Ντίνος Καρύδης: Ανέβασε φωτογραφίες του μετά από καιρό - «Μοναξιά είσαι η πιο σκληρή παρέα...»

Ο ηθοποιός που αποτελεί ένα κορυφαίο διαχρονικά πρόσωπο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του θεάτρου, έχει αποφασίσει να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ο ίδιος διαχειρίζεται το προφίλ του στο facebook και καθημερινά μοιράζεται υλικό που αφορά κυρίως την αγαπημένη του κόρη, Σμαράγδα Καρύδη, την οποία έχει φέρει στον κόσμο με την επίσης ηθοποιό, Τζούλια Αργυροπούλου.

Το απόγευμα του Σαββάτου 1/7 αποφάσισε να μοιραστεί μετά από καιρό εικόνες δικές του, δείχνοντας μας την καθημερινότητα του. O Ντίνος Καρύδης θέλησε με αυτό τον τρόπο να ευχηθεί «καλό μήνα» στους διαδικτυακούς του φίλους.

«Μοναξιά είσαι η πιο σκληρή παρέα...» έγραψε στη λεζάντα μίας από τις εικόνες που ανέβασε.

Ο Ντίνος Καρύδης γεννήθηκε το 1938 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ήταν αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών και μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο.

Δείτε όλες τις εικόνες που μοιράστηκε:

Ο Ντίνος Καρύδης είχε κάνει μία αναπόληση της παιδικής του ηλικίας μέσα από το Facebook:

«Σε μια φτωχογειτονιά, στις ανηφοριές του Γκύζη, ο Γιάννης και η Σμαράγδα Καρύδη κρατούν περήφανοι στην αγκαλιά τους τον γιο τους Ντίνο. Είναι φτωχοί, πολύ φτωχοί, αλλά γεμάτοι αγάπη για τη ζωή και προικισμένοι με το απαραίτητο πείσμα της επιβίωσης, το οποίο με τρόπο εκκωφαντικό και ταυτόχρονα αθόρυβο περνούν στο παιδί.

Ο μικρός Ντίνος δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από ένα πιάτο φαγητό και αμέτρητους τόνους αγωνίας για την επόμενη μέρα. Παιχνίδια, διακοπές, ζεστασιά, παραμύθια, γλυκά και εκπλήξεις αποτελούν έννοιες κενές στο λεξικό των παιδικών του χρόνων που ακόμη και σήμερα κρατά αναλλοίωτο στη μνήμη του:

Μεγάλωσα σ’ ένα κοτέτσι, με τον φόβο του σπιτονοικοκύρη που ερχόταν να ζητήσει το νοίκι και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε. Μέναμε σε ένα απάνθρωπο δωμάτιο 2×3, που είχε χώμα κάτω αντί για πάτωμα και όταν έβρεχε, βγαίναμε έξω για να μη βραχούμε επειδή έσταζε το χαρτόνι που είχαμε για στέγη. Φοβάμαι την πείνα. Ζούσα από παιδί με αυτή τη φοβία και την κουβαλάω. Η μάνα μου μ’ έσερνε από συσσίτιο σε συσσίτιο και, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αυτά τα βιώματα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω.

Ο φόβος της πείνας έρχεται ακόμη συνέχεια σαν εφιάλτης. Γι’ αυτό δεν τόλμησα να κυνηγήσω μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα μου και βολευόμουν πάντα με ψίχουλα και έλεγα να μην τα χάσω κι αυτά», είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή του περιγράφοντας με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο τα δύσκολα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Αυτά, που πάντα μας ακολουθούν σκιαγραφώντας με έναν απροσδιόριστα καθοριστικό τρόπο τη συνέχεια της ζωής μας.

Οι γονείς μου, δύο ορφανά παιδιά, μπορεί να μην είχαν να μου προσφέρουν υλικά αγαθά, μου προσέφεραν όμως το δώρο της αξιοπρέπειας και με έμαθαν να θέτω την αγάπη ως κυρίαρχο παίκτη στο παιχνίδι της ζωής. Θυμάμαι ότι το πρώτο δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι ψωμί με βούτυρο και ότι γεμάτος έκπληξη γύρισα και του είπα “Δικό μου είναι όλο αυτό;”.»