Γιώργος Κωνσταντίνου:«Εάν εγκαταλείψω το σανίδι, θα πει ότι εγκαταλείπω τον εαυτό μου, ότι τελείωσα»
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε μία συνέντευξη από καρδιάς για τα πάνω από 60 χρόνια που έχει «περπατήσει» στην υποκριτική αλλά και τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια που τον έχουν ενθουσιάσει.
Εάν έχω φανταστεί τη ζωή μου εκτός θεάτρου; Είναι το μόνο πράγμα που δεν θέλω να φανταστώ. Εάν εγκαταλείψω το σανίδι, θα πει ότι εγκαταλείπω τον εαυτό μου, ότι τελείωσα, ανεξαρτήτως εάν βρω άλλο αποκούμπι. Μου δόθηκε ένα δώρο: να μπορώ να εργάζομαι στη σκηνή λες και είμαι 40 ετών» λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου με εκείνη τη βαθιά φωνή του. Πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς αυτού του φαινομένου που συνηθίζουμε να αποκαλούμε εν συντομία «παλιός, καλός ελληνικός κινηματογράφος». Δεν έκανε πλήθος ταινιών. Οι σχετικά λίγες όμως που άφησε πίσω του ήταν διαμάντια.
Αυτό το καλοκαίρι συναντά στη σκηνή τον Αλέξανδρο Ρήγα, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία στο έργο του Κώστα Μουρσελά «Εκείνος και εκείνος». Πρόκειται για ένα έργο που γεννήθηκε ως σειρά αποτελώντας το απόλυτο τηλεοπτικό must στη δεκαετία του 1970, με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Δημιουργήθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ όταν στα χρόνια της δικτατορίας ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πρότεινε στον Μουρσελά να γράψει κάτι που «θα πρόβαλλε αντίσταση, χωρίς όμως να μας βάλουν μέσα».
«Πολύ ψαγμένο κείμενο»
«Με τον Αλέξανδρο Ρήγα είχαμε συνεργαστεί στις Έκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη το 2018, τηλεοπτικά στο “Κόκκινο δωμάτιο” και τώρα βρεθήκαμε ξανά με αυτό το έργο που ήθελε πολύ να το ανεβάσει» αναφέρει ο Γιώργος Κωνσταντίνου. «Πρόκειται για ένα πολύ ψαγμένο κείμενο, από τα καλύτερα του Μουρσελά κατά τη γνώμη μου. Το νόημα είναι συμπυκνωμένο και την ίδια στιγμή απέραντο. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο Λουκάς και ο Σόλων, αυτοί οι άστεγοι αντιεξουσιαστές, δεν έχουν καμία σχέση με την αστική κοινωνικότητα. Είναι δύο “σοφοί” έξω από τα στερεότυπα, δύο αντισυμβατικοί αλήτες που θέτουν ερωτήματα και προβληματισμούς που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, αλλά και λύσεις που επίσης κανείς δεν μπορεί να συλλάβει» επισημαίνει. Μοιάζουν λοιπόν με ήρωες του Μπέκετ; «Νομίζω είναι πολύ περισσότερο στα καθ’ ημάς» απαντά. «Είναι δύο άνθρωποι που σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται και έτσι γεννάται πολύ γέλιο. Στις ημέρες μας θα θεωρούνταν τουλάχιστον τρελοί. Για παράδειγμα, ο Δούκας, τον οποίο και ερμηνεύω, είναι εναντίον της εργασίας. Πιστεύει ότι ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να την αρνείται και αντί αυτής να στοχάζεται, να χορεύει στη βροχή, να ερωτεύεται». «Εσείς σκέφτεστε ποτέ σαν τον ήρωά σας;» τον ρωτώ- «Δυστυχώς κάνω το αντίθετο. Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ για πάνω από 60 χρόνια. Αν και εμένα μου αρέσουν τα όνειρα. Όχι, όμως, τα όνειρα της τεμπελιάς. Δεν ονειρεύομαι παράδεισους γεμάτους πολυθρόνες για να ξαπλώνω. Από παιδί όμως είχα μια αχαλίνωτη φαντασία. Μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς και τους έλεγα ιστορίες. Το παρατσούκλι μου ήταν “Ο φαντασίας”».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