Κατερίνα Μαούτσου: «Είχα τρελή φοβία με την τηλεόραση»

Και κάπως έτσι η Κατερίνα Μαούτσου μπήκε και στα σπίτια των τηλεθεατών και έγινε οικείο πρόσωπο στο ευρύτερο κοινό. Όχι, δεν την απασχολεί η ξαφνική αναγνωρισιμότητα, ούτε την εμποδίζει να είναι ο εαυτός της. Δηλαδή, ένα εξωστρεφές χαρούμενο πλάσμα, που της αρέσει να μιλάει για πολλά διαφορετικά πράγματα... Γέννημα θρέμμα Κυψελιώτισσα, με πατέρα και παππού Κυψελιώτες, παραπονιέται που δεν έχει χωριό όπως οι περισσότεροι, όχι και τόσο βέροι Αθηναίοι, αλλά νιώθει τυχερή που τουλάχιστον στα παιδικά της χρόνια μπορούσε να καταφεύγει στο οικογενειακό εξοχικό στην Κερατέα.

Μέχρι πρότινος, η Κατερίνα δεν ήθελε να παίζει ούτε στην τηλεόραση.

GALA: Το «Μαύρο Ρόδο» είναι το δικό σου τηλεοπτικό βάπτισμα του πυρός;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΟΥΤΣΟΥ: Είχα ξαναπαίξει στην τηλεόραση το 2010, όταν τελείωσα τη σχολή, σε μια σειρά του ANT1 web tv, το «See you around». Αλλά μετά απ’ αυτό δεν είχα ξανακάνει τίποτα.

G.: Και τώρα γιατί είπες «ναι»;

Κ.Μ.: Αφενός γιατί ήταν πολύ ωραία η προσέγγιση από τον Κώστα Αναγνωστόπουλο, τον σκηνοθέτη. Μου άρεσε αυτό που μου πρότεινε και όπως μου το παρουσίασε και ένιωσα όπ μπορώ να το κάνω. Και αφετέρου γιατί το συζήτησα πολύ με τον σύντροφό μου τον Κώστα και εκείνος με έπεισε να το δοκιμάσω. G.: Το μετάνιωσες; Κ.Μ.: Όχι, καθόλου. Γενικά δεν μετανιώνω, γιατί δεν έχει νόημα. Ο γέγονε, γέγονε. Όσον αφορά το «Μαύρο Ρόδο», όμως, μου αρέσει πολύ η σειρά και την παρακολουθώ, κυρίως για να μελετήσω τον εαυτό μου. Ακόμα κι αν δεν δω ολόκληρο το επεισόδιο, βλέπω ψυχαναγκαστικά τις δικές μου σκηνές για να εντοπίσω τι έκανα και τι δεν έκανα. Δεν θα σου πω ποτέ ότι είμαι ικανοποιημένη, γιατί νιώθω ότι πάντα μπορώ και καλύτερα. Απολαμβάνω όμως να υποδύομαι τη Νατάσα και θυμώνω όποτε είμαι κουρασμένη και δεν μπορώ να της δώσω την αφοσίωση που θα έπρεπε.

G.: Γιατί απέφευγες την τηλεόραση;

Κ.Μ.: Είχα τρελή φοβία. Δεν είχα θέμα με το πώς βγαίνω στο γυαλί, αν είμαι όμορφη ή δεν είμαι. Γενικά δεν με αφορά ιδιαίτερα η εμφάνισή μου. Είχα, όμως, την παράνοια ότι η εικόνα έχει κάτι εγκλωβιστικό. Γι’ αυτό και δεν μου άρεσε να με βγάζουν φωτογραφίες. Ένιωθα ότι μου στερεί την ελευθερία, ότι περιορίζει τα εκφραστικά μου μέσα, ότι είναι κάτι στατικό. Τώρα, βέβαια, έχω αλλάξει εν μέρει γνώμη. Το θέατρο, από την άλλη, έχει άλλη τρέλα. Ναι μεν καταλήγεις σε ένα αποτέλεσμα παραστασιακό, αλλά για να φτάσεις εκεί έχεις κάνει μια δίμηνη προετοιμασία και επεξεργασία. Τα όρια είναι πιο ανοιχτά και για μεγάλο διάστημα. Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του ηθοποιού, ξέρεις. Για να έχεις όρεξη, κουράγιο, δύναμη και ενέργεια για να παίξεις με τα όρια και να είσαι παρών σε αυτό που κάνεις, πρέπει να δείξεις αφοσίωση και να μη νιώθεις εξαντλημένος από άλλες δραστηριότητες. Πρέπει να δίνεις στην υποκριτική μεγάλο χώρο στη ζωή σου.

G.: Σου αρέσει να υποδύεσαι διαφορετικούς χαρακτήρες;

Κ.Μ.: Θα σου το πω αλλιώς. Νομίζω ότι αυτή η δουλειά είναι δώρο. Κάποιος που δουλεύει σε ένα γραφείο, ανεξαρτήτως του αντικειμένου του που μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον, είναι αναγκασμένος να έχει την ίδια ταυτότητα κάθε μέρα. Ενώ στον ηθοποιό δίνεται το δώρο να μπορεί να αλλάζει συνεχώς ταυτότητες. Και αυτό είναι σπουδαίο, γιατί νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη να αλλάζει.

G.: Γι’ αυτό έγινες ηθοποιός;

Κ.Μ.: Μπορεί. Δεν είναι συνειδητό. Αυτή η ανάγκη υπάρχει μέσα μου από τότε που θυμάμαι του εαυτό μου. Δεν θυμάμαι όμως πότε ακριβώς είπα ότι αυτό θέλω να κάνω. Θυμάμαι μόνο πολύ δυνατές εμπειρίες από παραστάσεις που με πήγαινε ο μπαμπάς μου σε πολύ μικρή ηλικία, οι οποίες με έχουν καθορίσει.

Πηγή: Gala