Ελένη Ράντου: «Ντρέπομαι τόσα χρόνια για τις επιτυχίες μου-μη με θεωρήσουν ψώνιο»

Η αγαπημένη ηθοποιός, άνοιξε την καρδιά της και σε πρόσφατη συνέντευξή της, αναφέρθηκε στο θεατρικό έργο που ανεβάζει, στην αποδοχή από τον κόσμο, αλλά και την δική της διαχείριση σε ό,τι έχει να κάνει με τις επιτυχίες, αλλά και τις αποτυχίες.

Κάνεις μια παράσταση που θυμίζει έντονα προσωπική εξομολόγηση. Σαν να είχες την ανάγκη να μοιραστείς δικά σου κομμάτια ζωής.

Ναι, έχει αυτό το στυλ. Δεν είναι γεγονότα που έχουν συμβεί σε μένα προσωπικά, είναι γεγονότα που με έχουν στοιχειώσει, ακόμα κι αν συμβαίνουν σε άλλους. Έγραψα αυτό το έργο μέσα στην πανδημία, σαν ένα αποχαιρετιστήριο σε όλους τους αγαπημένους μου. Ανθρώπους που έχασα και ήθελα να τους αποτίσω ένα δικό μου φόρο τιμής. Για παράδειγμα, σε ένα σημείο της παράστασης ακούγεται το «Πόσο σε θέλω» του Μαχαιρίτσα, που ήταν φίλος μου και με πόνεσε η απώλειά του.

Τι σου λένε οι θεατές φεύγοντας από αυτή την παράσταση;

Είναι συγκινητικό αυτό που ζω. Για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω ξαναζήσει. Είναι κάπως σαν να γιατρευόμαστε όλοι μαζί. Να σκεφτείς ακούω περισσότερα «ευχαριστώ», παρά «συγχαρητήρια». Ποτέ δεν ήταν στόχος μου να παίξω μεγάλους ρόλους, να κάνω ρεπερτόριο και να σαρώσω την Επίδαυρο. Με ενδιαφέρει πολύ αυτός που θα δει το έργο να βρει κάτι που θα τον βοηθήσει, κάτι που θα τον ανακουφίσει. Ανακουφιστική είναι η σκέψη μου σε σχέση με την τέχνη. Και επειδή ακριβώς είναι τέτοια η σκέψη είναι σαν να έχω φτάσει το στόχο μου. Είναι, επίσης, η πρώτη φορά που γράφω τελείως μόνη μου ένα έργο. Διασκευές έχω κάνει πολλές αλλά συγγραφή όχι. Πάντα τη μοιραζόμουν με ανθρώπους γιατί χρειαζόμουν τη «ματιά του τρίτου». Αυτό το έργο, λοιπόν, μου βγήκε τόσο αβίαστα και τόσο -σε εισαγωγικά- εύκολα! Δεν είχα καμία επίγνωση του τι «impact» θα έχει στον κόσμο. Μπορώ να σου πω ότι μάλλον με είχε πιάσει και μια τάση αυτοκαταστροφής, του στυλ «Εγώ θα κάνω κάτι που αφορά εμένα. Θα είμαι μόνη μου στη σκηνή, δεν θα έχω κανέναν απλήρωτο και θα είμαι έτοιμη να «κατέβω» ακόμη και σε ένα μήνα». Γιατί αυτό πίστευα, άτι η παράσταση θα αντέξει το πολύ μέχρι τον Δεκέμβρη.

Σε πιάνουν συχνά τέτοιας τάσεις αυτοκαταστροφής;

«Κατά καιρούς, ναι. Νιώθω πως μέσα από αυτές ξαναγεννιέμαι. Αλλά στ’ αλήθεια δεν ξέρεις αν κάθε φορά που το κάνεις θα ξαναγεννηθείς. Κάθε φορά είναι μια ισορροπία τρόμου: θα μπορέσεις να το ξαναπάρεις από την αρχή; Γιατί όσο μεγαλώνεις είσαι πιο κοντά στο τέλος από όσο στην αρχή σου. Και κυρίως στην «ξανα-αρχή» σου. Και αυτά τα δυο χρόνια της πανδημίας ένιωσα να βγαίνω εντελώς από τις ράγες του τρένου και πως αυτό το «στοίχημα» είναι πιο αυτοκαταστροφικό από ποτέ.

Χαίρεσαι την επιτυχία ή πάντα έχεις το άγχος της επόμενης;

«Πάντα η επιτυχία μού δημιουργούσε περισσότερο άγχος απ’ όση χαρά. Θεωρούσα πως οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για το καλό που μου συμβαίνει. Ναι, το καλό ήταν πάντα των άλλων και το κακό δικό μου. Όλες τις επιτυχίες τις χάριζα και όλες τις αποτυχίες τις κράταγα για μένα.»

Γιατί το έκανες αυτό;

«Φοβόμουν την αντίδρασή μου εάν αποδεχθώ ότι μια επιτυχία είναι δική μου. Δεν το φοβάμαι όμως πια. Τώρα το απολαμβάνω γιατί είναι πάρα πολλά τα χρόνια και λες «άμα το χάσω τώρα στα 50-φεύγα, μαγκιά μου κιόλας»! Είναι η απόφαση ζωής που πήρα μετά την πανδημία, ότι αυτή την επιτυχία θα τη χαρώ. Ντρέπομαι τόσα χρόνια για τις επιτυχίες μου - μη με θεωρήσουν ψώνιο. Θέλω αυτή τη φορά να τη ζήσω και να τη διαλαλήσω παντού. Έχει φύγει, αν θέλεις, από μέσα μου αυτό το μικροαστικό ότι επιτυχημένος σημαίνει «τέρας» και όλα αυτά που ενοχοποιούν τους ανθρώπους που είναι ικανοί. Πολλές φορές στη ζωή μου κρύφτηκα πίσω από οτιδήποτε καλό και θέλω αυτή τη φορά να βγω μπροστά και να πω: «Ναι, οφείλονται σε μένα πολλά καλά. Δεν οφείλονται πάντα στους άλλους.» Να το πω σε μένα βασικά -δεν με νοιάζει να το πω παραέξω- και αυτό να μη με τρομάξει, να μην μου φέρει άγχος και να μη με κάνει στο τέλος δυστυχή. Πώς να σ' το πω διαφορετικά; Θέλω να κρατήσω την ευτυχία μου αποδεχόμενη ότι έχω πολύ μεγάλο ποσοστό ευθύνης γι' αυτήν.»

Πηγή: Down Town