Συγκλονίζει η Βερόνικα Αργέντζη για τις απώλειες που έχει ζήσει: «Δεν μπορώ να μην πονώ καθημερινά»

Η εξομολόγησή της είναι συγκλονιστική!

«Πάντα ο γονιός δίνει, το παιδί παίρνει και κρατάει αυτά που εκείνη τη στιγμή χρειάζεται. Ο γονιός πρέπει να δίνει ότι μπορεί να δώσει και το πως θα το διαχειριστεί το παιδί είναι μια άλλη υπόθεση. Εγώ έδωσα παρουσία αλλά πήρα κιόλας. Γιατί πράγματα τα οποία εγώ δυσκολεύτηκα να επουλώσω σε μικρή ηλικία, το κατάφερα και νομίζω ότι συμβαίνει στους περισσότερους αυτό. Όταν συνειδητά γίνεσαι γονιός, ανεξάρτητα αν κοινωνικά πετυχαίνεις να κάνει αυτό ή το άλλο το παιδί σου, γιατί είναι μια κοινωνική ταυτότητα, άλλωστε δεν χρειάζεται να πετύχει το παιδί για να νιώσω εγώ καλά. Σημασία έχει να νιώσει αυτό καλά. Εγώ λοιπόν έδωσα την παρουσία μου και μέσα από αυτήν έζησα πράγματα που εγώ σαν παιδί δεν τα είχα ζήσει».

«Η ζωή μου είναι λίγο μυθιστορηματική. Είμαι ένας θηλυκός Τομ Σόγιερ. Από την εφηβεία μου και λίγο πριν, η ζωή μου δεν είναι μία ζωή μέσα στα ρόδα. Η απώλεια του πατέρα μου, του οποίου η γνωριμία ήρθε λίγο πριν, ήταν το πρώτο σοκαριστικό σε σχέση με την φύτρα, με την ρίζα και με αυτό που ξεριζώνεις. Όταν λοιπόν έχεις ζήσει αυτό και έχεις πονέσει, μετά έχεις χάσει τους δεύτερους γονείς για σένα που είναι ο παππούς και η γιαγιά που σε μεγάλωσαν, ξαναζείς τον ίδιο πόνο και ακόμα μεγαλύτερο γιατί είναι οι άνθρωποι που σε έπλασαν ουσιαστικά. Η γιαγιά μου ήταν το άλλο μου μισό. Κατόπιν έρχονται άλλες απώλειες δικών μου ανθρώπων και σιγά σιγά έρχεσαι αυτό να το διαχειριστείς και να πεις ότι «ναι, εγώ είμαι πίσω εδώ για κάποιο λόγο όσο είμαι γερή». Δεν μπορώ να μην πονώ καθημερινά, δηλαδή υπάρχει ένα σπιτάκι μέσα στην καρδιά μου που υπάρχουν όλα αυτά τα πρόσωπα, αλλά αφού είμαι εδώ δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να προσπαθώ να ζω καλύτερα».

«Θέλω να πω πως η απώλεια τους συντρόφου μου είναι δύσκολη για μένα την ίδια αλλά για το παιδί μου είναι περισσότερο δύσκολο γιατί γίνεται σε μια πολύ τρυφερή ηλικία», εξομολογήθηκε.