Γιώργος Κωνσταντίνου: «Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να με φανταστώ μακριά από το θέατρο»
Για την αγάπη που του δείχνει ο κόσμος, αν φαντάζεται τον εαυτό του μακριά από το θέατρο αλλά και για το αν αυτό είναι τελικά που του δίνει ενέργεια, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Κάποτε είχατε δηλώσει πως ο κόσμος περισσότερο σας αγαπάει, παρά σας θαυμάζει. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
«Η πρώτη κουβέντα που μου λένε όταν με πλησιάζουν είναι «ευχαριστούμε γι’ αυτό που κάνετε για εμάς. Τώρα όσον αφορά την αγάπη του κόσμου, την οποία μαζεμένη την εισπράττω τώρα, είναι επειδή το βιογραφικό μου, δεν είχε κάτι που θα μπορούσε να είναι κακό ή ενοχλητικό. Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ήπιων τόνων που κοίταζα τη δουλειά μου και τίποτα παραπάνω, γι’ αυτό και δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος να με κατηγορήσει ότι του έκανα κάτι. Αυτό το γνωρίζει ο κόσμος και δεν έχουν να μου προσάψουν κάτι. Αυτό λοιπόν, μαζί με τον θαυμασμό οδηγεί στην αγάπη. Νιώθω πολύ χαρούμενος και ευτυχής, και είναι το κύπελο που έχω κερδίσει στη ζωή μου».
Φαντάζεστε τον εαυτό σας μακριά από το θέατρο;
«Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να με φανταστώ μακριά από το θέατρο. Ποτέ μου δεν έπαιξα ούτε ψεύτικα, ούτε αδιάφορα, ούτε απόμακρα. Ο κόσμος πάντοτε ένιωθε ότι κάνω ένα λειτούργημα πάνω στη σκηνή, γι’ αυτό και μου συγχώρεσε ό,τι έχω παίξει μέχρι τώρα, τα οποία και πολλά ήταν ευτελή. Μου τα συγχώρησε, δεν μου τα προσμέτρησε σαν σφάλματα. Ο κόσμος ξέρει πως ακόμη και το χειρότερο πράγμα θα το υπηρετήσω απόλυτα ειλικρινά, όχι για να οικονομήσω, ούτε για να τους κοροϊδέψω. Δεν ξέρω το «βαριέμαι». Πάνω στη σκηνή γίνομαι 1.000 κομμάτια και το νιώθω μέχρι τα εσώψυχά μου.
Αυτή η αγάπη για τη δουλειά σας, είναι τελικά η πηγή της ενέργειάς σας;
«Φυσικό είναι αυτό. Όταν αγαπάς πάρα πολύ αυτό που κάνεις, αυτό σου δίνει ζωή. Πραγματικά πάνω στη σκηνή δεν έχω νιώσει κουρασμένος σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρίσκομαι, είτε ψυχολογική, είτε υγείας. Μετουσιώνομαι πάνω στη σκηνή, νιώθω ένας άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που είναι δημιουργικός και δεν τον αναγνωρίζει ούτε ο χρόνος», λέει στο περιοδικό Λοιπόν.