Σπύρος Χατζηαγγελάκης: Από τη Μουρμούρα… ταβερνιάρης στα Εξάρχεια! Το νέο επιχειρηματικό του βήμα

Η Λόντζα της Γειτονιάς άνοιξε. Είναι τελικά αυτό που είχες στο μυαλό σου;

Εντελώς. Καμιά φορά με κοιτάω απέξω και λέω πόσο άγνοια κινδύνου είχα αλλά και πόσο πάθος ταυτόχρονα. Μετά από έξι μήνες πια κοιτάω τι ευθύνες έχει το να έχεις ένα μαγαζί. Αλλά δεν το βλέπω ως μαγαζί, ως επιχείρηση. Είναι πραγματικά κάτι που με γεμίζει δημιουργικά.

Δεν νιώθεις, δηλαδή, αφεντικό;

Όχι. Αρχικά με λέω ταβερνιάρη και μου αρέσει να με λέω ταβερνιάρη. Προσπαθώ να φτιάξω μια κατάσταση που όλοι να είμαστε ίσοι. Απλώς, καθένας έχει διαφορετικές αρμοδιότητες. Εγώ, δηλαδή, έχω άλλες αρμοδιότητες, ευθύνες ως ιδιοκτήτης, η σεφ έχει άλλες, ο μάγειρας άλλες. Αλλά αυτό που έχει φτιαχτεί και αυτό που βλέπετε εδώ είναι πραγματικά αυτό που ήθελα. Μια παρένθεση στο κέντρο της Αθήνας, ένα μέρος θαλπωρής, φιλέματος, ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα για να συνεχίζεις τη μέρα σου. Νομίζω ότι και γι’ αυτό το έχει αγαπήσει πολύ ο κόσμος.

Το ότι το μαγαζί είναι στα Εξάρχεια του τώρα με όλα αυτά που αντιμετωπίζουν σε προβληματίζει;

Το μαγαζί αυτό μόνο εδώ θα μπορούσε να έχει γίνει. Γιατί συνεχίζω να θεωρώ τα Εξάρχεια γειτονιά. Για αυτό είναι η Λόνζτα της Γειτονιάς. Συνεχίζω να θεωρώ τα Εξάρχεια πολυπολιτισμικά. Ακόμα και ο τρόπος που είναι φτιαγμένο και η αγάπη που είναι φτιαγμένο αυτό το μαγαζί πάνε κόντρα σε αυτή την αστυνομοκρατία, στην εμπορευματοποίηση των Εξαρχείων. Για μένα είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε μια πιο υγιή εποχή, με συνύπαρξη των ανθρώπων. Υπάρχουν μεγάλα τραπέζια, όπου άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι επικοινωνούν, γνωρίζονται στην απρόσωπη Αθήνα. Και αυτό μπορείς να το βρεις στα Εξάρχεια. Οπότε πιστεύω ότι πραγματικά αυτό το μαγαζί πάει κόντρα σε αυτό που φαίνεται να θέλουν να φτιάξουν στα Εξάρχεια. Έτσι κι αλλιώς, σ’ εμάς Λόντζα σημαίνει το σημείο που μαζεύονται τα απογεύματα γιαγιάδες και κουτσομπολεύουν. Οπότε εγώ είναι σαν με το ζόρι να «επιβάλλω» στους ανθρώπους, εφόσον θα καθίσουν μαζί, να επικοινωνήσουν, να γνωριστούν και να πουν ένα γεια. Είναι γειτονιά εδώ πέρα. Αφήστε το απρόσωπο.

Σε μια απεργία κρεμάσατε φαγητά έξω από το κλειστό μαγαζί για να τα πάρει ο κόσμος.

Στην πρώτη πανελλαδική απεργία τον Νοέμβριο οι εργαζόμενοι θέλανε να απεργήσουν και εγώ, φυσικά, ως ιδιοκτήτης μαγαζιού στα Εξάρχεια. Το μαγαζί έμεινε κλειστό. Ήθελα, όμως, να απεργήσω με έναν διαφορετικό τρόπο. Αυτό το μαγαζί φροντίζει να σε φιλέψει, να σε ταΐσει γιατί εσύ το επιλέγεις. Μπορεί να μην μπορείς να μαγειρέψεις, μπορεί να μην έχεις τη δύναμη, να μην έχεις χρήματα. Τη μέρα της απεργίας το μαγαζί θα ήταν κλειστό. Άρα, αυτό που μπορεί να προσφέρει δεν θα μπορούσε να το προσφέρει. Η δική μου απεργία ήταν στο να χρεωθώ, χωρίς να είναι ανοιχτό, πιάτα τα οποία μαγειρεύτηκαν το προηγούμενο βράδυ και να είναι έξω με μια ανακοίνωση ότι είναι για όποιον έχει ανάγκη, είτε είναι κάποιος άστεγος είτε κάποιος που δούλευε αναγκαστικά και δεν είχε τι να φάει, και μπορούσε να πάρει δωρεάν φαγητό από το μαγαζί που απεργούσε. Οπότε απήργησα από την εμπορευματική λογική της τροφής και του φαγητού. Γιατί ως εργαζόμενος βρίσκω πάντα το νόημα στην απεργία. Ως ιδιοκτήτης είχα ένα ερώτημα πώς να το κάνω και πώς θα συνεισφέρω στην απεργία. Οπότε βρήκα αυτόν τον τρόπο.

Πηγή Αυγή