Ρένια Λουιζίδου: «Όλες οι σχέσεις θέλουν κουπί! Θέλουν δουλειά, σκάψιμο και φροντίδα»

Όπως παραδέχεται η αγαπημένη ηθοποιός δεν έχει... ιδέα για το πώς διατηρούνται οι στέρεες σχέσεις, όμως εκείνο που ξέρει είναι πως θέλουν πολλή προσπάθεια και από τις δύο μεριές...

■ Συναντιέστε ξανά με τον Σπύρο Παπαδόπουλο έπειτα από τρεις δεκαετίες. Είναι ευτυχής συγκυρία που ξαναβρίσκεστε;

Έχουμε 25 χρόνια να παίξουμε μαζί, γνωριστήκαμε στην πρώτη-πρώτη παράσταση, το 1988, όταν είχα έρθει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μετά παίξαμε δύο τρεις φορές στο θέατρο, μέχρι τους «Απαράδεκτους». Είναι ευτυχής συγκυρία! Οι άνθρωποι που συναντάς στα πρώτα σου βήματα είναι ένα είδος συγγενών. Για εμένα όλα τα παιδιά των «Απαράδεκτων» είναι σημαντικά πρόσωπα, δεν έχει να κάνει με τη συχνότητα της επαφής ή των συνεργασιών, γιατί αυτά είναι και τυχαία.

■ Το έργο μιλά με ωραίο τρόπο για τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων...

Αναφέρεται στην κρίση μέσης ηλικίας ενός λειτουργικού ζευγαριού, που δεν έχει μεγάλα προβλήματα, οικονομικά ή απιστίας αλλά μετρά 25 χρόνια και το πρόβλημα έχει να κάνει με τη φθορά και τη σκόνη που αφήνει ο χρόνος. Ο χρόνος βαραίνει τους ανθρώπους και ρίχνουν ταχύτητες λόγω της καθημερινότητας ενώ θεωρούν κάποια πράγματα δεδομένα. Είναι όμως δύο άνθρωποι που θέλουν να είναι μαζί.

■ Κι εσείς συμβιώνετε χρόνια με τον σύζυγό σας...

Κι εγώ, συμπτωματικά, είμαι παντρεμένη τα ίδια χρόνια με την ηρωίδα, αλλά στο θέατρο έρχονται και πολύ νεότερα ζευγάρια και τους λέμε στο τέλος «εσύ τι δουλειά έχεις και ταυτίζεσαι;», αλλά η συμβίωση είναι που το κάνει αυτό, γιατί όταν δεν είσαι σε μια σχέση που θα τον δεις τον άλλο στις 9 το βράδυ στο ραντεβού, ντυμένος, βαμμένος, παρφουμαρισμένος και φρέσκος, αλλά θα ξυπνήσεις μαζί του, θα αντιμετωπίσεις τους λογαριασμούς μαζί του, τη λάντζα της καθημερινότητας όλοι πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα ζούμε. Η αλήθεια είναι ότι θέλει προσπάθεια και κυνήγι. Και όλες οι σχέσεις θέλουν κουπί! Θέλουν δουλειά, σκάψιμο και φροντίδα.

■ Ο χρόνος που περνά, «γράφει» το ίδιο στους άνδρες και στις γυναίκες;

Είναι εντελώς διαφορετική η πίεση που υφίσταται η γυναίκα. Στους άνδρες ο χρόνος καταγράφεται έως και σαν συμπαθητικός. Τους βρίσκουμε και πιο γοητευτικούς. Πήζει και λίγο το μυαλό τους, γίνονται πιο στοργικοί. Η γυναίκα τρώει μόνο ξύλο μεγαλώνοντας μόνο απολογείται, μόνο εξηγεί, μόνο διεκδικεί να μην μπει στο περιθώριο, να μη θεωρηθεί για απόσυρση. Είναι τρομακτική η πίεση, είναι και προσωπικό μου βίωμα, το παρατηρώ και στην κοινωνία, αλλά και στις φίλες μου. Δυστυχώς δεν έχεις να παλέψεις μόνο με όσα ζητά η κοινωνία, αλλά και με τα στερεότυπα που η ίδια έχεις καταπιεί. Χρειάζεται να γίνουμε πιο συντροφικές και φιλικές οι γυναίκες μεταξύ μας με κατανόηση, γιατί βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Όλες θα έρθουμε αντιμέτωπες μετά τα 50 με το θηρίο της εμμηνόπαυσης, ένα ταμπού που κανείς δεν θα σου πει μισή λέξη. Το έργο είναι τρυφερό και με κατανόηση και για την ανδρική και για τη γυναικεία πλευρά. Σχολιάζει και τα δύο φύλα με οξύτητα.

■ Πώς δημιουργούνται οι στέρεες σχέσεις;

Πού να ξέρω! Δεν το έχουν απαντήσει επιστήμονες (γελά)! Trial and error. Δοκιμάζεις, αποτυγχάνεις ή πετυχαίνεις. Επιθυμία να υπάρχει, αγάπη και σεβασμός. Και αν υπάρχει και λίγο χιούμορ, να μπορείς να γελάς να στρίβεις το κουπί της πραγματικότητας βοηθάει πολύ!

Πηγή: Real