Τρίγγου:Ζούμε σ' αυτή τη διαστεβλωμένη πραγματικότητα και τελικά γινόμαστε δούλοι των προσδοκιών μας

Η ίδια, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της και με αφορμή το ανέβασμα του έργου «Dogville», μιλάει γι’αυτή τη συνεργασία και στη συνέχεια εξομολογείται κατά πόσο φεύγει από τη βολική περιοχή της και αν έχει έρθει αντιμέτωπη με κάποια σκοτεινή πλευρά της.

Ποια είναι η ιστορία του «Dogvillewy;

Βλέπουμε μια επαρχιακή πόλη, σε ένα προάστιο της Αμερικής, με διάφορους φιλήσυχους κατοίκους που ζουν ο καθένας τη ζωή του. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια κοπέλα, η Γκρέις, που φαίνεται ότι κάποιος την κυνηγάει. Εκείνη, ενώ προέρχεται από άλλη κοινωνική τάξη και έχει κάποιο πλούτο, θέτει τον εαυτό της στις υπηρεσίες των κατοίκων με έναν τρόπο ακραία αλτρουιστικό. Κι εκείνοι κάνουν ό,τι θέλουν μαζί της. Κατά τη διάρκεια του έργου, λοιπόν, βλέπουμε τη διαδρομή των ανθρώπινων ενστίκτων, πώς ξεφεύγουν οι άνθρωποι από τα όριά τους, πώς φτάνουν στην απόλυτη εκμετάλλευση της κοπέλας και εν τέλει βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτών των πράξεων.

Μια κλειστή κοινωνία είναι έτοιμη να υποδεχθεί έναν άνθρωπο που προέρχεται από άλλη κοινωνική τάξη, χώρα κ.ο.κ.;

Στο έργο, οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης δεν είναι και τόσο πρόθυμοι αλλά ούτε και στη ζωή μας. Αν και έχουν γίνει σοβαρά βήματα σε σχέση με το παρελθόν, έχουμε να διανύσουμε ακόμη μεγάλη διαδρομή για να εφαρμόσουμε το ζήτημα της αποδοχής. Όσο κι αν κάποια πράγματα φαίνονται αυτονόητα, σε έναν πιο δικό μας κύκλο, δεν έχουν καθόλου παγιωθεί. Είμαστε ακόμη αντιμέτωποι με τον διαχωρισμό κάθε μορφής, παντού τριγύρω μας.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ο άνθρωπος είναι ένα θαυμαστό ον, με απίστευτες ικανότητες, για τις οποίες κατά βάση δεν έχει ιδέα. Αλίμονο αν ανακαλύπταμε τη δύναμή μας, πώς θα ήμασταν μετά εύκολα χειραγωγήσιμοί; Για να έρθει η αλλαγή στο ανθρώπινο λογισμικό, χρειάζεται κάτι που είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο: η επιθυμία, η απόφαση. Οι άνθρωποι δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι ακόμη, τα μαθήματα που έχουν πάρει δεν τους είναι αρκετά για να εξελιχθούν προς κάτι υγιές, φωτεινό και συμπεριληπτικό. Αφενός φοβούνται ότι η αλλαγή θα τους βγάλει από την οικεία βολική περιοχή στην οποία εδώ και αιώνες κατοικούν, χωρίς να υποψιάζονται τη μαγεία που κρύβεται από πίσω. Αφετέρου υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα -οικογενειακό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, πολιτικό, θρησκευτικό- που εργάζεται σκληρά για να τροφοδοτεί και να διατηρεί όλους αυτούς τους φόβους. Έτσι, καθυστερούμε. Και αντί να είμαστε όλοι θαυματοποιοί, είμαστε πιόνια.

Η Έλλη φεύγει εύκολα από τη βολική περιοχή της;

Ενώ θέλω να λέω ότι το κάνω- κι αυτό θέλω να πρεσβεύω και με ενδιαφέρει- όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, έχω πιάσει κι εγώ τον εαυτό μου να δυσκολεύεται. Το καλό είναι ότι κάπως έτσι επιστρέφουμε στην αρχή της συζήτησης μας, όσο πιο κοντά είσαι με τον εαυτό σου, τόσο πιο εύκολα μπορείς να διακρίνεις τι σου συμβαίνει. Άρα, μπορείς να το αλλάξεις. Το θέμα δεν είναι να είμαστε φανταστικοί και να μπορούμε να διαχειριστούμε όλες τις καταστάσεις με τον καλύτερο τρόπο, αλλά να αντιλαμβανόμαστε πως κάτι δεν λειτουργεί και να μετακινούμαστε. Να έχουμε τη διαύγεια να παρατηρούμε το λάθος, να το μελετάμε και να το διορθώνουμε. Υπάρχει μεγάλη δύναμη μέσα σ’ αυτό και ελευθερία.

Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που δεν αναγνωρίζουν τα λάθη τους...

Ισχύει! Είναι ποινικοποιημένο το λάθος. Μα πώς θα αλλάξει ο κόσμος αν δεν αναγνωρίσουμε τι έχει πάει στραβά μέχρι τώρα; Ζούμε σ' αυτή τη διαστεβλωμένη πραγματικότητα που πρέπει όλοι να είμαστε σωστοί, και τέλειοι, και όμορφοι, και επιτυχημένοι, για να αξίζουμε, και τελικά γινόμαστε δούλοι των προσδοκιών μας. Ενώ όλη η ποίηση βρίσκεται ακριβώς μέσα στις ατέλειές μας. Μόνο η φύση είναι τέλεια μέσα στην ποικιλία και την πολυμορφικότητά της. Γι' αυτό τη ρημάζουμε, σκάμε από ζήλια που δεν μπορούμε να τη φτάσουμε ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι. Το αστείο και συνάμα τραγικό είναι ότι μπορούμε, αλλά δεν το ξέρουμε.

Εσύ, μέσα από τον οποιοδήποτε φόβο, έχεις ανακαλύψει κάποια σκοτεινή πλευρό σου;

Φυσικά. Ο φόβος είναι μια ομπρέλα και εκφράζεται με πολλούς τρόπους: με τον θυμό, με το να κρυφτείς, με το να μεταθέσεις την ευθύνη σου σε άλλον, να τρέξεις μακριά ή ακόμα και να προσκολληθείς. Προσωπικά, για πολλά χρόνια, τον μετέφραζα σε θυμό. Είχα βρει αυτόν τον μηχανισμό άμυνας. Σιγά-σιγά, όμως, μετατρέπεται σε κάτι πιο κλειστό και απόμακρο, χωρίς να έχει μέσα την επίθεση. Εύχομαι να τον μετατρέψω σε κάτι απόλυτα λειτουργικό, σε μια κινητήριο δύναμη.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Πηγή: Mytv