Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Το 10ήμερο στην Αμερική, η αποθέωση για το Maestro και τα νέα γυρίσματα

Ήταν ένα δεκαήμερο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής γεμάτο πρωτόγνωρες εμπειρίες, τιμητικές πρεμιέρες και συναντήσεις με διεθνείς παράγοντες του θεάματος. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μιλάει για όσα του συμβαίνουν ενώ η καριέρα του διανύει πλέον διεθνή τροχιά στο περιοδικό GALA.

G: Τι εμπειρίες έκρυβε το πρόσφατο ταξίδι σου στην Αμερική;

Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Σπάνιες, που με γεμίζουν αισιοδοξία. Κρατάω τη διάθεση των ανθρώπων να στηρίξουν, να επιβραβεύσουν και να επικοινωνήσουν τη δουλειά μας. Τον ενθουσιασμό που είδα και τον επαγγελματισμό που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια.

G.: Η γνωριμία με τον Ελληνα CEO του Netflix Τεντ Σαράντος;

Χ.Π.: Είχε γίνει πέρυσι το καλοκαίρι, όταν βρεθήκαμε σε μια συνάντηση εδώ, στην Αθήνα. Παράλληλα το MEGA και η Foss είχαν στείλει ήδη τα επεισόδια στο Netflix Ευρώπης. Εκείνος τα είχε δει χωρίς εγώ να το γνωρίζω και ήταν πλήρως ενημερωμένος για το ποιος είμαι και τι κάνω, και έτσι ήρθε, με χαιρέτησε και μου είπε ότι θέλει να συζητήσουμε την προοπτική της διεθνούς προβολής του «Maestro».

G.: Ποια κουβέντα του κρατάς;

Χ.Π.: «Θα δεις, αυτή η σειρά θα παιχτεί σε όλο τον κόσμο και θα αρέσει πολύ». Δεν τον είχα πιστέψει, αλλά τελικά είχε δίκιο.

G.: Πώς βίωσες την τιμητική εκδήλωση που που σου επεφύλαξε το Netflix;

Χ.Π.: Αυτή η εμπειρία ήταν όντως μοναδική. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνθηκα ότι εγώ απλά ήμουν ο καλεσμένος στο έργο μου και μπορώ να το απολαύσω.

Μου χάρισαν την πιο ωραία στιγμή, χάρηκα τη δουλειά μου ως δημιουργός, χωρίς να χρειαστεί να κάνω το παραμικρό. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό ποτέ. Είχαν οργανώσει τα πάντα τόσο άψογα, αλλά και τόσο ανθρώπινα, που ένιωσα μεγάλη συγκίνηση όχι μόνο για μένα, αλλά για το έργο μου, το πόσο καλά το αντιμετώπισαν. Είδα ξανά όλο το πρώτο επεισόδιο τρώγοντας ποπ κορν και ξεχάστηκα. Το απόλαυσα τόσο πολύ όλο αυτό, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Γύρισα σπίτι και ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος.

G.: Ποιο μήνυμα αισιοδοξίας κρύβει η επιτυχία σου για τον κάθε Ελληνα που προσπαθεί στον τομέα του;

Χ.Π.: Οτι ίσως τελικά και να ισχύει αυτό που λένε, πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και όταν δουλεύεις ασταμάτητα γι’ αυτό, τότε το πετυχαίνεις. Φυσικά παίζουν ρόλο και το ταλέντο και οι συγκυρίες και οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα σου την εκάστοτε στιγμή. Αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο είναι η σκληρή δουλειά και το όραμα.

G.: Θυμάσαι το τηλεφώνημα όπου σου ανακοίνωσαν ότι το «Maestro» πάει Netflix;

Χ.Π.: Αντέδρασα από πάρα πολύ ψύχραιμα έως και ξενέρωτα θα έλεγα. Πήγα στο μοντάζ και απλά συνέχισα τη μέρα χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Μπορεί ως άνθρωπος να ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά από την άλλη κρατάω πάντα μικρό καλάθι. Μάλλον αυτός είναι ο τρόπος μου για να διαχειρίζομαι τις έντονες καταστάσεις. Ακόμα και τώρα που μιλάμε γι’ αυτό, δεν θέλω να λέω πάρα πολλά. Ξέρω ότι πρέπει, αλλά νιώθω αμήχανα. Ασ’ το. Πάει καλά και μακάρι να πάει και καλύτερα.

