Ελένη Τσαλιγοπούλου: «Εγώ είμαι μια επαρχιώτισσα που την επαρχία τη σέρνει μαζί της»

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, αν και ώριμη γυναίκα πια, παραμένει ένα κορίτσι που δεν διστάζει να πειραματιστεί και να αναμετρηθεί με το αγαπημένο της ρεπερτόριο: μόλις κυκλοφόρησε έναν υπέροχο, σχεδόν unplugged δίσκο με τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα («Ο δικός μου Απόστολος Καλδάρας», Minos) κι αυτή ήταν η αφορμή για την πρόσφατη συνέντευξή της στο Documento.

• Τα πρωτόκολλα δεν τα τηρείτε συνήθως. Είστε τρομερά εξωστρεφής στα live, ανεβαίνετε και χορεύετε στα τραπέζια.

Ύστερα απ’ όσα στάδια πέρασα κατάλαβα ότι μεγάλωσα και πως δεν έχει τόση σημασία το τραγούδι αυτό καθαυτό όσο η επικοινωνία.

• Είστε και ως χαρακτήρας έτσι;

Τα πρώτα χρόνια φοβόμουν πολύ στη σκηνή. Από ένα σημείο και μετά ήθελα τον Διόνυσο εκεί που ήμουν κι εγώ, αφού αυτό είναι η μουσική.

• Δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλες τραγουδίστριες της γενιάς σας να είναι τόσο εξωστρεφείς.

Εγώ είμαι μια επαρχιώτισσα που την επαρχία τη σέρνει μαζί της. Και με τα καλά και με τα κακά της.

• Ποια είναι τα κακά της επαρχίας που κουβαλάτε;

Να νοιάζεσαι για το τι θα πει ο άλλος.

• Συγχωρείτε εύκολα τους άλλους;

Όπως θέλω να με συγχωρούν, έτσι συγχωρώ κι εγώ. Τώρα πια επιλέγω ποιους θέλω κοντά μου. Δεν έχω αντοχές για να αναλώνομαι.

• Έχετε γίνει πιο επιλεκτική ως προς τους ανθρώπους;

Ήμουν χαμένη μέσα στον κώδικα των τραγουδιών και όσο πιο μεγάλη επιτυχία είχε αυτό τόσο πιο πολύ δεν είχα χρόνο για μένα.

• Πιο πολύ έχετε πληγωθεί ή έχετε πληγώσει;

Έχω πληγώσει μάλλον... Το λέω με μεταμέλεια, γιατί αισθάνομαι πως είμαι άνθρωπος φωτεινός, χωρίς σκοτάδια.

• Κλαίτε καμιά φορά;

Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι όλο και πιο ευσυγκίνητη, κάτι που δηλώνει την ηλικία μας αλλά και πόσο πραγματικά καταλαβαίνουμε την ποιότητα της ίδιας της ζωής, τι είναι τελικά η ζωή.

• Και τι είναι η ζωή με δυο λέξεις;

Το να βρεις τη θέση σου μέσα σ’ αυτή για τον λίγο χρόνο που ζούμε. Να σταθείς εκεί και να ’σαι χαρούμενος.

• Περνάει η ζωή σας σαν καλειδοσκόπιο όταν πέφτετε για ύπνο;

Πολλές φορές. Να σας πω την αλήθεια, τώρα που μιλάμε αυτό μου ανακινείτε, τη ζωή μου όλη. Είμαι άνθρωπος που σκέφτεται περισσότερο τους άλλους, λιγότερο τον εαυτό του. Όταν γίνεται κάτι επιδραστικό στη ζωή, όπως η απώλεια, εκεί πραγματικά αρχίζεις να σκέφτεσαι τον πυρήνα της ύπαρξής σου. Αυτό είναι υγεία, γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν μπορούν να φτάσουν σε βαθύτερο σημείο αυτογνωσίας, ίσως λόγω του εγωισμού τους. Να αποδεχτούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους.