Ετεοκλής Παύλου: «Όσο ήμουν σε κώμα άρχισε να μιλά, ακούμπησε το χέρι μου κι εγώ άρχισα να κλαίω»
Για τη στήριξη που είχε από την οικογένειά του, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής του, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Ετεοκλής Παύλου.
Είχες μια μητέρα που στάθηκε βράχος δίπλα σου. Έμπαινε κάθε μέρα στην εντατική και σου μιλούσε.
«Η μητέρα και ο αδελφός μου είναι μένα το άλφα και το ωμέγα. Εκείνη την περίοδο ήταν αυτοί που έκαναν όλη τη δουλειά. Δεν ξέρω πού έβρισκαν τη δύναμη. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν πιο δύσκολο για εκείνους παρά για μένα. Οι γιατροί μού είπαν ότι, ενώ ήμουν σε κώμα, παρουσία τους και του αδελφού μου, μπήκε στη μονάδα η μητέρα μου, άρχισε να μιλά, ακούμπησε το χέρι μου κι εγώ άρχισα να κλαίω. Το δέσιμο μητέρας και παιδιού είναι πάνω από όλες τις προβλέψεις, τις επιστήμες και τα προγνωστικά, είναι η μαγεία του ανεξήγητου».
Ε.Χ.: «Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η γυναίκα, που έχασε τον άντρα της στα 36 της, γέννησε ένα παιδί σαν τον Ετεοκλή»
Ε.Π.: «Αν εγώ είμαι στα μάτια σου μία φορά δυνατός, η μητέρα μου είναι πολύ περισσότερες».
Πόσων χρονών ήσουν όταν έφυγε ο πατέρας σου; Ε.Π.: «Ήμουν 6 στα 7».
Πόσο σε σημάδεψε αυτή η απώλεια; Τι σου έχει λείψει από εκείνον; Ε.Π.: «Λόγω του ότι η μητέρα μου έπαιξε αυτόν το ρόλο που έπαιξε, προσπαθώντας να καλύψει όλα τα κενά, νομίζω ότι η συγκεκριμένη ερώτηση θα έπρεπε να γίνει σε εκείνη. Πόσα έλειψαν σε εκείνη και πόσα μπορεί να αποσιώπησε για να μας μεγαλώσει - και τα κατάφερε τόσο καλά»!
Πότε συνειδητοποίησες την απώλεια του πατέρα σου; Ε.Π.: «Την ίδια στιγμή καθώς ήμουν παρών όταν έφυγε από τη ζωή. Ήμαστε στο σαλόνι με τον αδελφό μου και τη μητέρα μας όταν έπαθε έμφραγμα. Ήμαστε μπροστά όταν ξεψύχησε».
Πρέπει να ήταν πολύ σοκαριστικό.
Ε.Π.: «Ήταν, απλώς ακούγομαι ψύχραιμος επειδή η ζωή μού έχει δώσει το μήνυμα να τα περιμένω όλα. Πολλές φορές λέω ότι όταν η ζωή θέλει να σου δώσει ένα μάθημα, σου στέλνει και το δάσκαλο μαζί. Δεν ξέρω ποιο ήταν το μάθημα, ξέρω όμως ότι αυτό το τραγικό γεγονός μας ένωσε ως οικογένεια, και σε αυτό έπαιξε ρόλο η μητέρα μου. Εκείνη κράτησε τις ισορροπίες. Ως παιδιά, όμως, χάσαμε την ανεμελιά μας.»
Ε.Χ.: «Όταν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο με τέτοια ιστορία ζωής, λες «τι να πω εγώ, για τι να παραπονεθώ;». Σίγουρα όλοι περνάμε τις δυσκολίες μας, αλλά όταν μαθαίνεις για τέτοιου είδους δυσκολίες σταματάς να γκρινιάζεις»
Πηγή Hello