Αϊβαλιώτης στο gossip-tv: Ο ρόλος στο «Αυτή η νύχτα μένει», η Επίδαυρος, τα μπουζούκια και τα όνειρα

Γιατί ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης που φέτος απολαύσαμε στον ρόλο του αστυνομικού στην επιτυχημένη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» θεωρεί πως είτε βρίσκεται στο θεατρικό σανίδι, είτε σε μουσική σκηνή, υπηρετεί την τέχνη του. Αυτή στην οποία ονειρευόταν να «ανθίσει» όταν ξεκινούσε με όνειρα από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Χαλκίδα. Το όνομά του προδίδει τις Μικρασιατικές ρίζες του για τις οποίες είναι πολύ περήφανος.

Ο ηθοποιός και τραγουδιστής, σε μία κατάθεση ψυχής στο gossip-tv μιλάει για τις μουσικές και τους ρόλους του, αναφέρεται στις δυσκολίες που πέρασε, τη μεγάλη απώλεια που έκανε τραγούδι αλλά και φυσικά τα επόμενα καλλιτεχνικά του σχέδια...

Αν και κατάγεστε από το Αϊβαλί, όπως υποδεικνύει και το επίθετό σας, μεγαλώσατε στη Χαλκίδα. Πώς ήταν για έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη να ονειρεύεται από την επαρχία μία καριέρα στον καλλιτεχνικό χώρο; Φοβόσασταν ότι δεν θα τα καταφέρετε; Ήταν πιο δύσκολο;

Είχα μία οικογένεια με παππούδες και γιαγιάδες που όντως ήταν από το Αϊβαλί. Είναι μία μεγάλη κληρονομιά αυτό το επίθετο και χαίρομαι πάρα πολύ που το κράτησα, γιατί τότε ως πιτσιρίκι έλεγα ότι θα κάνω κάποιο καλλιτεχνικό επίθετο. Τελικά ευτυχώς κράτησα αυτό. Το αυθεντικό. Το γνήσιο που θυμίζει όλα αυτά τα γεγονότα από τη Σμύρνη, όλη αυτή την κληρονομιά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πάρα πολύ πολλά ακούσματα δημοτικά, παραδοσιακά, σμυρναίικα, οπότε από μικρός μπορώ να πω ότι αισθανόμουν ότι υπάρχει μέσα μου ένα μικρόβιο καλλιτεχνικό αν θέλετε, χωρίς να το έχω προσδιορίσει βέβαια. Έβλεπα παραστάσεις που ερχόντουσαν από την Αθήνα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και έλεγα «εδώ αφήστε με με τις ώρες». Είχα μπει μέσα σε αυτά τα πράγματα και εγώ με έναν τρόπο από τους δασκάλους μου, συμμετέχοντας σε παραστάσεις του σχολείου και έβλεπα πως κάτι συμβαίνει. Μέσα σε αυτό το μικρό κεφάλι ενός μικρού παιδιού έβλεπα ότι θέλω να ακολουθήσω αυτή την κατεύθυνση, να με βλέπω στο γυαλί, να με βλέπω πάνω σε ένα σανίδι, σε μία σκηνή, να παίζω, να τραγουδάω, ξέρεις. Σε ένα μυαλό παιδιού σε αυτή την ηλικία όλα αυτά φαίνονται τόσο μεγαλόπρεπα και φανταχτερά, που στην ουσία βέβαια δεν είναι απλά ένα επάγγελμα το οποίο απλά βρίσκεται μπροστά από τα φώτα, μπροστά από τις κάμερες, πολλές φορές ακόμα και στο στόχαστρο, και δεν είναι μία δουλειά πίσω από τέσσερις τοίχους, σε ένα γραφείο, σε μία καρέκλα. Έτσι, αποφάσισα και είπα στους γονείς μου ότι εγώ μετά το σχολείο θα κατέβω στην Αθήνα μόνος μου, χωρίς να έχω κάποιον γνωστό για να ασχοληθώ με το όνειρό μου. Και έτσι και έγινε. Ξέρετε, είναι πάρα πολύ εύκολο να το πεις και είναι πολύ εύκολο να το κάνεις για το λόγο ότι σε αυτή την ηλικία έχεις άγνοια κινδύνου πραγματικά. Κατέβηκα λοιπόν στην Αθήνα και ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε ήταν μία οικογενειακή φίλη. Για ένα χρόνο περίπου έμενα στο σπίτι τους, και έτσι σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω λίγο την Αθήνα, ψάχνοντας σε σχολές δραματικές, μουσικές, γιατί ήθελα να τελειοποιήσω και το πιάνο, να πάρω ένα δίπλωμα και έτσι σιγά-σιγά φτάσαμε στο σήμερα με πάρα πολλά χαστούκια, πολλές δυσκολίες και πάρα πολλές χαρές βέβαια. Νομίζω ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάθε παιδί που κατεβαίνει στην Αθήνα μόνο του, χωρίς ένα στήριγμα. Πρέπει να έχει πάνω από όλα τα μάτια του ανοιχτά. Η άγνοια κινδύνου μπορεί να λειτουργήσει πολύ θετικά κάποιες φορές. Σίγουρα να έχει γερά αντανακλαστικά για τους ανθρώπους που θα αρχίσουν να τον περιβάλλουν και να χτίζουν γύρω του. Κάποια στοιχεία από όλους αυτούς θα πρέπει να κρατηθούν και να θεμελιώσουν την μετέπειτα του πορεία. Κάποια άλλα όμως θα πρέπει να αποκεφαλίζονται και να γκρεμίζονται κατευθείαν. Εκεί λοιπόν είναι η παιδική ηλικία που ενδεχομένως να κάνει κάποια λάθη ή κάποια σωστά πράγματα που πολλές φορές είναι λίγο καθοριστικά. Σε όλα αυτά όμως υπάρχει και ο παράγοντας τύχη. Που ανατρέπει όλες τις σκέψεις και τα θέλω σου με έναν μοναδικό απίστευτο τρόπο.

