Τσαλιγοπούλου: Αποκαλύπτει την ηλικία της και μιλάει για τη σχέση της με τον πρώην σύζυγό της

Λίγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος της με τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα στα τέλη Ιανουάριου από τη Minos ΕΜΙ που ήταν μέσα στα όνειρά της και το πραγματοποιεί τώρα που θέλει να λέει λαϊκά τραγούδια, η Ελένη Τσαλιγοπούλου δείχνει να ξέρει να κοιτάει πίσω, να μιλάει για το τώρα και να σχεδιάζει το μέλλον. Και ξέρει να γεφυρώνει με τις λέξεις το μέσα της με αυτούς που απευθύνεται.

Βγαίνει ο δίσκος σου με τίτλο «Ο δικός μου Απόστολος Καλδάρας». Πες μου γι’ αυτά τα τραγούδια.

Στη αρχή του 1990 γνώρισα τον Κώστα Καλδάρα. Είχαμε κάνει και έναν δίσκο, τους «Καθρέφτες». Μέσα από αυτή τη σχέση αγάπησα πολύ και τον πατέρα του. Τον άνθρωπο, τις συνήθειές του. Από την κυρία Λούλα, από την εγγονή του τη Μαιρούλα. Αυτός ήταν πάντα ένας λόγος που τον αισθάνομαι συγγενή μου. Και πριν γνωρίσω τον Κώστα τον αγαπούσα, γιατί μου άρεσε λίγο περισσότερο να πηγαίνω προς ανατολάς εκείνα τα χρόνια. Μου άρεσε πολύ η Ανατολή του Απόστολου Καλδάρα. Γιατί έγραφε επηρεασμένος από μουσικούς δρόμους που δεν ήταν οι απλοί, από τους δημοτικούς δρόμους, από τη Σμύρνη και τους μεγάλους αυτούς συνθέτες. Του άρεσε η Ανατολή. Η Ινδία. Ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Ωραίος παίχτης, με ωραία σκέψη. Είναι ένας από τους συνθέτες που έχει τρεις περιόδους. Την πρώτη που γράφει ρεμπέτικα, υπάρχει η εποχή του 1950-60 που είναι τα μεγάλα λαϊκά που έγραψε με λόγια σπουδαίων στιχουργών, και κάποια στιγμή τού συμβαίνει κάτι στη ζωή του σκληρό, κλείνεται, αφήνει τα μαγαζιά και γράφει την έντεχνη λαϊκή μουσική. Αυτό δείχνει έναν συνθέτη που μεταπήδησε. Από τους λίγους αυτής τη γενιάς που έφυγε από το λαϊκότροπο και πήγε στην έντεχνη γραφή. Ξέφυγε από τον κλασικό τρόπο της εποχής και έκανε κάτι μοναδικό.

Δεν ήθελες πάντα;

Δεν μπόρεσα να βρω έναν τρόπο να μου αρέσουν τα λαϊκά τραγούδια τότε. Τα σύγχρονα λαϊκά τραγούδια. Νομίζω είμαι η μοναδική λαϊκή τραγουδίστρια που δεν έχει τραγουδήσει λαϊκό ρεπερτόριο. Το λαϊκό μου τραγούδι είναι μόνο του Χρήστου Νικολόπουλου των «Αγγέλων τα μπουζούκια» και το «Δεν μας συγχωρώ» του Πορτοκάλογλου που δεν ήταν ζεϊμπέκικο και το έκανε ο Ανδρέου. Δεν μπορούσα να συγκρίνω τα σύγχρονα τραγούδια της δεκαετίας του 1990 και του 2000 με κανένα από τα παλιότερα λαϊκά τραγούδια. Οπότε πήγα ή προς την έθνικ μαζί με τον Ανδρέου ή προς την ποπ.Έτσι κι αλλιώς η παράδοση χτυπάει μέσα μου. Αν μου έλεγες τι είσαι, λαϊκή ή παραδοσιακή τραγουδίστρια, μάλλον θα σου έλεγα παραδοσιακή.