G.: Εσύ τι πιστεύεις ότι χάρισε στη σειρά σου μία θέση ανάμεσα στις δέκα πιο δημοφιλείς της πλατφόρμας;

Χ.Π.: Πραγματικά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός γιατί είναι σαν να μιλάμε για το παιδί μου. Ισως ο συνδυασμός ιστορίας, εικόνας, ηρώων, αφήγησης και θεματολογίας. Λειτούργησαν όλα πολύ καλά μεταξύ τους. Τι να σου πω; Δεν ξέρω!

G.: Ποιοι είναι οι άνθρωποι που επηρέασαν τη ζωή και την καριέρα σου;

Χ.Π.: Σίγουρα η οικογένεια, σίγουρα φίλοι, σίγουρα σχέσεις και φαντάζομαι και κάποιες συνεργασίες. Αυτό δεν ισχύει για όλους μας;

G.: Ποιος είναι ο πιο αυστηρός κριτής σου;

Χ.Π.: Εγώ.

G.: Οι πιο έντονες εικόνες που έχεις κρατήσει από τα παιδικά σου χρόνια;

Χ.Π.: Θα σου πω τρεις που μου έρχονται αμέσως. Το «Παιχνίδι του θησαυρού» που είχε φτιάξει η μητέρα μου για μένα και τον αδελφό μου, το οποίο ξεκινούσε από το σπίτι μας και κρατούσε μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο στο ρέμα του Χαλανδρίου, όπου είχε κρύψει τον «θησαυρό», δηλαδή τα δώρα μας. Μας έπαιρνε όλη μέρα, ήμασταν εφτά και δέκα χρόνων. Η μητέρα μου οργάνωνε πολλές τέτοιες περιπέτειες και εκδρομές που στα μάτια μας φάνταζαν μαγικές. Αλλη εικόνα που μου έρχεται είναι τα καλοκαίρια με τα ξαδέλφια μου στην Κρήτη. Αλλά και στο εξοχικό της γιαγιάς μου και του παππού μου όπου έφτιαχνα σπίτια πάνω στα δέντρα.

G.: Πες μου τι θυμάσαι από τους Παξούς σε διάφορες φάσεις της ζωής σου, από παιδί μέχρι τώρα.

Χ.Π.: Στο σπίτι της προγιαγιάς, τα γεμιστά στον φούρνο, εγώ να τρέχω ξυπόλητος στην πλατεία να αγοράσω «Μίκυ Μάους» και μετά μεσημεριανός ύπνος - με το ζόρι. Και στους Αντίπαξους, να περνάμε όλη τη μέρα με τα σάντουιτς που έφτιαχνε η μαμά μου, το κρυφτό το βράδυ στην πλατεία με τα παιδιά της γειτονιάς, τα παγωτά. Ως έφηβος την κοπάνα για να πάω στην ντίσκο «Καστέλο», φλερτ και έρωτες που τελείωναν μέσα σε ένα καλοκαίρι, δραματικά παρακαλετά για να μου πάρουν μηχανάκι, το οποίο δεν μου πήραν ποτέ. Ενήλικος πια, να επισκέπτομαι τη μάνα μου και να μένω στα φανταστικά ενοικιαζόμενα διαμερίσματά της - βιβλίο, θάλασσα, το βράδυ ποτάκι και βόλτα. Σήμερα στο νησί έχω πλέον το σπίτι μου -που παρακαλάω να ολοκληρωθεί-, ανθρώπους με τους οποίους έχω δεθεί -η Ιωάννα, ο Δημήτρης κ.ά.-, έχω και τα γυρίσματα και φροντίζω να προβάλλω όλες αυτές τι εικόνες που λατρεύω σ’ αυτόν τον τόπο.

G.: Στοχεύοντας στην επιτυχία, ένιωσες ποτέ ότι αυτή μπορεί να αλλοιώσει εσένα ή το περιβάλλον σου;

Χ.Π.: Ποτέ, από την άλλη, όμως, αισθάνθηκα πολλές φορές να πιέζομαι ακραία.

G.: Πώς σε επηρέασε η περίοδος του εγκλεισμού λόγω COVID;

Χ.Π.: Eγραψα το «Maestro». Προσωπικά πολύ συχνά στη ζωή μου βρίσκομαι σε κατάσταση lockdown, δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Απλά αυτή τη φορά το βίωσε και όλος ο πλανήτης, αλλά με φόβο.

