Κακλαμανάκης: «Το 1992 ήρθε η Ολυμπιάδα που δεν κατάφερα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου»

Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στους Ολυμπιακούς αγώνες.

• Δηλαδή κέρδισες Ολυμπιακό μετάλλιο χωρίς να υπάρχει προπονητής;

Ακριβώς! Το 1996 κέρδισα το Χρυσό μετάλλιο χωρίς να έχω καν προπονητή. Μεγαλύτερο προπονητικό εργαλείο από τα λάθη μου, τις ήττες και τον πόνο δεν υπήρξε. Διάβασα μετεωρολογία, αεροδυναμική, υδροδυναμική, εργοφυσιολογία, διατροφολογία κ.ά., ήμουν προπονητής του εαυτού μου. Δεν μπόρεσα ποτέ να έχω τη στήριξη και την προπονητική που είχαν αυτοί απέναντι στους οποίους διεκδικούσα μετάλλια.

Πάνω απ' όλα, οι άλλοι αθλητές είχαν στήριξη αλλά και την απαραίτητη ασφάλεια σε στεριά και θάλασσα. Όταν είσαι στην Ν. Αφρική και Αυστραλία να προπονείσαι μόνος σου ή στη Δανία κουβαλώντας μόνος σου τον εξοπλισμό ρισκάρεις όχι απλώς το επίπεδό σου, γιατί οι άλλοι πηγαίνουν από την Εθνική οδό κι εσύ από τον κακοτράχαλο δρόμο, ρισκάρεις και την ίδια σου τη ζωή.

• Πώς ήταν η εμπειρία όταν πια έφτασες να αγγίζεις το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων;

Το 1992 ήρθε η Ολυμπιάδα που στο παρά κάτι δεν κατάφερα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, με όλα αυτά που είχα βιώσει. Έτρεμαν τα πόδια μου, ενώ ήμουν στην 3άδα τις πρώτες ημέρες τελικά ήρθα 9^ος με ελάχιστη διαφορά από την 6^η θέση που θα με έκανε Ολυμπιονίκη.

Θυμάμαι από τότε χαρακτηριστικά να είμαι δακρυσμένος και βυθισμένος στις σκέψεις μου, εννοείται μόνος μου, ανάμεσα στο όνειρο και την παραίτηση δίπλα σε μια αθλήτρια από το Χονγκ Κονγκ, η οποία επίσης είχε τη δική της δύσκολη στιγμή να διαχειριστεί και έκλαιγε σε μια γωνιά. Και τι είναι το κάρμα... Τέσσερα χρόνια μετά γίναμε και οι δύο Χρυσοί Ολυμπιονίκες, είπε ο Νίκος Κακλαμανάκης στο Down Town.