Νέγκα: Οι σταθμοί στην καριέρα της, οι τρικλοποδιές, ο Κραουνάκης και η εμπλοκή στα συνδικαλιστικά

Η αγαπημένη τραγουδίστρια σε συνέντευξή της μίλησε για τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας της μέχρι σήμερα, αναφέρθηκε στις ασχήμιες της διαδρομής της αλλά και τον τρόπο που τις αντιμετώπισε...

Ποια είναι τα σημεία της καλλιτεχνικής διαδρομής σου που θυμάσαι έντονα όταν γυρνάς πίσω τον χρόνο;

Αρχικά, οι παραστάσεις «Έχω άνθρωπο» του Θοδωρή Γκόνη στον Ζυγό ήταν ένας σταθμός. Πρώτη φορά με σκηνοθετούσαν, τραγουδούσα καινούργια τραγούδια επί σκηνής και συνδιαλεγόμουν με μια ηθοποιό. Συναντήσεις με ανθρώπους που μου ξεκλείδωναν κάθε φορά κάτι από τον εαυτό μου. Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένα τέτοιο πρόσωπο. Είναι φίλος, δάσκαλος, πατρική φιγούρα, είναι η πλάκα μας και τα αστεία μας. Δεν θα ξεχάσω που ήμασταν στο στούντιο και του έλεγα «Σταμάτη, αυτή η νότα είναι αρκετά ψηλή» και μου έλεγε «Μην μιλάς. Δώσ’ το μου». Και του το έδωσα χωρίς να το καταλάβω. Λειτούργησα. Είναι ένας σπουδαίος σταθμός. Σπουδαίος σταθμός και η αρχή μου στη δισκογραφία με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο. Η σπουδαία συνάντησή μου με τη Λίνα, που είναι μια σοφή γυναίκα. Λατρεύω τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ξαφνικά. Αλλά και όλες αυτές τις παράλληλες συναντήσεις με ανθρώπους στη δουλειά, τραγουδιστές και συνθέτες, που όλοι τους κάτι μου άφηναν. Κάτι μου χάριζαν. Προσπαθούσα να το καταλάβω, να το μυρίσω για να μπορέσω να προχωρήσω.

Ωραίες οι ομορφιές αυτής της διαδρομής. Υπάρχουν ασχήμιες;

Ό,τι ασχήμιες συναντάει κάποιος που βρίσκεται σε έναν στίβο και προσπαθεί να υπάρξει. Κακές συμπεριφορές, τρικλοποδιές, άσχημες ενέργειες.

Πώς τα αντιμετώπισες όλα αυτά; Είχες από πάντα τα εργαλεία;

Όχι. Κι εμείς κάνουμε μια διαδρομή και αλλάζουμε. Και ευτυχώς που αλλάζουμε. Ευτυχώς, σιγά-σιγά καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Παλιότερα δεν απαντούσα και μετά θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν απαντούσα. Όλο αυτό μέσα μου έπαιρνε χρώμα γκρίζο. Προσπαθούσα να είμαι το καλό παιδί. Είχα μια τέτοια τάση. Είχα το σύνδρομο του καλού παιδιού. Και τώρα είμαι καλό παιδί. Τώρα όμως αντιλαμβάνομαι ότι αυτός που μου φέρεται άσχημα έχει προβλήματα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί μέσα του και τα βγάζει έξω του. Δεν τα λαμβάνω υπόψη. Ας πούμε ότι πια συγχωρώ. Διάλεξα πια να είμαι κοντά με το συμβατό μου. Με το ασύμβατο δεν θα πολεμήσω, γιατί τη χρειάζομαι την ενέργεια για να δημιουργήσω. Σε ό,τι δεν μου ταιριάζει χαμογελώ και πάω να βρω αυτό που μου ταιριάζει. Αυτό μου δίνει ηρεμία και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Γιατί δεν θολώνει το τοπίο. Βλέπω καθαρά την εικόνα μου και τον δρόμο που θέλω να πάρω.