Ταλέντο στο τραγούδι, ταλέντο και στην υποκριτική. Πώς είναι να μοιράζεστε ανάμεσα σε δύο τέχνες;

Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ εύκολο γιατί ο παρονομαστής είναι ίδιος. Η τέχνη είναι μία. Είναι σαν μία παλέτα ζωγράφου με πάρα πολλά χρώματα. Αναμειγνύεις, πετυχαίνεις, δημιουργείς νέο χρώμα. Συνήθως, αυτή η σύμπραξη μπορεί να είναι σωστή. Ένας ηθοποιός είναι ρόλος. Ένας τραγουδιστής επίσης. Στην ίδια μας την ζωή είμαστε ρόλοι. Η μουσική παλέτα λοιπόν έχει παρακλάδια. Κατηγορίες. Βουτάς το πινέλο και πορεύεσαι. Όταν μπορείς να υπηρετήσεις περισσότερες από μία, τότε γεννάς.

Αν κάποιος σας έλεγε πως πρέπει να διαλέξετε υποκριτική ή τραγούδι, ποια τέχνη κατέχει τη μεγαλύτερη θέση στην καρδιά σας;

Δεν μπορώ να διαχωρίσω. Ίσως επειδή έχω την ευλογία να μπορώ και στα δύο να υπάρχω, για όποιο κοινό με ακολουθεί, ή και όχι. Η ζωή μου ολόκληρη είναι μουσική, θέατρο, ρόλοι, ερμηνείες Με ό,τι συνεπάγεται. Χαρές, λύπες, χαστούκια, επιτυχίες, ορίζοντες. Έτσι μαθαίνεις να ζεις όταν υπηρετείς την τέχνη. Με γερό στομάχι απλά. Με μια βαλίτσα στο χέρι. Ένας ταξιδιώτης. Ένας άνθρωπος που πολλές φορές έχει μοναχικότητα ή και μοναξιά, αλλά και πολυκοσμία και πανηγύρια ψυχής.

Έχετε συνεργαστεί με πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες. Ποια από όλες τις συνεργασίες ξεχωρίζετε;

Θα ξεχώριζα συνεργασίες που έχω κάνει με την Ελένη Καρακάση, αυτή τη μεγάλη σπουδαία ηθοποιό, το Naked Boys Singing του Γιώργου Βάλαρη, μια τεράστια επιτυχία επί δύο χρόνια στο θέατρο, τον Στέλιο Κρητικό, τη Σοφία Μουτίδου που θεωρώ ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αυτή η χώρα αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να ξεχάσω βέβαια την πρώτη φορά που πάτησα την Επίδαυρο, τελειώνοντας τη σχολή και ερμηνεύοντας τον Αίμονα στην Αντιγόνη. Ήταν μεγάλο σχολείο. Για κάθε ηθοποιό είναι μεγάλο σχολείο η Επίδαυρος, πόσο μάλλον βγαίνοντας από τη σχολή να είναι και η πρώτη σου επαγγελματική θεατρική δουλειά. Και πολλούς άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες από το χώρο της υποκριτικής. Επίσης συνεργασίες μουσικές που έχω κερδίσει πάρα πολύ από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες όπως η Γεωργία Νταγάκη, ο Θοδωρής Κοτονιάς, η Αρετή Κετιμέ, ο Δημήτρης Κοντολάζος, η Κωνσταντίνα, ο Άγγελος Διονυσίου, ο Χρυσόστομος Καραντωνίου, ο Νίκος Μέρμηγκας κ.α. Τους ευχαριστώ όλους για τα πολύτιμα αντικείμενα που έχω στη βαλίτσα της πορείας μου μέχρι σήμερα.

