. Έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι, με πολλές δυσκολίες βέβαια. Σκέψου να έχεις κάνει επιτυχία και να μην ξέρεις μετά πώς να πας στην επόμενη δουλειά, να μη χτυπάει δηλαδή το τηλέφωνό σου. Και στο μεταξύ να πρέπει και να βιοποριστείς.

Τηλεοπτικά ξεκίνησες από την καθημερινή σειρά «Το γαλάζιο διαμάντι». Πώς ήταν η εμπειρία;

Τότε ήμουν στα… χαμένα. Πολύ χαρούμενος, αλλά και πολύ φοβισμένος να μην κάνω λάθος. Ήταν μια καθημερινή σειρά που δεν πήγε πολύ καλά και κάποια στιγμή σταμάτησε. Αργότερα ήρθε το σίριαλ «Μονάχους Μονάχους» με την Αννα Παναγιωτοπούλου και τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, μετά το «Δεσποινίς Μαργαρίτα», πάλι με την Παναγιωτοπούλου. Την Αννα την αγαπάω πολύ. Και τη Μίρκα. Έχω δουλέψει όμορφα και με τις δύο, όπως και με τη συχωρεμένη Μίνα Αδαμάκη. Ωραίοι άνθρωποι, υψηλές ποιότητες, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από αυτή τη γενιά ηθοποιών.

Πηγή: Espresso