Περικλής Λιανός: «Πηγαίναμε το φέρετρο κι ερχόντουσαν και μου ζητούσαν αυτόγραφα»

Μέσα από το «Καφέ της Χαράς» σας αγάπησε πάρα πολύς κόσμος, νιώσατε ποτέ αυτό τον ρόλο σαν «βάρος»;

Θα ήταν άσχημο να πω βάρος, γιατί από αυτόν τον ρόλο και πολλή αγάπη πήρα και ακόμη τρώω ψωμί και κήδεψα και ήρθα να κάνω παράσταση είπα τι αποκούμπι είναι αυτή η δουλειά. Σε όλες τις απώλειες της ζωής μου η υποκριτική λειτούργησε σαν βάλσαμο. -Μου φαντάζει δύσκολο όλο αυτό... Είναι. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας που δεν είχαμε τι να κάνουμε και σκεφτόμασταν πολύ, μου φάνηκε αδιανόητο αυτό που έκανα για τη μάνα μου, όχι για τον πατέρα μου. Έπαιξα στο θέατρο την ώρα που ψυχορραγούσε. Στον πατέρα μου, προς τιμήν τους, τα γυρίσματα τα σταμάτησαν για εμένα. Είχα έναν χρόνο, τεσσάρων ημερών που αφοσιώθηκα εκεί.

Φτάσατε ποτέ στα όρια της υπερκόπωσης;

Στα όρια της υπερκόπωσης όχι, αλλά κούραση πάρα πολλή. Από την άλλη αυτή η δουλειά είναι το οξυγόνο μου, με τονώνει. Ελπίζω να μην την πάθω φέτος που κάνω όλα αυτά. Αν είσαι πιστεύω συγκεντρωμένος και οργανωμένος, όλα γίνονται. Βέβαια δεν παίζεις μόνο σου και μπορεί αυτά να μην τα έχει ο συνάδελφος. Να πας δηλαδή στην πρεμιέρα και ο άλλος να παίζει με το χαρτάκι στο χέρι. Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές και θέλω να σκοτώσω (γέλια). Πολλές δουλειές βγήκαν μετά. Αισθάνθηκα όμως ότι καπέλωσε πολλά πράγματα που έκανα. Μου έκανε εντύπωση ότι μετά που έκανα πολύ ωραία πρά0γματα στο θέατρο, ερχόταν κόσμος και μου έλεγε «α δεν το φανταζόμασταν, δεν το περιμέναμε».

Το σίριαλ αυτό έκανε τρελά ποσοστά τηλεθέασης υπήρξε κάποιο περιστατικό με θαυμαστές που σας έφερε σε αμηχανία;

Σε πάρα πολύ δύσκολη θέση πολλές φορές. Ακόμη και σε κηδεία, κολλητού μου στη Θεσσαλονίκη. Την ώρα που πηγαίναμε το φέρετρο ερχόντουσαν και μου ζητούσαν αυτόγραφα. Αυτό το είχαμε ζήσει και στην κηδεία της Λαμπέτη που δεν μπόρεσε να μπει το φέρετρο στην εκκλησία γιατί το κοινό είχε μπει εκεί για να δει τους σταρς. Και μετά ζητούσαν αυτόγραφα από τον Τσιβιλίκα, τον Καζάκο που σήκωναν το φέρετρο. Μια άλλη φορά ήταν όταν έφυγα από την κηδεία του (πατέρα μου για να προλάβω το γύρισμα στο “Καφέ") και με ρωτούσαν διάφορα πράγματα. Κάποιοι δεν σέβονται και πολλές φορές μας αντιμετωπίζουν με αδιακρισία και αυτό με εκνευρίζει. Υπάρχει βέβαια και αγάπη και σεβασμός που με συγκινεί, γιατί θα είναι ψεύτης όποιος πει ότι δεν θέλει την ανταπόκριση του κόσμου.

Την περίοδο του «Καφέ της Χαράς» είχατε χάσει τον μπαμπά σας;

Ναι και μάλιστα στο γύρισμα που έχουμε τον γάμο του Φατσέα και του Μπίλι εκεί που χορεύουμε είχα μόλις έρθει από την κηδεία του πατέρα μου.

Ήταν αυτή η σειρά μια διέξοδος από το πένθος;

Τεράστια. Και όταν έχασα τη μητέρα μου το ίδιο. Τότε έπαιζα στους «12 Ενόρκους» και με ειδοποίησαν ότι φεύγει σε λίγες ώρες και εγώ είχα δυο παραστάσεις γιατί ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων 25 Δεκέμβρη του ‘16. Όταν τέλειωσε η δεύτερη παράσταση έφυγα για να προλάβω ζωντανή στο Αγρίνιο. Μετά όταν την κήδεψα και ήρθα να κάνω παράσταση είπα τι αποκούμπι είναι αυτή η δουλειά. Σε όλες τις απώλειες της ζωής μου η υποκριτική λειτούργησε σαν βάλσαμο.

Πηγή: Λοιπόν