Δημήτρης Μυστακίδης: «Νιώθω κι εγώ υπεύθυνος για όσα υποφέρουν τα σημερινά παιδιά»

Δεν πρόκειται για έναν μουσικό που θα κυκλοφορήσει απλώς μερικά νέα κομμάτια για να δηλώσει παρών. Κάθε δουλειά του έχει λόγο ύπαρξης και ο ίδιος παραμένει προσηλωμένος στην τέχνη που υπηρετεί τόσο με τις ηχογραφήσεις του, όσο και με τις ζωντανές του εμφανίσεις.

Παλιότεροι δίσκοι του, όπως οι «Αψιλίες», το «Ψιθυρίζοντας το ρεμπέτικο» και το «Εσπεράντο», διακρίθηκαν για το μεστό του παίξιμο και για την αισθητική τους προσέγγιση στη ρεμπέτικη παράδοση αλλά και στα μεταπολεμικά τραγούδια της αστικής λαϊκής μουσικής.

Ενώ είσαι αφοσιωμένος στην παράδοση, η καρδιά σου είναι σταθερά δίπλα στους νέους και επικοινωνείς έντονα μαζί τους.

«Το ρεμπέτικο και το λαϊκό, με τα οποία έχω ασχοληθεί, είναι από τα πιο σύγχρονα και επίκαιρα είδη μουσικής που έχουμε. Και οι συνθήκες που τα γέννησαν εξακολουθούν, δυστυχώς, να υφίστανται και τώρα, έστω με άλλη μορφή. Επομένως, αυτή η μουσική απευθύνεται στους νέους και το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι. Αυτή είναι η εποχή που η σχέση του κοινού με τη μουσική και των νέων με το ρεμπέτικο είναι πιο συνειδητή από ποτέ. Παλιότερα υπήρχε κάτι σαν αναπαράσταση μιας παλιότερης κατάστασης. Τώρα είναι συνειδητή. Εγώ ασχολούμαι μαζί τους γιατί εκεί βλέπω τις μόνες φωνές αντίδρασης απέναντι σε όλο αυτό που ζούμε. Επιπλέον, νιώθω κι εγώ υπεύθυνος για όσα υποφέρουν τα σημερινά παιδιά. Η δική μου η γενιά δεν αντέδρασε όταν έβλεπε το τρένο να έρχεται. Γιατί το βλέπαμε και δεν κάναμε τίποτα γι’ αυτό. Έχουμε μεγάλη ευθύνη γι’ αυτά που τραβάνε τα παιδιά μας. Και προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ αυτή τη γενιά, που είναι η πρώτη στην Ιστορία που ζει χειρότερα από την προηγούμενη».

Εχει σημασία αυτό, όταν τα τελευταία τρία χρόνια αυτή τη γενιά την έχουν πολεμήσει και την έχουν συκοφαντήσει.

«Δεν ξέρω αν είναι στοχευμένα εχθρική η στάση. Αλλά επειδή διογκώθηκε τόσο πολύ το πρόβλημα της πλαστής φούσκας που ζούσαμε και τα διέλυσε όλα, τα προβλήματα των παιδιών έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτη μοίρα βρίσκεται το πώς θα διορθωθούν τα προβλήματα του ανεξέλεγκτου νεοφιλελευθερισμού. Στην ουσία έχουμε περάσει στη μετακαπιταλιστική περίοδο και αυτή η γενιά δεν είναι για κανέναν προτεραιότητα».

Το ίδιο συμβαίνει και με τους καλλιτέχνες;

«Εκεί ίσως η στάση να είναι και στοχευμένη γιατί οι καλλιτέχνες βοηθούν τον άνθρωπο να σκεφτεί διαφορετικά και αυτό είναι κάτι που ενοχλεί. Όχι πάντα βέβαια, γιατί οι καλλιτέχνες μπορεί να παίξουν και τον ακριβώς αντίθετο ρόλο. Επίσης, στη μετακαπιταλιστική περίοδο που ζούμε οι κατηγορίες ανθρώπων που δεν παράγουν καταναλωτικά προϊόντα δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου. Τους αφορούν μόνο τα νούμερα, όπου κι εκεί κάνουν λάθος γιατί η τέχνη μπορεί να αποδώσει και εμπορικά. Απλώς δεν τη βοηθούν καθόλου, ούτε προωθούν τον μουσικό πλούτο της Ελλάδας ώστε να αποτελέσει προϊόν με συνέπειες, οικονομικές και πνευματικές. Μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται».

Είσαι άνθρωπος ευαίσθητος απέναντι στην έμφυλη βία και εκφράζεσαι ανοιχτά για τέτοια ζητήματα. Πώς στέκεσαι απέναντι στην άποψη ότι το ρεμπέτικο από τη φύση του εκφράζει την πατριαρχική κοινωνία;

«Καμία μουσική δεν είναι ξεκομμένη από τις κοινωνικές συνθήκες που τη γέννησαν. Την εποχή της γέννησης του ρεμπέτικου υπήρχε έντονο το πατριαρχικό στοιχείο. Υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια που είναι έντονα σεξιστικά και άσχημα, και αποφεύγω να τα λέω. Όμως δεν μπορείς να καταδικάσεις ένα ολόκληρο είδος επειδή υπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Σκέψου ότι πριν το #MeToo ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίζαμε σεξιστικές συμπεριφορές, και μιλάω για εμένα τον ίδιο, που συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα ότι ήταν διαφορετικός ο τρόπος που μιλούσα στα αγόρια μου και διαφορετικός ο τρόπος που μιλούσα στην κόρη μου. Σκέψου, λοιπόν, τα τραγούδια που γράφτηκαν πριν 100 χρόνια. Τουλάχιστον σαν κοινωνία έχουμε δει το πρόβλημα και κινούμαστε σε κατεύθυνση να αντιμετωπιστεί. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι δίπλα σε αυτά τα τραγούδια της μαγκιάς υπήρχαν και πολλά άλλα που ανύψωναν τη γυναίκα», λέει στην Αυγή