G.: Θυμάσαι την τελευταία φορά που ένιωσες να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;

Χ.Π.: Στη δουλειά, όλη την ώρα. Και πάντα παλεύω να βρω μια λύση. Και τη βρίσκω.

G.: Πότε πανηγυρίζεις;

Χ.Π.: Πάνω από το σενάριο, όταν βρίσκω απάντηση για κάτι που με παιδεύει, στο set όταν προκύψει κάτι που είναι καλύτερο από όσο φανταζόμουν και στο μοντάζ όταν βλέπω πως αυτό που αρχικά είχα στο μυαλό μου τελικά υλοποιείται και γίνεται ακόμα καλύτερο.

G.: Πότε υποφέρεις;

Χ.Π.: Κυρίως όταν δεν μου αρέσει αυτό που γράφω. Αλλά και στο μοντάζ, όταν βλέπω τα λάθη που έχω κάνει και σπάω το κεφάλι μου πώς να τα διορθώσω.

G.: Πότε φόρεσες τελευταία φορά σμόκιν;

Χ.Π.: Ισως σε κάποια πρεμιέρα; Δεν θυμάμαι.

G.: Σε ποιον άνθρωπο από το παρελθόν σου θα ήθελες να φωνάξεις: «Δες με, πέτυχα!»;

Χ.Π.: Πλέον το έχω ξεπεράσει αυτό το σύνδρομο. Οταν είσαι νέος, είναι κινητήρια δύναμη, αλλά μεγαλώνοντας μετουσιώνεται σε κόμπλεξ.

G.: Η δύναμη της δημιουργίας είναι κρυμμένος άσος ή συνεχής τυραννία;

Χ.Π.: Είναι ένας κρυμμένος άσος που περιέχει και στιγμές ατελείωτης τυραννίας. Γίνομαι τόσο κουραστικός και κυκλοθυμικός όταν γράφω...

G.: Περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λος Αντζελες, συζήτησες με τον εαυτό σου και…

Χ.Π.: …και δεν έβγαλα άκρη. Πάντα συζητούσα με τον εαυτό μου και μετά πήγαινα και τα έγραφα. Είτε βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, είτε στο Λος Αντζελες, είτε στην Αθήνα.

G.: Η επιτυχία φέρνει χαρά ή άγχος για το επόμενο βήμα;

Χ.Π.: Χαρά φέρνει η δημιουργία. Η επιτυχία φέρνει άγχος.

G.: Για ποιο λόγο κάνεις τον δεύτερο κύκλο του «Maestro»;

Χ.Π.: Επειδή αγαπάω πολύ αυτούς τους ήρωες και γιατί πιστεύω ότι έχουν πολύ ψωμί ακόμα οι χαρακτήρες τους. Εξάλλου, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ρόλους είναι όλοι τους μοναδικοί. Αυτό με διευκολύνει ώστε να φωτίσω πολλά θέματα στο σενάριο.

G.: Λάνθιμος, Παπακαλιάτης, Κατσούπης. Τελικά η Ελλάδα μπορεί να εξάγει θέαμα;

Χ.Π.: Προφανώς ναι, διαφορετικά είμαστε κάποιοι τρελοί που ταξιδεύουν μόνοι τους.

G.: Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

Χ.Π.: Ανά εποχές ακραία διαφορετική. Αλλιώς όταν γράφω, αλλιώς όταν έχω γυρίσματα, αλλιώς όταν είμαι στο μοντάζ και αλλιώς όταν απλά κάθομαι.

G.: Αλήθεια, πώς μεταφράζεται οικονομικά η επιτυχία του «Maestro»;

Χ.Π.: Eφερε τα χρήματα με τα οποία το MEGA θα κάνει break-even. Το «Maestro» για τα δεδομένα της δικής μας αγοράς είναι μια πολύ ακριβή παραγωγή που ακόμα και με τη στήριξη του ΕΚΟΜΕ δεν θα μπορούσε να βγει οικονομικά. Και είναι προς τιμήν του MEGA και του προέδρου του, ο οποίος έδωσε το πράσινο φως για να παραχωρηθεί το budget που απαιτούσε η σειρά. Αργότερα ήρθε το Netflix και το κανάλι κατάφερε να κάνει απόσβεση. Αυτή τη στιγμή όλοι έχουν πληρωθεί καλά, χωρίς το κανάλι να έχει πάθει ζημιά. Κανείς μας δεν έβγαλε τρελά χρήματα όμως, και δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού αυτή είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ίδιο ισχύει και για τη Foss και τον Στέλιο Κοτιώνη που έβαλε πλάτη από την πλευρά του και με κόστος και ρίσκο στήριξε και εκτέλεσε τη συγκεκριμένη δουλειά.

