Ελένη Ουζουνίδου: «Δουλεύω 16 ώρες την ημέρα και το μόνο που έχω καταφέρει είναι να μη χρωστάω»

Το δυστύχημα στα Τέμπη φέρνει στο μυαλό της αναμνήσεις από τα δικά της ταξίδια με το μοιραίο τρένο.

«Ξέρετε πόσα χρόνια αισθάνομαι ότι σε αυτή τη χώρα ζω από 1 τύχη;» ρωτάει. «Γιατί τα πάντα μοιάζουν παράλογα. Οι δρόμοι είναι παράλογοι, ο τρόπος που οδηγούν οι άνθρωποι είναι παράλογος, όλοι είναι εκνευρισμένοι, θυμωμένοι. Εγώ σε αυτό το μοιραίο τρένο που πήγαινε Θεσσαλονίκη είχα μπει πάνω από 100 φορές. Ξέρετε, το χειρότερο είναι ότι κάπως τα φανταζόμασταν όλα αυτά, τα κουβεντιάζαμε. Αλλά αν βγεις και πεις κάτι δημόσια σε θεωρούν γραφικό».

Η συνάντηση με τη Σίρλεϊ στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Παίρνει μια μικρή ανάσα. «Θα σας φανεί εντελώς περίεργο, αλλά την παράλογη πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά τη συνδέω με έναν τρόπο με τον ρόλο που παίζω» λέει. «Τι θέλω να πω;

Ερμηνεύω τη Σίρλεϊ Βαλεντάιν. Εγώ δεν είμαι ούτε μητέρα ούτε καταπιεσμένη σύζυγος, όπως εκείνη. Αντίθετα, θα έλεγα ότι είμαι μια ευτυχισμένη σύζυγος, γιατί ο άνδρας μου μού δίνει φτερά. Από πού να αντλήσω λοιπόν για να ερμηνεύσω μία γυναίκα που έφτασε στα 50 της και έζησε μια ζωή που δεν ήθελε; Και όμως, έχω να αντλήσω από πολλά τελικά: από την παράλογη πραγματικότητα που με περιβάλλει, από όλα αυτά που περιόρισαν και εμένα. Σε αυτό το σημείο εγώ συναντώ τη Σίρλεϊ. Σε λίγο γίνομαι 49 και ενώ πράγματι ακολούθησα μία τέχνη που αγαπώ, τελικά αναρωτιέμαι “έκανα όσα ήθελα; Εζησα μία ωραία ζωή;”. “Μάλλον όχι” είναι η απάντηση».

Ποιος την εμπόδισε λοιπόν;

«Θα σας πω το πιο απλό. Δουλεύω 16 ώρες την ημέρα, σε δύο σίριαλ και κάνω και θέατρο και το μόνο που έχω καταφέρει είναι να μη χρωστάω. Ενα ταξίδι δεν μπορώ να πάω. Και αυτό είναι το πιο ανώδυνο. Γιατί ζούμε στη χώρα που τελειώνεις μία δραματική σχολή και θεωρείσαι απόφοιτος Λυκείου. Σε μία χώρα που δεν σε αφήνει να ζήσεις μια τρανή ζωή, αλλά αντίθετα σε συρρικνώνει. Και δεν φταίει φυσικά η Ελλάδα, αλλά αυτοί που την κυβερνούν και την κυβέρνησαν», λέει στο Βήμα