Ράντου: «Τη μεγαλύτερη τρυφερότητα για τη μάνα μου τη νιώθω στα τελευταία στάδια της άνοιάς της»

Η ηθοποιός αναφέρθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή της τόσο στην δική της κόρη, Νικολέττα, στην σχέση που έχει μαζί της, όσο και στην μητέρα της, με την οποία πλέον νιώθει πιο οικεία και αισθάνεται περισσότερη τρυφερότητα.

Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου έχετε μια κόρη 25 χρονών σήμερα, τη Νικολέττα. Πώς τη μεγάλωσες; Ένιωσες κάποιες στιγμές να γίνεσαι η μητέρα σου;

Δεν έγινα η μητέρα που είχα, αλλά έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: με όποιον τρόπο κι αν μεγαλώσεις το παιδί σου, θα το τραυματίσεις. Δεν υπάρχει ο ιδανικός τρόπος. Είσαι καμένος από χέρι! Γιατί, τελικά, δεν φτάνει μόνο η αγάπη.

Η αγάπη πολλές φορές σκοτώνει;

Δεν ξέρω αν σκοτώνει αλλά μπορεί να πνίξει. Έπειτα είναι και ο παράγοντας «παιδί», που σε οποιαδήποτε δυσκολία σε σένα θα ζητήσει ευθύνη. Ας πούμε, αν δεν θέλεις να είσαι, παρεμβατικός και πεις στο παιδί σου «πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου», μπορεί για τον ίδιο λόγο ένα παιδί να σε κατηγορήσει και ένα παιδί να σε ευγνωμονεί. Να σου πει δηλαδή «με άφησες μόνο μου και δεν με στήριξες» ή «με στήριζες τόσο πολύ που με έπνιξες». Νομίζω ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι χαμένο και κερδισμένο την ίδια ώρα, για κάθε γενιά.

Από τη δική σου μητέρα τι τραύμα κουβαλάς;

Κοίτα, με τη μητέρα μου είχαμε μια ιδιόρρυθμη σχέση. Ήμουν, ας πούμε, ένα «οικογενειακό βάρος» διότι η οικονομική τους κατάσταση δεν επέτρεπε δεύτερο παιδί. Εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί, οπότε μου είχε περάσει πολύ έντονα η αίσθηση ότι βάραινα, ότι περίσσευα, ότι είμαι ανεπιθύμητη.

Και πώς λειτούργησε αυτό αργότερα στις σχέσεις σου;

Είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις ότι περισσεύεις. Αυτό το κουβαλάς και ή το παλεύεις ή σε παίρνει από κάτω και πας στην άλλη άκρη: να προσπαθείς απελπισμένα να κερδίσεις τη συμπάθεια των άλλων. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα όλης αυτής της δυσκολίας ήταν να κάνω αυτή τη δουλειά. Συζητώντας με πολλούς συναδέλφους, μου έχει κάνει εντύπωση πως οι γυναίκες ηθοποιοί κατά ένα 70% έχουμε φάει απόρριψη κυρίως από τη μητέρα μας. Και βρήκαμε διέξοδο σε αυτό το επάγγελμα. Δηλαδή πήγαμε να παλέψουμε στα ίσια και να κάνουμε δημιουργία το θέμα μας.

Όλα αυτά τα συζήτησες αργότερα με τη μητέρα σου;

Όχι, δεν τα είχαμε πει ποτέ και ύστερα έπαθε άνοια. Αλλά έχω την εντύπωση ότι, ακόμη και μέσα από την άνοια, έχουμε συνεννοηθεί. Βρήκαμε, αν θέλεις, έναν τρόπο να αγαπηθούμε. Δεν ξέρω αν ένας άνθρωπος που έχει άνοια μπορεί να αγαπήσει, αλλά εγώ τη μεγαλύτερη τρυφερότητα τη νιώθω στα τελευταία στάδια της άνοιάς της. Νιώθω ότι μπορεί και να με αγάπησε, αλλά κυρίως νιώθω ότι την αγάπησα εγώ. Συμφιλιώθηκα δηλαδή και με τα δικά της βάσανα. Μπήκα στη θέση της...

Όπως και η ηρωίδα του έργου σου.

Ναι. Ίσως αυτό είναι το μόνο πολύ βιωματικό κομμάτι της παράστασης. Το φινάλε.

Πηγή: Down Town