Ελένη Ανουσάκη: Τα πρώτα χρόνια καριέρας, η γνωριμία με τον Σινάτρα & η συνεργασία με τον Κουίν

Η ίδια, σε μία συνέντευξη ποταμό, αναφέρεται στον πρώτο ρόλο της καριέρας της στο πλευρό του σπουδαίου πατέρα της, την πολύ επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγή «Τα κόκκινα φανάρια» όπου ήταν ακόμα φοιτήτρια στη Σχολή αλλά και για τη γνωριμία της με ιερά τέρατα του κινηματογραφικού γίγνεσθαι εκείνης της εποχής...

Τι θυμάστε από την πρώτη σας επαφή με το σινεμά στην ταινία «Αμάρτησα για το παιδί μου»;

Τίποτα, γιατί ήμουν πολύ μικρή. Απλώς, επειδή ήμουν ένα πολύ ήσυχο μωρό και οι ώρες του γυρίσματος ήταν πολλές, βρέθηκα δίπλα στην Ελένη Χατζηαργύρη, η οποία ήταν σπουδαία. Έπαιζε με τον πατέρα μου στην ταινία αυτή και μετά έγινε οικογενειακή μας φίλη, το ίδιο και ο άντρας της. Όταν παίζανε με τη μάνα μου και τον Μάνο Κατράκη, ο οποίος ήταν κι αυτός κομμουνιστής, στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, έρχονταν στο σπίτι όπου μέναμε τότε και μου έφερνε γλυκά από το καφενείο. Μου έδινε και επιστολές η Ελένη Χατζηαργύρη, γιατί ήξερε πως μου άρεσαν. Όταν οι κομουνιστές έρχονταν στο σπίτι μας, έσβηναν τα φώτα και άναβαν ένα κερί. Από την άλλη μεριά, εμένα μου μιλούσαν οι αστυνομικοί που βρίσκονταν απ’ έξω, με καλημέριζαν και τους καλημέριζα κι εγώ. Προσπαθούσα πάντοτε να φέρω στη ζωή μου μια συμφιλίωση, γι’ αυτό σήμερα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Δεν έχω ανοίξει ούτε με τους συναδέλφους μου λαβωματιές. Δεν μου άρεσε να κάνω ειδύλλια μέσα στη δουλειά, δεν μου άρεσε να ερωτεύομαι τους συναδέλφους μου, γιατί δεν ήταν αυτές οι σχέσεις αληθινές… Πολλές αυταδέλφισσές μου ερωτεύτηκαν μέσα από τους ρόλους και μετά κατέστρεψαν τη ζωή τους. Δεν είναι ανάγκη μόνο να τον έχεις πλάι σου ούτε μόνο να τον αγαπάς, είναι ανάγκη να τον θαυμάζεις, και όχι να παίζεις ξύλο στο τέλος και να κάνεις ρεζιλίκια. Δεν έχω κάνει ποτέ σφάλμα σε αυτόν τον τομέα. Ήμουν όμως τυπική και αυστηρή, στο καμαρίνι μου δεν έρχονταν όλοι. Είχα τη βοηθό μου και δεν έμπαινε κανείς μέσα. Μια φορά πήγε να μου κολλήσει ένας κύριος και ο Κώστας Βουτσάς, που έχει πεθάνει δυστυχώς, και ο Γιώργος Πάντζας πήγαν να τον σπάσουν στο ξύλο.

Όταν παίξατε στα «Κόκκινα φανάρια» πηγαίνατε ακόμη στη σχολή;

Ακριβώς! Ο Βασίλης Γεωργιάδης μού έκλεισε ένα μεγάλο για την εποχή κασέ για να παίξω στην ταινία. Τα γυρίσματα έγιναν στο στούντιο Αλφα, αλλά θυμάμαι ο σκηνοθέτης με πήγαινε τότε στην πραγματική Τρούμπα να δω αυτές τις γυναίκες, πώς κινούνταν, τι έκαναν… Και όταν εγώ έγινα βουλευτής, έφερα τη ρύθμιση όλων των οίκων ανοχής, αλλά και τη σύνταξη της πόρνης. Με το που βγήκαν τα «Κόκκινα φανάρια» στο σινεμά συγκάλεσαν έκτακτο συμβούλιο και με απέβαλαν από τη σχολή. Όχι επειδή έκανα την πόρνη στην ταινία, αλλά επειδή θα άρχιζαν έτσι να παίζουν σε ταινίες όλοι οι μαθητές. Τελικά αναιρέθηκε η απόφαση και με ξαναπήραν. Στο Εθνικό γνώρισα και τον Κώστα Καρρά, ο οποίος με λάτρευε κι έγινε φίλος σπουδαίος για μένα! Να φανταστείς, έχω όλα τα ρούχα του στην ντουλάπα μου. Μου τα χάρισε όλα και μου έγραφε και επιστολές. Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του ο Κώστας, την Αγγελικούλα του, τρομακτικά την αγαπούσε. Εμένα ήταν και ο καβαλιέρος μου στον χορό. Χορεύαμε τσα τσα, τουίστ και μπόσα νόβα στα κέντρα όπου πηγαίναμε τα βράδια η μεγάλη παρέα των ηθοποιών. Μας κρατούσαν τα τραπέζια και όλοι παρακαλούσαν να καθίσουν πλάι σε αυτήν την παρέα. Ήταν ο Παράβας, ο Πάντζας, ο Βουτσάς, πολλοί… Ο Πάντζας τραγουδούσε κιόλας τα τραγούδια ενός μοναδικού καλλιτέχνη που γνώρισα στην Ιταλία και ήταν να συνεργαστώ μαζί του, αλλά τελικά δεν έκανα εγώ τον ρόλο, γιατί ο σκηνοθέτης πήρε τη Ραφαέλα Καρά, που ήταν Ιταλίδα. Μιλώ για τον Φρανκ Σινάτρα, με τον οποίο είχαμε χορέψει κιόλας μαζί στην Ιταλία.

Την αγαπήσατε πολύ αυτή τη χώρα…

Πολύ! Πήγα εκεί μετά τον «Ζορμπά», με συμβόλαιο της Fox, με τον Ντάριλ Ζανούκ. Είχαν στείλει έναν μεγάλο φωτογράφο, τον Λέσινγκ, και έκαναν μια φωτογράφιση στο γύρισμα με τον Άντονι Κουίν. Τα χρόνια που γυρίστηκε η ταινία «Ζορμπάς» και αυτά που ακολούθησαν στην Ιταλία ήταν για μένα τα ωραιότερα της ζωής μου. Ο Άντονι Κουίν ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος, από τους καλύτερους που έχω γνωρίσει. Με ξεχώρισε, με υποστήριξε, τον θυμάμαι πάντα. Ζωγράφιζε τα πάντα στην Κρήτη όπου έγιναν τα γυρίσματα, το δειλινό, τη βάρκα, εμένα φυσικά, τον Μιχάλη Κακογιάννη…

Πηγή: Espresso