Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Αν την καταπιέσεις την αγάπη δεν θα βρεις ποτέ την ευτυχία»

Φέτος είναι ο Εντι Καρμπόνε, ο ιταλός μετανάστης στο «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» του Αρθουρ Μίλερ. Και συμπορεύεται με τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη. Με αφορμή αυτό, ο ηθοποιός παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.

Χαρακτήρισες τον Έντι ατόφιο και καθαρό χαρακτήρα. Είναι πιο δύσκολο για έναν τέτοιο χαρακτήρα να νιώθει κάτι που δεν πρέπει ως παντρεμένος;

Μα δεν ομολογεί ποτέ ότι θέλει μια άλλη γυναίκα. Γι’ αυτό ανέφερα ότι είναι παγιδευμένος. Θα ήθελε κάτι άλλο στη ζωή του απ’ αυτό που βιώνει, αλλά, ακριβώς επειδή είναι δέσμιος του λόγου του -ας μην ξεχνάμε την εποχή στην οποία εξελίσσεται η ιστορία, αλλιώς συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι πριν από σχεδόν εκατό χρόνια-, παλεύει μέσα του. Σαφώς υπάρχουν πράγματα στη ζωή που μας επιτρέπονται ή δεν μας επιτρέπονται. Από την άλλη, μεγαλώνοντας-και μιλώ καθαρά επί προσωπικού, ως Πυγμαλίων-, αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους το επιλέγουμε πραγματικά; Ή μπαίνουμε σε μια κατάσταση θέλοντας και μη, γιατί έτσι έχουν τα πράγματα, και ψάχνουμε διεξόδους, αναζητούμε στιγμές ευτυχίας που μας δίνουν το κίνητρο να προχωράμε μέρα με τη μέρα;

Έχεις βρει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα;

Πιστεύω πως, στο πέρασμα του χρόνου και με τον τρόπο με τον οποίο έχει λειτουργήσει κοινωνικοπολιτικά η ιστορία, πολλές φορές οι άνθρωποι ήταν δέσμιοι και καταπιεσμένοι. Για μένα, η αγάπη είναι αγάπη. Αν την καταπιέσεις και προσπαθήσεις να τη φέρεις στα μέτρα όσων σε κρίνουν, δεν θα βρεις ποτέ την ευτυχία. Θα ζεις κάτι συμβατικό με αυτό που θέλουν οι άλλοι για να είσαι politically correct και εντάξει. Θεωρώ τρομερά παράλογο το ότι η ίδια η κοινωνία βάζει τους ανθρώπους να αγωνίζονται για πράγματα που είναι αυτονόητα. Από εκείνους που πραγματικά αγαπούν ο ένας τον άλλο, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικού στάτους, δημιουργείται το φως. Οι περισσότεροι όμως δεν λειτουργούν σωστά απέναντι στο συναίσθημα.

Δεν ξέρουν να αγαπούν;

Νομίζω πως κανείς δεν ξέρει να αγαπά, όλοι μαθαίνουν. Ανάλογα με την προσωπικότητα και την ενσυναίσθηση που έχει ο καθένας, αντιλαμβάνονται πώς πρέπει να αγαπούν και τον τρόπο να το δείχνουν. Κι έχουμε ήδη κατασκευάσει τα περιθώρια στα οποία βάζουμε ανθρώπους για να είναι ευτυχισμένοι ή να αγαπιούνται. Αναφέρομαι σε όλο τον κόσμο, δεν αναφέρομαι μόνο σε σχέσεις που έχουν σεξουαλικό πρόσημο. Είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γονείς, σύζυγοι και εραστές όταν οι επιλογές μας είναι ισορροπημένες με μας τους ίδιους. Πολλές φορές παρασυρόμαστε, είμαστε πιο ανώριμοι, ειδικά σε μικρότερες ηλικίες, ερωτευόμαστε και μπλεκόμαστε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν φεύγουμε, κι ας μην είναι αυτό που θέλουμε. Γι’ αυτό, κυρίως παλαιότερα, ζευγάρια που δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους έμεναν μαζί για το φαίνεσθαι. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που παίρνουν την απόφαση να πουν stop, να ανακαλύψουν ξανά την ερωτική τους ζωή, να βρουν το ταίρι τους ή, το λιγότερο, να σταματήσουν να είναι με έναν άνθρωπο με τον οποίο η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, με αποτέλεσμα να μαυρίζουν ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό αγαπώ τον Έντι, γιατί δεν έχει δύναμη να ξεπεράσει τα κοινωνικά πρέπει της εποχής του. Αγαπώ τους ανθρώπους που σηκώνουν τα βάρη της κοινωνίας, της εποχής, του χρόνου, τους νιώθω σαν μικρούς Άτλες. Πώς μπορείς, από τη στιγμή που είσαι άνθρωπος και θα υποπέσεις σε λάθη ή θα κάνεις πράγματα που δεν είναι «σωστά», να μην καταλάβεις ανθρώπους με πάθος, ανθρώπους που παλεύουν με την καθημερινότητα;

Πηγή: Hello