Έχετε κάνει θέατρο, έχετε βρεθεί όμως να τραγουδάτε και στα μπουζούκια. Πώς μπορέσατε να συνδυάσετε δύο τόσο διαφορετικά πράγματα;

Τα μπουζούκια, η λεγόμενη εμπορική νύχτα, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα γιατί όταν βγήκα από τη δραματική σχολή κατευθείαν μετά από μία ακρόαση με πήρανε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί να τραγουδήσω. Ως νέος τραγουδιστής άνοιγα τα προγράμματα σε μεγάλους καλλιτέχνες. Σιγά-σιγά ψήθηκα, δούλεψα πολύ στην επαρχία, το οποίο θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο σχολείο για έναν καλλιτέχνη, κυρίως στο τραγούδι. Δούλεψα σε νυχτερινά μαγαζιά με καλό όνομα Α class και σε νυχτερινά μαγαζιά με κακό όνομα. Αλλά αυτό με δυνάμωσε, με έκανε πιο σκληρό επαγγελματία, με έκανε να αντιμετωπίζω οποιαδήποτε δυσκολία, με έκανε να έχω πιο δυνατό πετσί. Μέχρι να φτάσω στο σημείο και να πω ότι τώρα τελείωσε η εμπορική νύχτα για μένα, πρέπει να ασχοληθώ με δικά μου project, να βρω δικούς μου μουσικούς, να ασχοληθώ με δικές μου μουσικές ανησυχίες. Έτσι άρχισα να τραγουδάω σε μουσικές σκηνές, να κάνω δηλαδή τα πρώτα μου βήματα σε ένα καινούργιο κοινό που δεν με ήξερε μέχρι τότε και να είμαι πια ο πρωταγωνιστής του εαυτού μου και να δουλεύω για τον εαυτό μου και όχι για κάποιον άλλον. Είχα αρχίσει πια και είχα φτάσει σε ένα σημείο που είχα μπουχτίσει από όλο αυτό, και λέω τώρα θα κάνω το βήμα αυτό που λέει η καρδιά μου και όπου με βγάλει. Όποιο κοινό σιγά-σιγά με ακολουθήσει όπου και αν βγει αυτό το ταξίδι. Γνώρισα νέους ανθρώπους, νέους παραγωγούς, νέους μουσικούς, άρχισα να συμμετέχω ενεργά στη δισκογραφία με singles. Μέχρι την ώρα που ήρθε ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος με τον Νίκο Καραδημητρίου και τον Γιάννη Μουρατίδη να υπογράφουν στίχο και μουσική αντίστοιχα.

Η φετινή σεζόν ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική για εσάς. Και συμμετοχή σε μία σπουδαία σειρά που υπήρξε και πολύ δημοφιλής όπως είναι το «Αυτή η νύχτα μένει» αλλά και νέα δουλειά στον μουσικό χώρο. Νιώθετε δικαιωμένος για την πορεία σας όλα αυτά τα χρόνια;