G.: Εσύ δηλαδή δεν εισέπραξες κάτι από αυτή τη συμφωνία με το Netflix;

Χ.Π.: Οχι, βέβαια. Μα δεν περίσσεψαν χρήματα, όλα πήγαν σε κόστη παραγωγής, ημέρες γυρισμάτων και μισθούς. Εγώ πληρώθηκα από το MEGA. Και ξέρεις γιατί σ’ τα ξεκαθαρίζω όλα αυτά; Γιατί εγώ προσωπικά σε αυτή τη δουλειά, όπως και στις προηγούμενες, βγήκα εκεί έξω και χτύπησα πόρτες και ζητούσα χάρες από ανθρώπους, να μας στηρίξουν χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Και υπήρξαν αρκετοί που ή έδωσαν, για παράδειγμα, το τραγούδι τους ή δάνεισαν τη φωνή τους, ή πρόσφεραν τον χώρο τους, ή ήρθαν να συμμετάσχουν, ή έτρεξαν να βοηθήσουν έτσι ώστε η δουλειά να έχει αυτό το έξτρα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αρα εγώ έχω προσωπική υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θέλω να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το Netflix έδωσε τα τρελά εκατομμύρια, γιατί κάτι τέτοιο είναι άδικο και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είμαι, νομίζω, ο άνθρωπος που γνωρίζει πώς ακριβώς έγινε το «Maestro» και ομολογώ ότι έγινε με πάρα πολύ κόπο - όπως και εξακολουθεί να γίνεται. Είμαι διαρκώς από πάνω και κάνω χίλια πράγματα μαζί προκειμένου να γίνει αυτό που ονειρεύομαι. Αν απέδειξα κάτι, αυτό είναι ότι τελικά άξιζε.

G.: Αλλάζει κάτι στη σειρά με αυτή τη νέα συνθήκη της παγκόσμιας προβολής;

Χ.Π.: Καλλιτεχνικά δεν αλλάζει κάτι. Ξεκινάω άμεσα τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου και τρέχω σαν τρελός, με τον ίδιο τρόπο που πάντα έτρεχα. Εγώ επέμενα να ξεκινήσουμε τώρα με τα τέσσερα πρώτα επεισόδια, γιατί αλλιώς θα το βρούμε μπροστά μας.

G.: Στην Ελλάδα των μεγάλων επιτευγμάτων αλλά και των τραγικών Τεμπών υπήρξαν φορές που ένιωσες να μη σε χωράει ο τόπος;

Χ.Π.: Ναι. Είναι στιγμές που αισθάνεσαι ότι ζεις σε ένα χάος με χιλιάδες διαφορετικές πραγματικότητες. Ομως, αν καταφέρεις να μη φοβάσαι τόσο όσο σου επιβάλλει η εποχή, τότε αυτό το χάος μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι κατά κάποιο τρόπο και ίσως καταφέρεις να βγάλεις και κάτι καλό από αυτό.

G.: Τι πιστεύεις ότι φταίει και είναι έτσι όλα γύρω μας;

Είναι πολύ έντονα αυτά που ζούμε και κάποιες στιγμές εξοργιστικά. Είναι μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα που δύσκολα αφήνει στους ανθρώπους τον χρόνο να αναλογιστούν τι συμβαίνει γύρω τους. Να σκεφτούν, να ηρεμήσουν, να είναι πιο φυσικοί. Αυτό που πολλές φορές ακούμε ότι «δεν είμαι καλά» ή «έχω ένα βάρος». Ε, αυτό δηλώνει ότι έχουμε ξεχάσει να είμαστε φυσικοί. Συνέχεια ακούμε, διαβάζουμε, ρουφάμε κάτι αρνητικό, νοσηρό, που μας σερβίρεται χωρίς να αφήνουμε μια χαραμάδα φωτός. Και αυτό είναι μεγάλη αμαρτία και το πληρώνουμε. Αντί να παλέψουμε να ξεπεράσουμε τις νευρώσεις μας, τις κάνουμε μέρος της ζωής μας με αποτέλεσμα να ζούμε παρά φύσιν. Κουμπιά πατάμε…