Κάρμεν Ρουγγέρη: Η απώλεια του πατέρα της στα 17 της χρόνια και η αγάπη για το παιδικό θέατρο

Η ίδια μιλάει για το πώς ξεκίνησε αυτή η καλλιτεχνική της αναζήτηση, για την αγάπη που έχει για τα παιδιά αλλά και πώς ήταν η ίδια ως παιδί...

Τι είναι γενικότερα το παιδικό θέατρο για εσάς και ποια ήταν η δύναμη που σας πήγε προς αυτή την κατεύθυνση;

Είναι μία πρόκληση να ασχολείσαι με το θέατρο για παιδιά γιατί είναι και λειτούργημα παράλληλα. Φέρνεις τα παιδιά σε επαφή με το θέατρο, πρέπει να είναι όλα προσεγμένα στη λεπτομέρεια για να τα κάνεις να αγαπήσουν το θέατρο με σκοπό να τα κάνεις να ξανάρθουν. Το θέατρο είναι πηγή γνώσης. Έτσι λοιπόν αυτοί που ασχολούμαστε με το θέατρο πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, ώστε να τα κάνουμε προσεγμένες δουλειές. Το παιδικό θέατρο δεν είναι η εύκολη λύση και είναι ένα στοίχημα που πρέπει να καταφέρεις να το κερδίσεις.

Ως παιδί εσείς είχατε την ευκαιρία να παρακολουθείτε παραστάσεις;

Τότε ήταν άλλες εποχές και κανείς δεν σκεφτόταν να κάνει κάτι για τα παιδιά. Ήταν κάποια μπουλούκια και γενικά κάποια πρόχειρα πράγματα. Νομίζω ότι στις μέρες μας έχει ανέβει ο πήχης και γίνονται όμορφες παραστάσεις για τα παιδιά.

Η οικογένειά σας έπαιξε ρόλο στο να ασχοληθείτε με αυτό το είδος θεάτρου;

Η οικογένειά μου ήταν εκείνη που με έκανε να ασχοληθώ και φυσικά τα παιδιά μου. Έκανα το χατίρι των παιδιών μου και έφτιαξα μία ομάδα θεατρική στη γειτονιά για να περνάμε ωραία το Σαββατοκύριακο. Πιστεύω πολύ στην θεατρική πράξη και για αυτό διατηρούμε και θεατρικό εργαστήρι με 100 παιδιά. Μετά αναγκάστηκα να αρχίσω να γράφω και να σκηνοθετώ. Μέσα από αυτό ανακάλυψα ότι έχω έναν εαυτό που δεν ήξερα ότι τον έχω.

Τα παιδικά χρόνια τα δικά σας ήταν εύκολα;

Ήταν εύκολα γιατί ήμουν εύκολος άνθρωπος εγώ. Όταν είσαι εύκολος άνθρωπος είναι όλα εύκολα. Δεν καταλάβαινα τίποτα σαν παιδί γιατί περνούσα πάρα πολύ ωραία, πήρα πάρα πολλή αγάπη και ήταν όλα μία χαρά. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα και δύσκολα, γιατί όταν είσαι αισιόδοξος άνθρωπος και βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο μπορείς να παίξεις και με ένα ντενεκεδάκι. Τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά που πηγαίνεις στο δωμάτιο των παιδιών και βλέπεις χιλιάδες επιτραπέζια παιχνίδια, κούκλες. Τότε δεν είχαμε τίποτα, αλλά ήταν όμορφα γιατί τα παιδιά με τη φαντασία του περνάνε πολύ ωραία, θα βαφτίσουν ένα οτιδήποτε αντικείμενο και θα το κάνουν κούκλα.

Χάσατε όμως τον μπαμπά σας στα 17 σας;

Ναι στα 17. Ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα για μένα. Τον αγάπησα διπλά, γιατί όταν πέθανε μου είχε δώσει τόσα πολλά εφόδια, με τα οποία μπόρεσα να πορευτώ και θα τον ευγνωμονώ πάντα γι' αυτό.

Πηγή: Λοιπόν