Γιώργος Χρυσοστόμου: «Το θέατρο είναι μια ζούγκλα και έχει απ’ όλα τα ζωάκια»

Το έργο ασκεί μια κριτική στην εξουσία την ώρα που στο θέατρο βγαίνουν καταγγελίες για εξουσιαστικές συμπεριφορές. Δεν είναι κάπως αντιφατικό;

«Το θέατρο είναι αντικατοπτρισμός της κοινωνίας. Δεν είναι μυθικά πλάσματα οι ηθοποιοί και κανονικά πλάσματα οι θεατές. Όλα αυτά που βγήκαν δεν έχουν να
κάνουν με το θέατρο μόνο. Έχουν να κάνουν με την Αθήνα, με την Ελλάδα, με την Ευρώπη και με τον άνθρωπο γενικότερα. Καλώς έγινε ό,τι έγινε φυσικά. Ξεβολεύει καταστάσεις. Γιατί κληρονομήσαμε και πράγματα τα οποία δεν ήταν δικά μας. Όχι μόνο στο θέατρο. Από τα σπίτια μας. Είναι φυσιολογικό να βγαίνει στο θέατρο. Το θέατρο είναι μια ζούγκλα και έχει απ’ όλα τα ζωάκια. Εμείς είμαστε πιο εκτεθειμένοι σαν επάγγελμα. Στα νοσοκομεία ή στο δικόν σας κλάδο, που συμβαίνουν σίγουρα αντίστοιχα πράγματα, απλά δεν έχει τόσο ενδιαφέρον για να ασχοληθεί κάποιος. Στη δική μας την περίπτωση είναι λίγο πιο ζουμερό γιατί θα πουλήσει νούμερα».

Νιώθεις πολύ εκτεθειμένος;

«Ευτυχώς, όχι πολύ. Έχω προστατευτεί. Αυτό το ζουμερό στην αρχή δεν ήξερα τι να το κάνω. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου και βγήκα λίγο μπροστά και με γνώρισε το ευρύ κοινό, οτιδήποτε ζουμερό με ενοχλούσε. Ήταν κάπως παραβίαση. Σου λέγανε το ζήτησες και δεν πρέπει να γκρινιάζεις. Δεν γκρινιάζω, απλά δεν ξέρω κι εγώ τι ενδιαφέρει το ζουμερό της προσωπικής μου ζωής ή τι κάνω εγώ τα βράδια, που ψάχνει ο καθένας για το τι είναι αυτό το μυθικό πλάσμα που φτιάχνει ο θεατής στο μυαλό του. Ο θεατής στον καναπέ φτιάχνει μια μυθική περσόνα και θέλει να την απομυθοποιήσει, να την κατεβάσει από εκεί που την ανέβασε ή θέλει περιέργως να ψάξει το τι γίνεται. Κάπως το ζουμερό έχει να κάνει με την παραβίαση του προσωπικού χώρου. Φυσικά και είναι μέρος της δουλειάς, αλλά δεν ήθελα να πουλάω τα ζουμερά πράγματα της ζωής μου για να είμαι κάπου. Νομίζω ότι έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πω ως καλλιτέχνης, παρά ως απλός άνθρωπος», λέει στην Αυγή.