Χρήστος Λούλης:«Υπάρχει πολλή απελπισία στο να θέλεις να αρέσεις στο κοινό και στους συναδέλφους»

Τώρα πρωταγωνιστείτε στον «Ορκο II». Τι σας παρακίνησε και αποδεχθήκατε την πρόταση αυτή;

«Με παρακίνησε το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης ήταν ο Χρήστος Γεωργίου με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί παλιά και τον εκτιμώ για τη δουλειά του, όπως εκτιμώ και την Τίνα Καμπίτση. Μιλώντας μαζί της μου άρεσε πολύ η βάση της ιστορίας, αλλά και πώς είχε σκεφτεί την εξέλιξη. Εννοείται πως δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γίνει στα επεισόδια που διαβάζω τώρα και που μας οδηγούν προς το τέλος. Όπως δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να δω ή πόσω μάλλον να πάρω μέρος σε μια τέτοια σειρά στην Ελλάδα».

Ποιος είναι ο Φίλιππος Ραζής;

«Ο Φίλιππος Ραζής δεν θα έλεγα πως είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Είναι ένας ιατρός ο οποίος έχει σκοπό της ζωής του να βοηθάει τους ανθρώπους και δη τους αδύναμους. Με αυτή την έννοια δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια όταν βλέπει να γίνονται γύρω του διάφορα περίεργα πράγματα. Είναι ένας άνθρωπος ερωτευμένος, παντρεμένος και έχει έναν στενό φιλικό κύκλο. Δουλεύει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με τα στραβά του και τα καλά του και κάποια στιγμή τού “σκάει” στην αγκαλιά του ένα γεγονός που δεν μπορεί να κάνει πως δεν το είδε. Μπλέκεται λοιπόν σε μια ιστορία που του κοστίζει τα πάντα».

Ο ρόλος σας στην παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» ποιος είναι;

«Το “Μια νύχτα στην Επίδαυρο” είναι μια περίεργη κατάσταση που έχει οραματιστεί ο Νίκος Καραθάνος και έχει να κάνει με το τι συμβαίνει στους ηθοποιούς και στις παραστάσεις όταν αυτές τελειώνουν και μάλιστα στην Επίδαυρο, όπου τα πράγματα εκεί είναι πιο μεγάλα, όπως και οι αντιδράσεις και ο ενθουσιασμός. Επειδή το κείμενο είναι γραμμένο από τη Λένα Κιτσοπούλου, καταλαβαίνετε ότι το πράγμα φλερτάρει μεταξύ ρεαλισμού και σουρεαλισμού. Οπότε σε αυτή την παράσταση κάπως κάνουμε όλοι τον εαυτό μας, κάπως δηλαδή σαρκάζουμε τον εαυτό μας ή έναν σύγχρονο ηθοποιό. Για την ακρίβεια, σαρκάζουμε τη δηθενιά των ανθρώπων οι οποίοι νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου, ενώ στην ουσία κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Όλο αυτό βέβαια έχει πολύ τραγικές προεκτάσεις. Με την έννοια ότι υπάρχει πολλή απελπισία στο να θέλεις να αρέσεις στο κοινό και στους συναδέλφους σου. Υπάρχει μεγάλη απελπισία σε αυτό το “ήμουνα καλός” που ακούγεται στα παρασκήνια».

Πηγή: Bήμα

Διαβάστε επίσης:

• Χρήστος Λούλης: «Η σχέση με το παιδί είναι μια συνεχόμενη ερωτική απογοήτευση»
• Ζέτα Μακρυπούλια: Έτσι έλυσε την παρεξήγηση με τον Χρήστο Λούλη
• Έμιλυ Κολιανδρή: Ο έρωτας με τον Χρήστο Λούλη ήταν τα «πέτρινα χρόνια»