Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν φιλοδοξώ να γίνω άγιος. Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος»

Αντέχετε στα δύσκολα; Έχετε περάσει δύσκολα...

Μόνο δύσκολα! Περισσότερο δεν γίνεται. Νομίζω ότι έχω εκπαιδευτεί στα δύσκολα από μωρό παιδί. Αν βιώνεις ακραία πράγματα, -δεν συνέβη μόνο σε εμένα αλλά σε πολλά παιδιά της ηλικίας μου τότε-, και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο, με απώλειες και θανάτους, μπορείς να γίνεις από κακοποιός μέχρι άγιος. Εγώ πάντως κακοποιός δεν έγινα. Και άγιος δεν φιλοδοξώ να γίνω. Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος.

Κοιτάζοντας πίσω, ποια θεωρείτε ότι ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που κληθήκατε να διαχειριστείτε; Για ποια στιγμή της ζωής σας θα λέγατε «μπράβο, που το αντιμετώπισα με αυτό τον τρόπο»;

Δεν μου έρχεται κάτι αμέσως στο μυαλό για να σας απαντήσω. Νομίζω τα πρώτα μου χρόνια στο θέατρο, μέχρι να πατήσω στα πόδια μου και να, γίνω αποδεκτός, έκανα πολύ δύσκολα πράγματα, που άλλοι συνάδελφοι φίλοι που τα γνωρίζουν μου έλεγαν ότι δεν θα τα έκαναν. Είμαι απόλυτος. Ήθελα να περνώ καλά στη σκηνή. Αν πάνω στη σκηνή δεν περνώ καλά, δεν πα να παίζω δίπλα στον Λόρενς Ολιβιέ και να πληρώνομαι με αστρονομικά ποσά, θα φύγω. Και το έκανα πράξη αυτό. Έφυγα από δουλειές, έφυγα από το πλευρό πολύ μεγάλων ονομάτων, ανθρώπων που, ως νέος ηθοποιός, τους έβλεπα και έμενα με το στόμα ανοιχτό, γιατί δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Δεν ήθελα ποτέ να χρησιμοποιήσω αυτήν τη δουλειά σαν σκαλοπάτι για να κερδίσω κάτι άλλο. Ήθελα απλώς να περνώ καλά. Παρατούσα λοιπόν τη δουλειά στη μέση και πήγαινα να κάνω μεροκάματα στην οικοδομή. Αυτά τα θεωρώ ωραία παράσημα στη ζωή μου.

Τριάντα χρόνια πριν, μέσα από τα κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου, μιλούσατε για την Αριστερά. Σήμερα, πιστεύετε ότι υπάρχει Αριστερά;

Με τον τρόπο που την ονειρευτήκαμε εμείς τότε, όχι. Είναι μια κατ’ όνομα Αριστερά. Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, λέγαμε ότι ήταν θέμα ημερών να τα ανατρέψουμε όλα. Ο καπιταλισμός όμως αποδείχτηκε ένα πολύ ανθεκτικό στοιχειό και η Αριστερά, ειδικά στην Ελλάδα, το μόνο που ξέρει καλά είναι να διαιρείται. Μόνο αυτό έχει κάνει καλά. Έχει καταφέρει να μας απογοητεύσει όλους και όσοι παραμένουμε στους κόλπους της το κάνουμε για καθαρά συναισθηματικούς λόγους.