Παπαγεωργίου για Γλυκάνισο: «Η σειρά απέκτησε δυναμική και το εισπράττω όταν κυκλοφορώ στο δρόμο»

Όσο για spoiler για τη συνέχεια της σειράς, ούτε λόγος αφού από τα χείλη του πρωταγωνιστή δεν βγαίνει... λέξη!

Τηλεοπτικά επίσης σε έχει αγκαλιάσει, αυτήν τη σεζόν στο «Γλυκάνισο», που προβάλλεται από τον ΣΚΑΙ. Μια σειρά όπου βλέπουμε τον έρωτα δυο ανθρώπων που προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Θα αντέξει αυτή η αγάπη;

Από τα σενάρια που έχω πάρει μέχρι στιγμής στα χέρια μου, που φτάνουν ως το 67ο επεισόδιο, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως... δεν ξέρω.

Θέλεις να αντέξει αυτή η αγάπη;

Θέλω, ναι, και ελπίζω να αντέξει. Μου το λέει και πολύς κόσμος στο δρόμο. Κάποια στιγμή σκεφτόμουν πως τα εμπόδια που συναντούν είναι τόσο πολλά που έφτασα να πω πως εγώ, ως Γιώργος, ίσως να λύγιζα. Γι’ αυτό, όμως, οι fiction έρωτες είναι τόσο μεγάλοι, γιατί είναι οι έρωτες που ξεχωρίζουν από αυτό που θα έκανε ο απλός άνθρωπος, γίνονται ηρωικοί. Αυτό σημαίνει πως οι πρωταγωνιστές τους κάνουν κάτι πέρα από το συνηθισμένο, κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις ενός απλού ανθρώπου. Υπό αυτή την έννοια, μου αρέσει που ο Στρατής και η Ραζάν αντιστέκονται σε όλα τα εμπόδια, εμπόδια που γίνονται ακόμα πιο δύσκολα στα επερχόμενα επεισόδια. Είναι πολύ γοητευτικό για εμάς τους ηθοποιούς όλο αυτό, γιατί υπάρχει μια διαρκής εξέλιξη.

Τι γέφυρες με την πραγματικότητα έχει αυτός ο τηλεοπτικός έρωτας;

Στην εποχή μας γεννιούνται διαφορετικοί έρωτες. Αυτό που συμβαίνει στο «Γλυκάνισο» πατά σε μια κοινωνικοπολιτική συνθήκη, την οποία εγώ προσωπικά θα χαρακτήριζα κυρίως ανθρωπιστική, που είναι το προσφυγικό ζήτημα. Με αφετηρία αυτό, προκύπτει η διαφορετικότητα των κόσμων από όπου προέρχονται οι δύο ήρωες και πλέον ο καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του αναγωγές. Στην εποχή μας έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε πιο ανοιχτά και με μεγαλύτερη γενναιοδωρία απ’ ό,τι παλαιότερα για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Όταν ήμουν εγώ παιδί, δεν γίνονταν συζητήσεις περί διαφορετικότητας, ήταν όλα κουκουλωμένα από κλισέ και φοβίες. Τώρα που, πολύ ορθώς, έχει μπει στο τραπέζι αυτό το ζήτημα, είμαστε η γενιά που προσπαθεί να αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα και να το διαχειριστεί. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν παγιωμένες αντιλήψεις δεκαετιών. Θα πάρει χρόνο, αλλά κάποια στιγμή θα κοιτιόμαστε στα μάτια με έναν άνθρωπο που έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετική θρησκεία, γλώσσα ή οτιδήποτε και θα νιώθουμε αδέλφια και όχι εχθροί. Γιατί γίνονται βήματα πλέον σε πολιτειακό επίπεδο. Σε ανθρώπινο, πάντα το έκανε ο κόσμος - όχι όλοι αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό. Ειδικά σε αυτήν τη χώρα που είναι τόπος προσφύγων και πρόσμιξης διαφορετικών πολιτισμών. Η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’30 ήταν ένα χωνευτήρι από Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους, Εβραίους, μια πραγματική πολυπολιτισμική μητρόπολη - σε μεγαλύτερο βαθμό από την Αθήνα, λόγω λιμανιού.

Πιστεύεις πως οι αρχικές επικρίσεις που δέχτηκε ο «Γλυκάνισος» ήταν άδικες ή απόρροια των όσων ανέφερες παραπάνω;

Ήταν απόρροια όσων προανέφερα, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έσβησαν αυτές οι φωνές. Η σειρά απέκτησε δυναμική και ένα φανατικό κοινό και το εισπράττω όταν κυκλοφορώ στο δρόμο ή όταν μπαίνω σε ένα μαγαζί. Μόνο καλά λόγια ακούω. Μια κυρία με έπιασε την ώρα που πλήρωνα το λογαριασμό μου στο σούπερ μάρκετ και μου είπε: «Αχ, παλικάρι μου, κι εγώ τα ίδια τραβάω. Είμαι με έναν μουσουλμάνο και ο κόσμος δεν δέχεται εύκολα τέτοιες σχέσεις». Με συγκίνησε. Αυτή είναι η δύναμη της τηλεόρασης, μέσω αυτής μπαίνεις σε όλα τα σπίτια, σε σπίτια ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν άλλη διέξοδο και τους αποφορτίζεις. Είναι πολύ συγκινητικό γιατί συνδέεσαι με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Κι αν είσαι λίγο γειωμένος και δεν πιστεύεις πως επειδή εμφανίστηκε το όνομά σου στην τηλεόραση έγινες και κάτι σπουδαίο, τότε όλο αυτό μπορείς να το αξιολογήσεις με πολύ ωραίο τρόπο και να σου δώσει γνήσια χαρά και όχι τη χαρά της ματαιοδοξίας.

Πηγή: Hello