Κλέλια Ρένεση: «Όσο βαστάνε τα πόδια μου, το παιδί μου θα το γεμίζω με αγκαλιές, λουλούδια & όνειρα»

Η ηθοποιός μιλάει για όλα...

Νέος χρόνος. Τι εύχεστε;

«Να είμαστε πιο μονιασμένοι, με ανοιχτότερες καρδιές και με πιο αναμμένα μάτια. Να νοιαζόμαστε για το γύρω και να δουλεύουμε το μέσα μας. Να αγαπιόμαστε πιο πολύ, να σκεφτόμαστε λιγότερο. Να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να χαιρόμαστε».

Πιστεύετε ότι υπάρχει ευτυχία και ευτυχισμένος άνθρωπος;

«Πιστεύω πως είναι το αιώνιο κυνήγι. Δεν την πιάνεις ποτέ. Μόνο την ακουμπάς και σου ξεγλιστράει πάλι. Ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος -κι αυτό είναι σπάνιο είδος. Η προσπάθεια να προσεγγίσουμε την ελευθερία μας είναι όλο το ταξίδι».

Η «Μουρμούρα» έκλεισε τα δέκα χρόνια της. Ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας της;

«Απλές καθημερινές ιστορίες, αληθινοί χαρακτήρες, αυτοτελείς αφηγήσεις, ωραίο χιούμορ, καλοί συντελεστές. Αυτά είναι η “Μουρμούρα” και γι’ αυτό κάνει τόσους κύκλους με απήχηση στο κοινό».

Η Καίτη είναι μια γυναίκα γεμάτη αγάπη για ζωή και μια ανοιχτή αγκαλιά για τους γύρω της;

«Και βέβαια! Είναι νότια γυναίκα, με ζεστή καρδιά και χέρια. Δεν είναι τυπική, ούτε στριμώχνεται. Είναι σίφουνας και αναμμένο κάρβουνο. Γι’ αυτό την αγαπώ. Επειδή ξέρει να αγαπά».

Θυμίζει έντονα γυναίκες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους μόνες, που κράτησαν νοικοκυριό και χωράφια;

«Και αυτό θυμίζει και κάτι προσφυγικά προάστια όπου βράζουν οι κατσαρόλες από τις επτά το πρωί και η μπουγάδα πάει σύννεφο. Και ανταγωνιστική μπιζνεσγούμαν για την κοινωνική καταξίωσή της».

Έδεσε από την αρχή το... σιρόπι με τον κυρ Ηλία;

«Από την πρώτη ημέρα. Φοβερή χημεία και δυναμική ένιωσα με τον Βλαδίμηρο και χαίρομαι πολύ γι’ αυτή τη συνεργασία».

Δημιουργική και συνάμα σκληροτράχηλη η ζωή με το βλαστάρι σας;

«Υποφέρω στον παράδεισο! Τη μια στάζω μέλι και την επόμενη στιγμή πελαγώνω! Το να μεγαλώνεις ένα παιδί σήμερα, είναι σαν να ναυαγείς σε ωκεανό. Αν χαλαρώσεις και το απολαύσεις, επιπλέεις και κοιτάς τα άστρα. Αν αγχωθείς, θα πιείς πολλά λίτρα νερό. Και από τα δύο έχει το μενού σε καθημερινή βάση και συνεχίζουμε».

Δύσκολος ο ρόλος του μονογονέα στην εποχή μας;

«Το να είσαι μονογονέας είναι μια συνθήκη που φέρνει και δυσκολίες και ευκολίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Η σημερινή κοινωνία είναι πολύ σκληρή με τη μάνα γενικότερα. Πόσο μάλλον με μια μάνα που μόνη της παλεύει να καλύψει όλους τους ρόλους. Η γειτονιά δεν υπάρχει για βοήθεια, οι φίλοι όλοι τρέχουν σε δουλειές, η οικογένεια έχει αποξενωθεί. Ένας μονογονέας έχει να στήσει μόνος του το οικοδόμημα, με απέραντη κούραση, αγωνία και λαχτάρα, αλλά είναι και αυτός που μόνος του θα χαρεί τη θέα της δημιουργίας. Όσο βαστάνε τα πόδια μου και το λέει η καρδιά μου, το παιδί μου θα το γεμίζω με αγκαλιές, λουλούδια και όνειρα. Σαν να είμαι δέκα γονείς και όχι ένας. Η μονάδα είναι θέμα σχετικό».

Συμφωνείτε με τον ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν που γράφει ότι «Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της»;

«Έτσι είναι και γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε ησυχία και να ακούμε την ψυχούλα του κάθε παιδιού ξέχωρα. Να μας πει τον κόσμο που αυτό ονειρεύεται, αντί να το μπολιάζουμε εμείς με δικές μας οφειλές».

Είμαστε τελικά εθισμένοι σ’ αυτό το «κουτί» που λέγεται τηλεόραση και έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με ό,τι μας σερβίρουν;

«Είμαστε εθισμένοι στην ευκολία, στη μασημένη τροφή, στο εύκολο συμπέρασμα, στην άβουλη σκέψη. Η τηλεόραση μπορεί να γίνει δυνατό όπλο υπέρ της προστασίας του πολίτη και της επαγρύπνησής του, αλλά μπορεί να γίνει και μέσο αποχαύνωσης. Συνήθως, δυστυχώς γίνεται το δεύτερο».

Πηγή: Τηλεθεατής