Δημήτρης Καταλειφός: «Έχω να παίξω από το 1993 στην Επίδαυρο»

Είναι ο Οιδίπους στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Και προετοιμάζεται για αυτή την αναμέτρηση.

• Νιώθετε σχεδόν πρωτάρης στην Επίδαυρο;

«Έχω να παίξω από το 1993, στις «Βάκχες» του Ευαγγελάτου. Οπότε, ναι, τώρα είναι η πρώτη φορά που έχω τον ρόλο του τίτλου σε μια τραγωδία».

• Τι κρατάτε από τότε;

«Ότι είναι ένας χώρος μαγικός, με μια αίσθηση ζεστασιάς. Τώρα δεν ξέρω, δεν σκέφτομαι καθόλου ούτε την Επίδαυρο ούτε την περιοδεία. Είμαι σκυμμένος στο έργο, που με έχει γοητεύσει. Κάθε μέρα το βρίσκω όλο και πιο συγκλονιστικό. Νιώθω πολύ ωραία που συνεργάζομαι με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Προσπαθώ να απολαύσω την διαδικασία, με συγκινεί».

• Ποια είναι τα εφόδιά σας;

«Εγώ δεν έχω εμπειρία με την τραγωδία, κάτι που μπορεί να είναι και καλό και κακό, με την έννοια ότι αφήνω την ψυχή μου κι όπου με πάει. Ασχολούμαι, μελετάω, σκέφτομαι, αλλά θα ήθελα αυτή η παράσταση και ο ρόλος μου να έχει μια αθωότητα. Μου αρέσει που είμαι άπειρος, το απολαμβάνω».

• Συνήθως αυτός ο Οιδίποδας είναι ρόλος τέλους, όχι αρχής…

«Δεν ξέρω πώς τα φέρνει η ζωή, ειδικά όταν κάνεις ένα έργο όπως αυτό, που σου λέει ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Ολος ο Σοφοκλής, με την έννοια των δύο «Οιδιπόδων», μιλάει γι’ αυτό το ευμετάβλητο της μοίρας. Λυπάμαι πολύ που απέφευγα την τραγωδία. Τώρα καταλαβαίνω τι καταπληκτικό θέατρο είναι. Αν υπήρχαν δυνάμεις, ευκαιρίες, τύχη, θα μου άρεσε να ασχοληθώ ξανά».

• Σας προκαλούσε φόβο;

«Ναι, όπως κι οι ανοιχτοί χώροι. Εμένα η τραγωδία μου δημιουργεί πάντα μια αμηχανία. Το κάνεις προσπαθώντας να αναβιώσεις πώς γινόταν παλιά ή σκέφτεσαι τι σου λέει σήμερα… Αλλοτε πετυχαίνει, άλλοτε όχι. Είναι ένα θέατρο καταρχήν δικό μας, και για τους ηθοποιούς μια τεράστια άσκηση. Βέβαια δεν παίζουμε την αρχαία τραγωδία αλλά τις εκάστοτε μεταφράσεις, κι αυτό διαφοροποιεί τα πράγματα. Ακόμα και μέσα από αυτή τη σύμβαση, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον – σπουδαία κείμενα όπου αναγνωρίζεις πολλά σημερινά θέματα».

• Όπως;

«Πρώτα απ’ όλα το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, αυτό το τερατώδες μυστήριο του να ζεις, να υποφέρεις, να αντέχεις και να πεθαίνεις – η πορεία κάθε ανθρώπου. Μόνον που ο Οιδίποδας άντεξε τα μαρτύρια που του έβαλε η ζωή, πέρασε τα πάνδεινα. Και είναι σαν οι θεοί, η μοίρα, να του επιφύλαξαν στο τέλος έναν θάνατο ηρωικό. Οταν κατάλαβε ότι έγινε ένα περιπλανώμενο τίποτα ήταν σαν να του είπαν οι θεοί, «τώρα αξίζει να πεθάνεις σαν ήρωας». Γι’ αυτό υπάρχει ο Οιδίποδας Νο 2 – για να πεθαίνει εξιλεωμένος», είπε ο Δημήτρης Καταλειφός στο Βήμα.