Ηλίας Βαλάσης: «Παίζω θέατρο για να δημιουργώ»

Ήταν το 2003 όταν εν μια νυκτί ο Ηλίας Βαλάσης έγινε γνωστός στο πανελλήνιο μέσα από ένα reality επιβίωσης.

Ο ρωμαλέος εκπαιδευτής των ΟΥΚ, με μια γνήσια αυθεντικότητα, ήταν το χαρισματικό παιδί της διπλανής πόρτας που τιμούσε τη φιλία και άγγιζε τις ευαίσθητες χορδές του μέσου τηλεθεατή, με τη μικρή οθόνη να βρίσκει στον πρόσωπό του έναν νέο τηλεοπτικό ήρωα, χρίζοντάς τον, μετά το τέλος του reality, τηλεπαρουσιαστή.

Ο Ηλίας Βαλάσης έμοιαζε όμως να αναζητεί κάτι βαθύτερο από μερικά λεπτά διασημότητας. Και αυτό τελικά το ανακάλυψε στην υποκριτική. «Παίζω θέατρο για να δημιουργώ», αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα».

Δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο, δεν τον άγγιξε το εύπεπτο θέατρο. Εκείνος που εκπαίδευε βατραχανθρώπους και παρασημοφορήθηκε από τον αμερικανικό στρατό όταν έσωσε έναν αμερικανό στρατιώτη από πνιγμό στον Περσικό Κόλπο, έγινε ξανά σπουδαστής. Έκανε μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών, κατάφερε να ενταχθεί στην ομάδα ΝΑΜΑ και δούλεψε με την εξαιρετική Ελένη Σκότη. Όσοι τον είδαν το 2015 στο Θέατρο Επί Κολωνώ στον «Άγριο σπόρο» του Γιάννη Τσίρου, στο πλευρό του αξέχαστου Τάκη Σπυριδάκη, διέκριναν μια γνήσια υποκριτική φλέβα. Έκτοτε ο Ηλίας Βαλάσης εξελίσσεται συνεχώς, δουλεύει σκληρά υπηρετώντας το νεοελληνικό έργο.

Φέτος τον χειμώνα τον απολαύσαμε σε δύο έργα που αγγίζουν το θέμα της έμφυλης βίας στα «Αξύριστα πηγούνια» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους στο Μικρό Χορν, αλλά και στον «Γάμο» του Μάριου Ποντικά στο θέατρο Επί Κολωνώ (οι παραστάσεις ολοκληρώνονται την Κυριακή 14 Μαΐου).

«Δυστυχώς πρόκειται για δύο έργα τραγικά επίκαιρα» αναφέρει.

«Αλλά εκεί έγκειται και η μαγεία του θεάτρου: στο αισχρό της κοινωνίας να δίνει μία ανάσα. Οι θεατές και των δύο αυτών παραστάσεων και ειδικά οι άνδρες φεύγουν συγκλονισμένοι, ίσως γιατί βλέπουν τους ανδρικούς χαρακτήρες αυτών των έργων, στο μέγιστο ή στο ελάχιστο, κάτι από τον εαυτό τους στον καθρέπτη».

Την ίδια στιγμή για λίγες παραστάσεις συναντά στο Θέατρο Αποθήκη για δεύτερη χρονιά το θεατρικό έργο «Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης» που υπογράφει και σκηνοθετεί η Βίλια Χατζοπούλου. Βασισμένο στο διήγημά της «Αίμα στην πόλη μαζί με φως» με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, τη μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο Φωταερίου το 1929, η Χατζοπούλου καταδύεται στην άβυσσο των ανθρώπινων σχέσεων.

«Το 1929 σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο θεσμοθετείται ο 13ος μισθός, εκτός από την Ελλάδα» εξηγεί ο Ηλίας Βαλάσης.

«Οι εργάτες προχωρούν τότε σε μια πολυήμερη απεργία, η οποία τελικά “σπάει”, χωρίς να διευκρινιστούν οι λόγοι. Η Βίλια με αφετηρία αυτό το γεγονός δημιουργεί τη δική της μυθοπλαστική εξήγηση. Δεν πρόκειται για ένα έργο πάντως που μιλά μόνο για την εργατική πάλη. Ο άξονάς του είναι οι εύθραυστες ανθρώπινες σχέσεις, η δυσκολία, η σύγκρουση που αποκαλύπτει τον βαθύτερο χαρακτήρα του ατόμου».

Ο ίδιος υποδύεται τον Μάνθο Μανδηλάκη, έναν άνθρωπο που κουβαλάει το βάρος του απεργοσπάστη. «Μία ταμπέλα που του είναι αφόρητη και για αυτό ακριβώς επιστρέφει στο νησί του» αναφέρει. «Τελικά όμως αυτοί που πρωτοστατούν στην απεργία ίσως αποδειχτούν χειρότεροι...».

Πηγή: Το Βήμα