Χρήστος Λούλης: «Το ανικανοποίητο με οδήγησε στην υποκριτική»
Η χρονιά για τον Χρήστο Λούλη ήταν ιδιαίτερα δημιουργική. Μετά τον β «Θείο Βάνια» αλλά και το «Βραχιόλι της φωτιάς» στην ΕΡΤ1, ο καταξιωμένος ηθοποιός επιστρέφει με τη σειρά «Ορκος II», αλλά και στο Εθνικό Θέατρο με την παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο».
Τι σας οδήγησε στην υποκριτική;
«Νομίζω πως τότε με γοήτευσαν ο χώρος, τα κείμενα, η διαδικασία του να μπεις στην πρόβα, στο θέατρο, στην κουίντα, μαζεύεται ο κόσμος, βγαίνεις στη σκηνή. Ολα αυτά. Εντάξει, δεν θέλω να πω ότι δεν είχα και μια μικρή ματαιοδοξία να γίνω γνωστός και διάσημος κάποια στιγμή, αλλά δεν κυριαρχούσε αυτό. Με τα τωρινά μυαλά νομίζω ότι με οδήγησε η αίσθηση του ανικανοποίητου. Είχα έναν πατέρα αυτοδημιούργητο με μια επιχείρηση όχι πολύ μεγάλη αλλά αρκετή ώστε να ζήσει άνετα 4-5 οικογένειες. Εγώ πέρασα στα οικονομικά. Αλλά τότε δεν χωρούσα στις επιλογές που απλώνονταν μπροστά μου. Από τύχη ή από ένστικτο άφησα τον εαυτό μου, το μυαλό και το πνεύμα μου να δοκιμάσουν και άλλα πράγματα. Δοκίμασα το θέατρο. Ευτυχώς δηλαδή που μου άρεσε και το ακολούθησα τελικά».
Υπήρχαν στιγμές που μετανιώσετε ή που σκεφτήκατε ότι θέλετε να γυρίσετε στα οικονομικά;
«Οχι, με τίποτα δεν σκέφτηκα τα οικονομικά. Υπήρξαν στιγμές που αναθεώρησα, ενδεχομένως λόγω κούρασης, και σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα ακολουθήσει άλλον επιστημονικό κλάδο. Τα οικονομικά δεν ήταν ποτέ μεγάλη μου αγάπη. Αντιθέτως αγαπούσα τη Φυσική και δη την Αστροφυσική. Επειδή μου αρέσει και διαβάζω εξειδικευμένα άρθρα και σχετική βιβλιογραφία, θα ήθελα να δουλεύω στην Γκρενόμπλ, στο Cem ή στη NASA. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα πώς θα ήταν. Βέβαια δεν τρέφω αυταπάτες. Όποια δουλειά και αν κάνεις, ακόμη καί αυτή που αγαπάς σαν τρελός, κάποια στιγμή θα βαρεθείς, θα κουραστείς, θα πεις μήπως να έκανα και τίποτε άλλο. Είναι πολύ φυσιολογικό».
Ποιοι από τους ρόλους σας λάμπουν περισσότερο σαν άλλοι αστερισμοί;
«Σίγουρα λάμπει ο Εντμουντ από τον “Βασιλιά Ληρ”, που ήταν ο πρώτος με[1]γάλος ρόλος μου μόλις βγήκα από τη σχολή. Ο ρόλος μου στο “Καθαροί πια” με τον Λευτέρη Βογιατζή ήταν μια συγκλονιστική ερμηνεία ζωής που με συντροφεύει ακόμη. Ο “Ιωνάς” του Ευριπίδη που έκανα με τη Λυδία Κονιόρδου ήταν ο πρώτος μεγάλος ρόλος στην Επίδαυρο, θα έλεγα ότι από τότε άλλαξε η ζωή μου. Ο “Αμλετ” με τον Γιάννη Χουβαρδά, ο “Βάνιας” εφέτος με τον Δημήτρη Καραντζά. Η συμμετοχή μου στους “Όρνιθες” του Νίκου Καραθάνου. Τηλεοπτικά θα πω την πρώτη μου δουλειά και την πρώτη μου συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο σίριαλ “Η ζωή μας μια βόλτα”, κατόπιν το “Κλείσε τα μάτια” και βέβαια δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον “Σιωπηλό δρόμο”, στους “42°C” και στο “Βραχιόλι της φωτιάς”.
Πηγή: Βήμα
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
