Μαριλίτα Λαμπροπούλου: «Έχω μεγάλη ανυπομονησία για την Επίδαυρο»

Μεταξύ άλλων, η αγαπημένη ηθοποιός αναφέρθηκε και στο θέατρο αλλά και πώς ήρθε σε επαφή με την δραματουργία.

• Είχες ποτέ μέχρι τώρα σκηνική επαφή με τον «Οιδίποδα Τύραννο»;

Αυτό το κείμενο είναι ίσως, μαζί με την «Αντιγόνη», το πιο εμβληματικό κείμενο όχι της αρχαίας δραματουργίας, αλλά της δραματουργίας γενικότερα. Ήρθα σε επαφή προφανώς από το σχολείο όπως όλοι και στην πορεία το προσέγγισα με τελείως διαφορετικούς τρόπους στο πανεπιστήμιο. Δεν έχει τύχει να ξανασχοληθώ σε πρόβα ή παράσταση.

Είναι όμως σημείο αναφοράς σε διδασκαλίες μου και έχω συνδεθεί ποικιλοτρόπως, αλλά ποτέ στη σκηνή και μέσα από τον ρόλο της Ιοκάστης. Είναι ένα τέλειο δραματουργικά έργο. Η τελειότητα είναι κάτι αμφισβητούμενο, αλλά αν μπορούμε να πούμε ότι κάτι είναι τέλειο, αυτό το έργο θέτει γερή υποψηφιότητα.

Κάθε φορά όμως που πιάνω ένα κείμενο θέλω να είναι σαν μην το έχω ξαναδιαβάσει ποτέ. Θέλω να μην υπάρχει τίποτα προαποφασισμένο, τίποτα φιλολογικό. Να βλέπω τον ρόλο σαν να μην ξέρω τίποτα για αυτόν. Να σκάβεται μέσα μου, να δουλεύεται μια καινούργια σχέση.

• Απέκτησες μια νέα σχέση λοιπόν με την Ιοκάστη;

Αποκτώ. Δεν βιάζομαι να συμβεί. Θεωρώ ότι η δημιουργία έχει κάποια στάδια. Για να έχεις ελπίδες να σου γεννηθεί κάτι που αξίζει, πρέπει να περάσεις από τα στάδια της αναζήτησης, της αμφισβήτησης, της καταστροφής. Της αναλαμπής, της επιμονής και τελικά του ανοίγματος ξαφνικά μέσα από μια πεδιάδα εύφορη, στην οποία θες να βουτήξεις και να αρχίσεις να δρέπεις άνθη και καρπούς, να νιώθεις ότι εκεί πέρα μπορείς να τρέξεις με όλη σου την ενέργεια ελεύθερα.

• Έχεις αγωνία για την Επίδαυρο;

Έχω μεγάλη ανυπομονησία. Πιστεύω ότι θα είναι μια εμπειρία αξέχαστη και μοναδική, οπότε έχω χαρά. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα αυτή τη στιγμή. Δεν έχω αγωνία. Πριν πατήσω το πόδι μου εκείνη την ώρα θα έχω, φαντάζομαι, αλλά αυτή τη στιγμή η χαρά είναι το κυρίαρχο.

• Γιατί ο σκηνοθετικός κόσμος είναι τόσο ανδροκρατούμενος;

Είναι ένα κοινωνιολογικό ζήτημα που θέλει προφανώς σοβαρή μελέτη, επιστημονική. Κάποια επαγγέλματα έτσι κι αλλιώς έλκουν λιγότερο τις γυναίκες. Είναι και τα ζητήματα εξουσίας που παίζουν ρόλο σε αυτό. Γιατί το να μπορέσεις να σκηνοθετήσεις, εκτός του να μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο στη σκηνή και να οδηγήσεις τους συντελεστές σου, εμπεριέχει ένα κομμάτι επιβολής, το οποίο ίσως οι άντρες το έχουν πιο εύκολο για διάφορους λόγους, είτε φυσικούς είτε πατριαρχικούς. Δεν είμαι σε θέση να βγάλω τέτοια συμπεράσματα, δεν το θέλω.

Ο σκηνοθέτης πρέπει με κάποιον τρόπο να βρίσκει τον τρόπο να συντονίζει και να εμπνέει στους ηθοποιούς ένα κύρος και μια δύναμη την οποία για κάποιο λόγο οι άνθρωποι έχουν την τάση να δίνουν περισσότερο στους άντρες. Νιώθω όμως ότι εγώ έχω απολαύσει την εμπιστοσύνη των ηθοποιών με τους οποίους έχω συνεργαστεί και νομίζω ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Μπορείς, αν έχεις ένα σαφές όραμα, να δουλέψεις χωρίς να χρειάζεται να έχεις βροντερή φωνή.

Είναι ένα χαζό παράδειγμα, αλλά πολλές φορές η βαριά αντρική φωνή ταυτίζεται με το κύρος, ίσως επειδή μας θυμίζει τον βρυχηθμό του λιονταριού, ενώ μια άλλη μπορεί να ακούγεται σαν γάτα. Αυτό στο βάθος του εγκεφάλου μας μπορεί να λειτουργεί ασυναίσθητα, ασυνείδητα, χωρίς να ξέρουμε γιατί. Βρίσκεται ο τρόπος. Είναι σημαντικό για μένα να δουλεύω ελεύθερα με ανθρώπους που τους έχω εμπιστευτεί και με εμπιστεύονται. Δεν μου αρέσει να είμαι σε ένα προσωποπαγές σχήμα. Με ενδιαφέρει να συναντιέμαι με ανθρώπους που βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, είπε η Μαριλίτα Λαμπροπούλου στην Αυγή.