Θάνος Τοκάκης: «Οι περισσότερες παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή είναι αβαθείς»
Σε μια άκρως δημιουργική περίοδο βρίσκεται ο Θάνος Τοκάκης, καθώς αυτόν τον καιρό καταπιάνεται με τη σκηνοθεσία, γράφει σενάρια για ταινίες και ετοιμάζεται να ταξιδέψει στα Κύθηρα για τα γυρίσματα της νέας σειράς του Σωτήρη Τσαφούλια «17 κλωστές», που θα προβληθεί τον χειμώνα.
Οι συνεχείς αναζητήσεις που κάνει τα τελευταία χρόνια στον τομέα της σκηνοθεσίας τον οδήγησαν να καταπιαστεί φέτος ίσως με το πιο δύσκολο θεατρικό κοινό, που δεν είναι άλλο από το εφηβικό. Σκηνοθετεί στην Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την παράσταση «Ιστορίες για να μην κοιμάσαι», όπου τρία από τα ποιητικότερα έργα του Νόελ Γκρεγκ («Tin soldier», «Hood in the wood» και «Tasty tale») μπλέκονται με τις αναζητήσεις, τα όνειρα και τους εφιάλτες των νέων σήμερα.
«Έψαχνα πολύ καιρό να σκηνοθετήσω μια παράσταση. Το έχω κάνει άλλες δύο φορές τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Το εφηβικό είναι ένα δύσκολο κοινό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα πριν ξεκινήσω να σκηνοθετώ το έργο ήταν ότι πρέπει να απευθυνθώ στους εφήβους με έναν πολύ προσεκτικό τρόπο. Οι έφηβοι είναι πολύ ευαίσθητοι σε αυτό που εισπράττουν. Και, αν δεν τους αρέσει κάτι, δεν έχουν κανέναν φόβο να το απορρίψουν αμέσως», αναφέρει ο Θάνος Τοκάκης στη Secret.
Ο Θάνος Τοκάκης λατρεύει να παίζει στη σκηνή τόσο όσο λατρεύει και να βρίσκεται από την πλευρά του σκηνοθέτη.
«Μου αρέσει περισσότερο το κείμενο, ο λόγος. Και στις θεατρικές σκηνοθεσίες μού αρέσει που μπορώ να χρησιμοποιώ τον ποιητικό λόγο, που πιστεύω ότι χάνεται αρκετά στην εποχή μας. Σήμερα δεν είναι λίγες οι παραφωνίες στο θέατρο. Οι περισσότερες δουλειές είναι πρόχειρες. Δυστυχώς, υπάρχει η εντύπωση πως δεν χρειάζεται να έχουμε απαραίτητα ένα βάθος επειδή είμαστε ηθοποιοί και κάνουμε θέατρο. Οι περισσότερες παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή είναι αβαθείς. Είναι πρόχειρες και γρήγορες. Aλλά το θέατρο επανέρχεται και βρίσκει τα πατήματά του. Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης στην πορεία προς την αλλαγή. Αλλά πιστεύω πως και οι κυβερνήσεις και ο κόσμος ακόμη μας βλέπουν ως χομπίστες, ρομαντικούς. Και η Τέχνη θεωρείται κάτι σαν διασκέδαση και όχι σαν κάτι αναγκαίο».