Κατερίνα Διδασκάλου: Ο ρόλος στο Μαύρο Ρόδο και το θέατρο

Η ηθοποιός έδωσε συνέντευξη και μίλησε για τον σειρά που πρωταγωνιστεί αλλά και για το θέατρο.

Τι σας ελκύει περισσότερο στην ιστορία του «Μαύρου Ρόδου»;

Ο απαγορευμένος έρωτας που θεωρείται λάθος στο μυαλό της δόκιμης, εφόσον έχει πάρει αυτή την απόφαση. Επίσης η ακεραιότητα της Ηγουμένης με ενδιαφέρει πάρα πολύ, γιατί όταν έρχεται η ώρα και της κάνουν την πρόταση για το ψεύτικο θαύμα που θα έφερνε κόσμο και χρήμα στο μοναστήρι δεν το δέχεται. Είναι πολύ σημαντικά πράγματα αυτά και είναι καλό να ακούγονται, διότι δυστυχώς η Εκκλησία έχει βληθεί, δικαίως τις περισσότερες φορές, γιατί υπάρχουν άνθρωποι αδύναμοι και μέσα στην Εκκλησία. Αλλά υπάρχουν και οι άνθρωποι που παλεύουν πραγματικά, δικαιώνοντας την αποστολή τους ως εκπροσώπων της θρησκείας, της αγάπης. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Υπάρχουν πραγματικοί μοναχοί. Και είναι πολύ ωραίο να προβάλλεται και το ένα πρόσωπο και το άλλο, είναι δίκαιο, και αυτό γίνεται πάρα πολύ ωραία στη σειρά μας νομίζω.

Η σύγκρουση με την Κασσιανή πώς φορτίζει την Ηγουμένη;

Τη φτάνει στα όριά της όταν της κάνει ευθαρσώς την πρόταση για το ψεύτικο θαύμα. Βγαίνει από τα ρούχα της πλέον, και φυσικό είναι, γιατί κι αυτή είναι άνθρωπος. Ακούω από το κοινό που μου λένε πόσο ήσυχα αντιμετωπίζει όλες αυτές τις μπόρες, και αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό είδα δηλαδή και στο μοναστήρι και αυτό πήρα από εκεί. Ότι οτιδήποτε συμβαίνει αντιμετωπίζεται με μια «ησυχία» εσωτερική. Όταν έχουμε εσωτερική ησυχία αντικατοπτρίζεται αυτό στον τρόπο ομιλίας μας, στα μάτια μας, στην έκφρασή μας και στις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Αλλά και στο ότι δεν θέλουμε να μιλήσουμε άσχημα προς τον συνάνθρωπο, ακόμα και αν μας προκαλεί. Τέλος πάντων, βάζουμε σε προτεραιότητα την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και έρχονται όλα τα άλλα μετά. Η Ηγουμένη είπε την πιο υπέροχη φράση στη δόκιμη όταν είχε πάει να προσευχηθεί πριν από τη χειροτονία της, που έχει τραβήξει αυτή η περίοδος της δοκιμασίας λόγω όλων αυτών των συμβάντων. Της είπε να θυμάται ότι η θάλασσα τη βρίσκει και δεν βρίσκει εκείνη τη θάλασσα. Είναι υπέροχο αυτό που της λέει. Το βρίσκω από τις κορυφαίες στιγμές της.

Εξίσου ιδιαίτερες προσωπικότητες παίζετε και στο θέατρο Μουσούρη φέτος.

Στο θέατρο παίζω μια ιδιαίτερη προσωπικότητα εδώ και 12 χρόνια με τον μονόλογο «Η πόρνη από πάνω» και η ανταπόκριση του κόσμου έχει αποφασίσει τη διάρκειά του στον χρόνο. Εκεί, η Ερατώ είναι μια ηρωίδα, μια κακοποιημένη γυναίκα που για να ξεφύγει από ένα βάναυσο οικογενειακό περιβάλλον παντρεύεται τον πρώτο που της κάνει πρόταση γάμου αλλά βρίσκει την ίδια βαναυσότητα με εκείνη που είχε βιώσει στο πατρικό της σπίτι. Τα υπομένει, όπως έχει μάθει από τη μητέρα της, ώσπου μια πόρνη που μετακομίζει στο από πάνω διαμέρισμα της αλλάζει τη ζωή. Κάνω επίσης και μία μητέρα, την Αμέλια στο «Χελιδόνι», η οποία ενώ αγαπάει τον γιο της δεν κατορθώνει να δεχτεί τη διαφορετικότητά του ακόμα και όταν της το λέει ανοιχτά. Και καταλαβαίνει εκ των υστέρων πόσο χαμένος χρόνος έχει φύγει μη μιλώντας στο παιδί της, λέγοντάς του «σε αγαπάω». Λυτρώνεται όμως μέσα από την ύπαρξη του φίλου του που έρχεται να τη βρει για να της δώσει το τελευταίο του γράμμα. Είναι μια υπέροχη ιστορία, για την αγάπη και πόσο σημαντική είναι στη ζωή μας. Πόσο σημαντικό είναι να το λέμε, γιατί, όπως λέει και η Ερατώ, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να ανθίσει μέσα του η ζωή, μια καλή κουβέντα κι ένα χαμόγελο και να του κρατούν το χέρι πού και πού. Είναι υπέροχες και οι δύο ηρωίδες.

Πηγή: Προσωπα