Στο Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών είσαι για αντίστοιχους λόγους;

Ναι, με την ίδια ματιά. Η εμπλοκή μου με τα συνδικαλιστικά και το σωματείο ήρθε και αυτή μέσα από αυτή τη διαδρομή. Ένιωσα την ευθύνη και την ανάγκη. Είπα στον εαυτό μου «μπορούμε να γκρινιάζουμε για το πώς δεν γίνονται τα πράγματα, αλλά δεν έχουμε βουτήξει το πόδι μας στο νερό για να προσπαθήσουμε να γίνουν». Είπα «ή θα σταματήσεις να γκρινιάζεις, ή θα μπεις μέσα να προσπαθήσεις και εσύ για τους συναδέλφους σου και για σένα την ίδια. Για τους αυριανούς συναδέλφους που έρχονται». Αυτή ήταν η πρώτη μου ανάγκη και χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ άξιους και μαχητικούς συναδέλφους, γιατί αυτό εξελίσσει και εμένα. Είναι πολλά τα θέματα που έχουμε να διαχειριστούμε και να πολεμήσουμε. Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα και η καραντίνα έδειξε πραγματικά σε τι θέση βρισκόμαστε στα μάτια και του κράτους αλλά και της κοινωνίας θα έλεγα. Χρειάστηκε να δηλώσουμε, να φωνάξουμε και να ζητήσουμε το αυτονόητο. Δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα. Θεωρώ όμως πως μπορούμε να παλέψουμε και να καταφέρουμε να κάνουμε αυτό το επάγγελμα πιο βιώσιμο και πιο ανθρώπινο.

Σε τι φάση σε βρίσκουμε στο Άλσος; Τι συμβαίνει στη σκηνή;

Με βρίσκεις εδώ στο Άλσος μετά τις καραντίνες και την εμπειρία μου στη «Μήδεια» το καλοκαίρι. Νιώθω πως ό,τι καινούργιο ήρθε, δύσκολο, ευχάριστο, άγνωστο, φυτεύτηκε μέσα μου και βγάζει τις μυρωδιές του. Αυτές οι μυρωδιές με οδήγησαν εδώ στο Άλσος, σε μια παράσταση που την ονόμασα «Κρυφές γωνιές» γιατί ένιωσα την ανάγκη εντελώς απενοχοποιημένα να διαλέξω τραγούδια που ήθελα πάντα να πω και να τα δια[1]σκευάσω με τους μουσικούς μου με τον τρόπο που θέλαμε να τα πούμε. Να βάλω μέσα σε ένα πρόγραμμα από Μητροπάνο μέχρι Νίνα Σιμόν και από Ζαμπέτα μέχρι Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και Άσιμο και ορχηστρικά του Χατζιδάκι. Όλο μου τον κόσμο. Είναι ένα ελεύθερο πρόγραμμα, χωρίς αναστολές και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Έχω κατανοήσει ότι είμαι λαϊκή τραγουδίστρια κι αυτό με απελευθερώνει. Σ’ αυτό με βοήθησαν η «Μήδεια» και η καραντίνα. Είμαι σίγουρη ότι αυτά μου με απασχολούν, η μνήμη, η χαρά, το δάκρυ, ο έρωτας, το χθες, το γλέντι, όλα αυτά μας αφορούν όλους και υπάρχουν σ’ αυτή την παράσταση.

Ποια είναι η σχέση σου με την Αθήνα;

Την αγαπώ την Αθήνα. Την αγαπώ κυρίως το βράδυ. Τη νιώθω όλη δική μου. Και στις διακοπές τη νιώθω όλη δική μου, όταν λείπουν όλοι. Ζω κοντά στο κέντρο. Έχει πολύ όμορφες γωνιές αυτή η πόλη και θα ήθελα, όπως και με τους ανθρώπους, να σταματήσουμε να την κακοποιούμε.

Πηγή: Αυγή