Πάντα έβαζες λαϊκά στα live σου όμως. Σωστά;

Είμαι 60 χρόνων. Έχω τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας, έχω ένα ζηλευτό ρεπερτόριο. Τραγούδια διαχρονικά, και αυτή τη στιγμή, όσο έχω φωνή, θέλω να τραγουδήσω κάποια πράγματα που τα έχω άχτι. Ένα τέτοιο άχτι ήταν ο Καλδάρας. Ένα άλλο άχτι είναι να κάνω έναν δίσκο που να αφορά την παράδοση. Ένα άλλο είναι ο Γιάννης Σπανός. Έχω κάποια πρότζεκτ στο κεφάλι μου που είναι όνειρα. Ήρθε η ώρα τους. Επειδή έτσι κι αλλιώς η δισκογραφία έχει αλλάξει. Είναι μια μεταβατική περίοδος. Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να κάνουμε επιτυχία μέσω της δισκογραφίας. Ακόμα και για τα ονόματα πού είναι hot τώρα. Κυρίως οι εμφανίσεις και τα ΜΜΕ είναι αυτά τα οποία δηλώνουν την επιτυχία.

Όχι ο δίσκος. Όχι τα τραγούδια του δίσκου. Υπάρχει μόνο το φανατικό κοινό του καλλιτέχνη που θα πάρει τον δίσκο και θα τον ξετινάξει, θα τον αγαπήσει και θα ακολουθήσει τον ήρωά του στα live. To live εξακολουθεί να είναι, ειδικά αυτό το διάστημα, ο πιο σημαντικός τρόπος για να μιλήσεις στο κοινό σου. Ποια ήταν η διαδικασία αυτού του δίσκου; Βρίσκαμε τα τραγούδια εδώ, τον τρόπο, τις σκέψεις. Μετά φωνάζαμε τον Γιώργο Ανδρέου, γιατί από κάτω είναι ακριβώς το στούντιο, και γράφαμε σχεδόν όλοι μαζί την ιδέα που είχαμε όλοι μαζί. Όλο το σπίτι, ένα στούντιο. Αυτό που κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδάω είναι να έχω αυτό το σπίτι και να έχω αυτό το στούντιο μαζί με τον Γιώργο Ανδρέου. Οι σχέσεις μας είναι εξαιρετικές, είμαστε συνεργάτες και καλοί φίλοι. Ένιωσα μια ελευθερία από όταν απέκτησα αυτό το στούντιο. Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ και έχω διάθεση μπορώ να τραγουδήσω.

Αν γυρίσεις πίσω τον χρόνο, ποιοι είναι οι βασικοί σταθμοί σου;

Όλοι οι άνθρωποι που μου δώσανε τραγούδια. Ο Ζήκας, ο Καλδάρας, ο Ανδρέου, ο Λειβαδάς, ο Ζούδιαρης, ο Πορτοκάλογλου. Μετά ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος. Η Νάουσα και το παραδοσιακό τραγούδι, και βεβαίως ο Γιώργος Νταλάρας και η Δήμητρα Γαλάνη. Με αυτούς τους ανθρώπους έκανα σημαντικά και διαφορετικά πράγματα. Με τον Νταλάρα γύρισα όλο τον κόσμο για μια δεκαετία. Και ο Καλδάρας είναι κοινή μας αγάπη με τον Νταλάρα. Με τη Δήμητρα ανακαλύψαμε πώς γίνεται το λαϊκό τραγούδι μακριά από την αίσθηση της πίστας και με τον Νίκο εκείνα τα χρόνια καταφέραμε να κάνουμε μια μπάντα που έκανε πολλές παραστάσεις. Και τα τραγούδια που μου έδωσε. Το «Δεν μας συγχωρώ», το «Χίλιες σιωπές». Τραγούδια γέφυρες. Ο Λειβαδάς είναι ένα ολόκληρο κομμάτι στη δισκογραφία μου.

Πηγή: Αυγή