Γιώργος Κωνσταντίνου: «Μετά το τέλος παράστασης, αν μου πει κάποιος ότι είμαι καλός, κοκκινίζω»

Όπως αποκαλύπτει ο αγαπημένος ηθοποιός, η μητέρα του η οποία έπαιζε σε μπουλούκια υπήρξε η έμπνευσή του για να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Πόση έπαρση όμως απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια της λαμπρής καριέρας του και τι του χαρίζει η ιδιότητά του ως συγγραφέας. Ο ίδιος αποκαλύπτεται...

«Άγχος να γίνετε πρωταγωνιστής είχατε;» τον ρωτώ. «Κανένα. Τα πράγματα οδηγήθηκαν από μόνα τους. Ήμουν άνθρωπος χαμηλών τόνων, προσαρμοζόμουν εύκολα. Όταν είσαι παιδί της Κατοχής, μαθαίνεις να αποδέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται. Άλλωστε, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Μολονότι η μάνα μου με έπαιρνε μαζί της τότε στα μπουλούκια που έπαιζε και επειδή ήμουν και ψηλό παιδί, μπορεί να έλεγα και δύο κουβέντες. Όμως, δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Περίεργο δεν είναι; Και ξαφνικά μια μέρα η μητέρα μου μού λέει “θέλεις να γίνεις ηθοποιός;”. Της απάντησα “ναι”. Πέρασα στο θέατρο Τέχνης. Και εκεί μορφώθηκα. Ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά από το Δημοτικό στο Πανεπιστήμιο. Ο Κουν ήταν μέντορας».

«Αλήθεια, έχετε φλερτάρει ποτέ με την έπαρση;» τον ρωτώ. «Μιλάτε σε έναν εχθρό της έπαρσης. Αφού μετά το τέλος μιας παράστασης, αν μου πει κάποιος ότι είμαι καλός, κοκκινίζω. Αισθάνομαι άβολα. Μακάρι να μπορούσα να φύγω από την πίσω πόρτα και να πάω σπίτι μου» λέει. Δεν ένιωσε λοιπόν ποτέ σταρ; «Μα δεν υπήρξα. Σταρ ήταν τότε ο Μπάρκουλης, ο Αλεξανδράκης, η Βουγιουκλάκη, ο Ξανθόπουλος. Εγώ δεν βίωσα τέτοιους θαυμασμούς» αναφέρει.

Η άλλη πλευρά της ζωής του είναι η συγγραφή. «Έχω γράψει θεατρικά έργα, σίριαλ, ταινίες, βιβλία. Η συγγραφή είναι το αποκούμπι μου» εξομολογείται. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο «Παραλήρημα» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. «Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουμε μια λειτουργία να σβήνουμε από τη μνήμη μας τα δυσάρεστα» εξηγεί. «Πεντακόσιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν πνιγεί το πρωί, αλλά εμείς το βράδυ θα πάμε να φάμε στην ταβέρνα. Δεν μας νοιάζει ο πόνος του φτωχού, της πόρνης, του αστέγου. Έτσι ήταν και ο συγγραφέας του “Παραληρήματος”. Αντίθετα όμως με τους ανθρώπους του μεγάλου κανόνα που εξαφανίζουν από μέσα τους τα δυσάρεστα, σε εκείνον ξεσπούν κάποια στιγμή όλα αυτά που πνίγει μέσα του. Ξεσπούν όχι συνειδητά, αλλά ασυνείδητα, σαν παραλήρημα. Και ξεκινούν οι ερωτήσεις: Γιατί ο άνθρωπος, αντί να καλλιεργήσει την αγάπη, την ειρήνη, την ευτυχία, έσπειρε και φύτεψε, καλλιέργησε τον πόνο, την οδύνη, την καταστροφή και τη δυστυχία;».

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