Η φετινή σεζόν πραγματικά ήταν πολύ δημιουργική. Κυκλοφόρησα ένα νέο κομμάτι "Τα Ασήμαντα" πολύ σημαντικό κομμάτι και σημαδιακό στη μέχρι τώρα πορεία μου, γιατί συνδέεται με την απώλεια της μητέρας μου που έχασα πριν ένα χρόνο, σε μουσική Νίκου Καραδημητρίου, στίχους Γιάννη Μουρατίδη, και παραγωγή- ενορχήστρωση του Νίκου Μέρμηγκα. Ένα βιωματικό ζεϊμπέκικο πολύ χαρακτηριστικό, και για όσους το ακούνε σίγουρα συνδέονται με παρόμοια βιώματα ή με καταστάσεις που έχουν περάσει στη μέχρι τώρα ζωή τους. Είναι ένα κομμάτι που σηματοδοτεί τον ερχομό του δεύτερου ολοκληρωμένο άλμπουμ που αυτή τη φορά θα υπογράφει μουσική και στίχο ο Νίκος Καραδημητρίου, και τη μουσική παραγωγή/ενορχήστρωση βέβαια ο Νίκος Μέρμηγκας. Μία υπέροχη συνεργασία και νιώθω πολλή χαρά για αυτό. Επίσης ένας ρόλος πολύ σημαντικός στην πετυχημένη αυτή η σειρά του Αlpha "Αυτή η νύχτα μένει" σε αυτή τη μεταφορά του υπέροχου βιβλίου του Θάνου Αλεξανδρή με αξιόλογους συνεργάτες, συναδέλφους που κάποιους τους γνώρισα από κοντά για πρώτη φορά και θέλω να τονίσω ότι ακόμα και αυτοί οι ρόλοι για λίγα επεισόδια ήταν πάρα πολύ σημαντικοί. Τους δώσανε αξία, τους δώσανε προσοχή σαν να ήταν πρωταγωνιστές και θέλω να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σε αυτή την αγκαλιά που μου προσφέρανε και νιώθω μεγάλη χαρά που συμμετείχα σε μία τέτοια ολοκληρωμένη από όλες τις πλευρές. Είναι ένα υπέροχο σήριαλ με αυτές τις συγκλονιστικές ερμηνείες που δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλες και άλλους ηθοποιούς και επίσης ένα μεγάλο μπράβο πού πάρα πολλούς ηθοποιούς τους μαθαίνουμε τα τελευταία χρόνια από τέτοιες μεγάλες παραγωγές που είναι κυρίως θεατρικοί ηθοποιοί, και ξαφνικά μπαίνουν στην οθόνη, σε κάθε σπίτι και δείχνουν πραγματικά την μαγεία της υποκριτικής. Τους ευχαριστώ όλους πραγματικά από την ψυχή μου.

Τι γεύση σας αφήνει η συνεργασία σας με μία τόσο ωραία παραγωγή όπως το «Αυτή η νύχτα μένει»;

Μόνο υπέροχες στιγμές στα γυρίσματα, στα backstage, μόνο θετικά πράγματα, ένα κείμενο υπέροχο, συνθήκες εργασίας άψογες, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το εξωτερικό. Εύχομαι και στην επόμενή μου τηλεοπτική δουλειά τα πράγματα να κυλήσουν τόσο αρμονικά.

Τι δεν γνωρίζουμε για τον Δημήτρη Αϊβαλιώτη που θα θέλατε να μοιραστείτε με τον κόσμο;

Νομίζω δεν γνωρίζετε ότι είμαι χειμερινός κολυμβητής, ότι είμαι Τοξότης, ότι είμαι πολύ δοτικός, ότι είμαι πολύ χαμογελαστός, ότι είμαι πάρα πολύ εργασιομανής και ότι αγαπώ τα σκυλιά. Επίσης είμαι μία ψυχή ταξιδιάρα και θα 'θελα πάρα πολύ να ταξιδεύω πάνω από τον κόσμο με ένα αερόστατο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας καλλιτεχνικά;

Τα επόμενα σχέδια είναι συναυλίες όλο το καλοκαίρι που ήδη έχω ξεκινήσει σε κάποιους σταθμούς στην Ελλάδα και συνεχίζω με τους υπέροχους μουσικούς μου. Επίσης κάποιες συναυλίες με τη συνθέτρια και ποιήτρια Πηγή Λυκούδη σε ένα δικό της project που και αυτό ταξιδεύει ανά την Ελλάδα με διάφορους προορισμούς και έχω μεγάλη χαρά για αυτό το εγχείρημα. Ένα εξαιρετικό project με νέα μονοπάτια για την μέχρι τώρα δική μου πορεία. Επίσης κλέβω πολλές ώρες για στούντιο, όποτε βρω ευκαιρία, γιατί ετοιμάζω το δεύτερο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει περίπου στο τέλος Οκτωβρίου, και ένα θεατρικό μονόλογο που θα ξεκινήσουν οι πρόβες μέσα στο καλοκαίρι με πολύ αγαπημένο ηθοποιό σκηνοθέτη να μου δίνει τα φώτα του και με σκηνοθετεί. Ένα έργο που θα ανέβει τον ερχόμενο χειμώνα σε αθηναϊκό θέατρο.